Isle of Man TT 1989

In 1989 werden de Production TT-klassen A t/m D afgeschaft, maar wel vervangen. Dat had te maken met het feit dat de productie-tweetaktmotoren begonnen uit te sterven. In de Production Class C TT bleek bijvoorbeeld dat de 250cc-tweetakten niet opkonden tegen de viertaktmotoren, zoals de Honda CBR 400 RR, de Honda VFR 400 R, de Kawasaki ZXR 400, de Suzuki GSX 400 F en de Yamaha FZR 400. Het was dus vooral oude wijn in nieuwe zakken, met uitzondering van de Ultra-Lightweight TT. Die was na 1974 afgeschaft (niet meer nodig omdat de WK-rijders toch niet naar Man kwamen). Nu had Honda echter weer een betaalbare productieracer uitgebracht: de Honda RS 125 R, een eenvoudige eencilinder die ook makkelijk te onderhouden was. Met het terugbrengen van de 125cc-klasse bediende men zowel de tweetaktliefhebbers als coureurs die met weinig budget wilden racen. De Production 1300 TT werd - vooral door het verongelukken van Steve Henshaw en Phil Mellor - na dit ene jaar alweer afgeschaft.

Zes ronden (364 km), tweetaktmotoren van 350- tot 500 cc, viertaktmotoren van 600- tot 1.000 cc.

Door het wegvallen van de geblesseerde Joey Dunlop bleef het verwachte gevecht tussen hem en Steve Hislop uit. Honda gaf Dunlop's Honda RC 30 juist aan Hislop en die won de Formula One TT met twee seconden voorsprong op Brian Morrison en Nick Jefferies. Morrison had problemen gehad toen na een tankstop zijn tankdop niet meer wilde sluiten en Jefferies was in de laatste ronde in botsing gekomen met een achterblijver. Trevor Nation werd geconfronteerd met het hoge brandstofverbruik dat wankelmotoren eigen was. Hij strandde in de tweede ronde twee kilometer voor de finish. Zijn Norton-teamgenoot Steve Cull viel uit met een defecte versnellingsbak, maar ook hij had de tankstop na de tweede ronde maar net gehaald. Steve Hislop had tijdens de race even een probleem toen hij bij de passage door Kirk Michael een trottoirband raakte, maar het zette ook een nieuwe mijlpaal door de eerste ronde boven de 120 mijl per uur (121,34 mph) te rijden.

(Na twee wedstrijden)

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Michael Dowson	Yamaha	20
	Steve Hislop	Honda
3	Yasutomo Nagai	Yamaha	17
	Brian Morrison	Honda
5	Carl Fogarty	Honda	16
6	Yukiya Oshima	Suzuki	15
	Nick Jefferies	Yamaha
8	Rob Phillis	Honda	13
9	Ken’ichirō Iwahashi	Honda	11
	Graeme McGregor	Honda

Drie ronden, zijspancombinaties met viertaktmotoren tot 750 cc (gekleurde achtergrond: Sidecar Formula Two, zijspancombinaties met tweetaktmotoren tot 350 cc)

Dave Molyneux miste zijn bakkenist Alan Langton, maar met Colin Hardman, de voormalige passagier van Michael Burcombe, won hij de eerste zijspanrace. De overwinning was bijna naar Kenny Howles en Steve Pointer gegaan, maar zij kregen foutieve pitsignalen waardoor ze rustiger gingen rijden en uiteindelijk twee seconden te langzaam waren. Mick Boddice en Chas Birks vielen uit door een gescheurde benzineleiding.

De Formula Two-klasse werd gewonnen door Dave Saville en Dave Hall.

Woensdag 7 juni, vier ronden (243 km), tweetaktmotoren tot 350cc, Formule 2 klasse: viertaktmotoren tot 600 cc.

Steve Hislop leek ook de Junior TT te gaan winnen, maar hij crashte met zijn Honda (eigenlijk die van Joey Dunlop) bij Quarry Bends. Johnny Rea bouwde een flinke voorsprong op. Eddie Laycock zette de achtervolging in, maar hij kwam 2,8 seconde tekort om Rea te verslaan.

