SJ T21

In het begin van de jaren 1950 bestelde de SJ vijftien diesellocomotieven bij de Duitse fabriek Maschinenbau Kiel (MaK) om als serie Ä3 57-71 te worden ingezet ter vervanging van stoomlocomotieven voor de lichte goederendienst en de rangeerdienst. Nog voor de indienststelling werd de serie-aanduiding gewijzigd in T2 57-71.

Daar de locomotieven goed bevielen werd de bestelling uitgebreid met nog eens 41 locomotieven, waarvan er tien in licentie bij de Zweedse fabriek Svenska Järnvägsverkstäderna Falun (ASJ-F) te Falun. De Zweedse locomotieven waren voorzien van een Zweedse transmissie. De gebruikte Zweedse transmissie beviel slecht, zodat er slechts vijf locomotieven met deze transmissie werden voorzien, welke in 1956 als T3 72-76 in dienst werden gesteld. De overige vijf in Zweden gebouwde locomotieven werden met een Duitse transmissie geleverd en samen met de door MaK geleverde locomotieven als T2 77-112 in 1957 en 1958 in dienst gesteld.

In 1959 werd van drie locomotieven (de T3 73, T3 74 en T3 76) de Zweedse transmissie vervangen door een Duitse transmissie, waarna de serie-aanduiding werd gewijzigd van T3 in T2.

In 1964 werd de serie-aanduiding van de serie T2 gewijzigd in T21 en die van T3 in T22.

In respectievelijk 1971 en 1976 werden de twee afwijkende T22 75 en T22 72 buiten dienst gesteld. De serie "T21" werd tussen 1980 en 1991 afgevoerd, waarvan de T21 69, T21 83, T21 105 en T21 111 werden verkocht aan de private vervoerder Shortline Väst. en de T21 100 aan Österlentåg.

Naast de 56 locomotieven voor de SJ werden er ook twee maal twee stuks door Nora Bergslags Järnväg (NBJ) besteld, welke door MaK werden geleverd. Deze waren niet voorzien van de aanpassingen voor de SJ ten opzichte van de standaardtype "MaK 800 D". De eerste twee werden in 1958 als T21 en T22 in dienst gesteld. In 1963 volgde een nabestelling, welke als T23 en T24 in dienst werden gesteld. In 1979 werd NBJ overgenomen door SJ en kwamen de locomotieven bij de SJ terecht[1].