Ronde van Lombardije

De Ronde van Lombardije werd in 1905 voor het eerst verreden onder de naam Milaan-Milaan. In 1907 werd de naam veranderd naar de huidige.

Tot 2004 behoorde de ronde tot de wereldbekerreeks en vaak werd pas in deze zware wedstrijd duidelijk wie de winnaar van de wereldbeker zou worden. Van 2005-2010 was de Ronde van Lombardije onderdeel van de UCI ProTour. Vanaf 2011 maakt hij deel uit van de UCI World Tour. Ook vroeger al was deze wedstrijd het sluitstuk van de Super Prestige en het toneel van bizarre strijd. In 1978 werd Bernard Hinault het 'slachtoffer' van samenwerkende Italiaanse ploegen die Francesco Moser aan de overwinning in de Super Prestige hielpen. Het jaar daarna nam Hinault echter sportief wraak door in slecht regenweer vroeg de aanval te zoeken en zowel de koers als de Super Prestige voor zich op te eisen.

Jarenlang was de Ronde van Lombardije de laatste klassieker van het wielerseizoen. Sinds de ronde in 2012 echter werd omgewisseld met Parijs-Tours, wordt het wielerseizoen op de weg met die koers afgesloten.

Het parcours van de Ronde van Lombardije is meerdere malen verlegd. De start-en finishplaatsen waren door de jaren heen:

Aan de route ligt het kerkje van de beschermheilige van wielrenners: de Madonna del Ghisallo.

De wedstrijd werd twaalf keer door een Belg gewonnen. In 1917 was Philippe Thys de eerste. Na hem volgden Rik Van Looy (1959), Emile Daems (1960), Herman Van Springel (1968), Jean-Pierre Monseré (1969), Eddy Merckx (1971, 1972), Roger De Vlaeminck (1974, 1976), Fons De Wolf (1980) en Philippe Gilbert (2009, 2010). Merckx won een derde keer in 1973, maar deze overwinning werd hem enkele weken later ontnomen nadat hij positief testte op efedrine. Drie Nederlanders wonnen de koers: Jo de Roo in 1962 en 1963, Hennie Kuiper in 1981 en Bauke Mollema in 2019.