Drie ronden, zijspancombinaties met viertaktmotoren tot 750 cc (gekleurde achtergrond: Sidecar Formula Two, zijspancombinaties met tweetaktmotoren tot 350 cc)

Al in de eerste ronde (met staande start) verbeterden Mick Boddice en Chas Birks het oude ronderecord van Jock Taylor en Benga Johansson. Voor Boddice was het zijn zevende overwinning. Dennis Brown en Billie Nelson werden tweede op ruim een seconde, maar Dave Molyneux en Colin Hardman werden dankzij hun derde plaats dagwinnaar omdat ze Race A gewonnen hadden.

De Formula Two-klasse werd opnieuw gewonnen door Dave Saville en Dave Hall.

Twee ronden, 121,46 km, wegrace-motoren tot 125 cc.

Robert Dunlop, de broer van Joey Dunlop behaald in de heringevoerde Ultra-Lightweight TT zijn eerste TT-overwinning, maar zijn tweede overwinning op de Mountain Course, want hij had in 1983 al de Newcomers Junior Race van de Manx Grand Prix gewonnen. De race werd bijna uitsluitend verreden met de nieuwe eencilinder Honda RS 125 R-productieracer, maar omdat de ACU de reglementen van de Fédération Internationale de Motocyclisme niet had overgenomen, startten er ook nog enkele Morbidelli\MBA-tweecilindertjes. Dunlop was wel erg snel. Hoewel de race slechts twee ronden duurde had hij ruim veertien seconden voorsprong op Ian Lougher en Carl Fogarty.

Drie ronden (182 km), alle motoren van 300- tot 1.000 cc.

De Senior TT ging van start zonder Brian Morrison, Jamie Whitham en Ray Swann, die zodanig onder de indruk waren van het overlijden van Phil Mellor en Steve Henshaw dat ze het eiland al verlaten hadden. In de Senior TT werden dezelfde motorfietsen gebruikt als in de Formula One TT, waar Morrison tweede, Whitham zesde en Swann zeventiende waren geworden. Voor Steve Hislop bleef er genoeg concurrentie over, maar hij reed een paar ronden met een gemiddelde van boven de 120 mijl per uur en daarna kon niemand hem meer bedreigen.

Vier ronden (243 km), viertaktmotoren tot 600 cc.

In de Supersport 600 TT scoorde Steve Hislop zijn eerste overwinning van dit jaar. Hij kreeg wel veel tegenstand van Dave Leach die een nieuw ronderecord reed.

Vier ronden (243 km), motoren tot 400 cc.

De Supersport 400 TT werd met grote overmacht gewonnen door Eddie Laycock, die bijna anderhalve minuut sneller was dang Graeme McGregor en Barry Woodland.

Vier ronden (243 km), motoren tot 750 cc.

In de Production 750 TT won Carl Fogarty zijn eerste TT-race door te gokken met zijn tankstops. Hij was in een spannend gevecht verwikkeld met zijn teamgenoot Steve Hislop en Yamaha-coureur Dave Leach. Leach had de pech dat zijn uitlaat in de laatste ronde afbrak, maar hij finishte toch slechts 1,8 seconde achter Fogarty.

Woensdag 7 juni, vier ronden (243 km), motoren tot 1.300 cc.

De Production 1300 TT was een groot succes voor de Yamaha FZR 1000's. Dave Leach maakte zijn teleurstellende resultaten in de Formula One TT en de Supersport 600 TT goed door deze race te winnen, tien seconden voor Nick Jefferies. De race zou echter herinnerd worden door het verongelukken van Phil Mellor en Steve Henshaw. Dat betekende ook dat de nieuwe Production 1300 TT meteen weer van het programma geschrapt werd.

Vanaf 1989 was het Isle of Man Department of Tourism and Leisure hoofdverantwoordelijk voor de organisatie en sindsdien heet het evenement officieel ook "Isle of Man TT Festival".

Phil Hogg verongelukte minder dan zes kilometer van zijn huis in Douglas. Na zijn dood richtte zijn familie de "Hogg Motorsport Association" op. Die specialiseert zich in de medische verzorging tijdens auto- en motorsportevenementen op het Eiland Man. Ze werkt daarbij samen met The Rob Vine Fund.