Ronde van Vlaanderen 1980

Michel Pollentier was in 1978 al eens tweede geworden in de Ronde van Vlaanderen.

Op de Koppenberg voerden Marc Demeyer en de Italiaanse kampioen Francesco Moser het tempo aan. Roger De Vlaeminck kwam op de beklimming ten val door een haperend versnellingsapparaat. Desondanks wist hij nadien weer aan te sluiten bij de kop van de koers. Een omvangrijke groep met onder meer Moser, Demeyer, De Vlaeminck, Michel Pollentier, Jan Raas, Freddy Maertens, Gilbert Duclos-Lassalle en Sean Kelly reed naar de Muur van Geraardsbergen. Op de beklimming van de Muur was het opnieuw Moser die het tempo bepaalde, ditmaal met Pollentier in zijn wiel.[2]

Na de Muur ontstond er een kopgroep bestaande uit zes renners: Moser, Pollentier, Raas, Demeyer, Maertens en De Vlaeminck.[3] Op de Bosberg reden Moser en Pollentier zo'n 20 meter weg van de rest van de kopgroep. Wereldkampioen Raas besefte het gevaar en reed in zijn eentje naar de twee koplopers toe. Pollentier verklaarde later dat hij bewust op Raas gewacht had omdat hij hoopte dat Raas en Moser naar elkaar zouden kijken.[4]

Nadien probeerde Pollentier zes keer uit de kleine kopgroep te ontsnappen, maar hij werd telkens teruggehaald door Moser en Raas.[3] De drie reden samen naar de aankomst en maakten er een langgerekte sprint van. Omdat Moser en Raas in de slotkilometer vooral op elkaar gefocust waren, besloot Pollentier, de minste snelle van het drietal, op 400 meter van de finishlijn aan te vallen. Hij reed enkele meters weg van de twee andere koplopers. Moser probeerde in extremis om de kloof nog te dichten, maar kwam net tekort.[4][5] Pollentier verklaarde dat hij in de slotsprint voor de aanval koos omdat Raas hem had toevertrouwd uitgeput te zijn.[4]

In de achtergrond kregen de achtervolgers De Vlaeminck, Demeyer en Maertens het gezelschap van de Duclos-Lassalle.[3] Doordat de koplopers in het slot van de wedstrijd het tempo lieten zakken, konden de achtervolgers de achterstand nog verkleinen tot minder dan een halve minuut.