Geschiedenis

Namen voor stoffen zijn in de chemie belangrijk. Ze maken het mogelijk aan te geven welke stof gebruikt is voor een bepaald experiment. Je moet het dan wel eens zijn over hoe stoffen genoemd worden. Naamgeving is een typisch Nederlands woord. Internationaal wordt meestal het woord Nomenclatuur gebruikt.

De eerste chemici, of liever gezegd de alchemisten, noemden een stof zoals iedereen om hen heen de stof noemde, in hun eigen taal. De naam was dan afgeleid van een opmerkelijke eigenschap, vindplaats of toepassing. Met de ontdekking van steeds meer stoffen werd het noodzakelijk regels af te spreken over de namen. Bovendien, omdat voluit geschreven of gesproken namen toch ook taalgebonden zijn, zijn ook afspraken gemaakt over de notatie in symbool-vorm. Hierbij worden de chemische symbolen weer gebruikt.

De grote tweedeling in de chemie, organisch en anorganisch, geldt ook in de regels over naamgeving. Dit hoofdstuk gaat over de nomenclatuur van de anorganische verbindingen.

De nomenclatuur van de anorganische verbindingen is ook weer in twee groepen verdeeld, die van de zouten en die van de moleculaire verbindingen. In onderstaan schema is een en ander aangegeven.

Notatie en naamgeving van kationen

Als ionen worden beschreven wordt de lading altijd rechts-boven het symbool genoteerd, eerst de grootte, dan het positief of negatief zijn. De aanduiding "1" voor de grootte wordt weggelaten. Voor positieve ionen betekent dit bijvoorbeeld: ${\displaystyle {\ce {Na^+, Ca^2+, Cr^3+}}}$.

Voor de naam van positieve ionen bestaande uit een metaal-atoom dat een of meer elektronen heeft afgestaan geldt de regel: De naam van het positieve ion is de naam van het metaal. Indien nodig wordt de lading tussen ronde haakjes direct achter de naam van het metaal gezet.

Notatie en naamgeving van anionen

Net als bij de positieve ionen word ook bij negatieve ionen de lading rechts boven het element-symbool genoteerd. Omdat ook vaak samengestelde ionen als anion optreden is netjes noteren wel belangrijk: ${\displaystyle {\ce {F^{-}, O^{2-}, N^{3-}, NO3^{-}, PO4^{3-}}}}$.

De nomenclatuur van de negatieve ionen is lastiger, want veel negatieve ionen bestaan uit samengesteld ionen. Vaak is dat een atoom van een niet-metaal waar een of meer zuurstofatomen covalent aan gebonden zijn.

Het centrale deel van de naam is afgeleid van het niet-metaal. De "officiële" naam van het niet-metaal wordt gebruikt. Dat betekent: de naam waar het chemische symbool van is afgeleid. In onderstaande tabel is van de meest voorkomende elementen aangegeven hoe dit in zijn werk gaat:

De naam is afhankelijk van het aantal zuurstof-atomen. In onderstaande lijst is de systematiek aangegeven voor de anionen waarin chloor het centrale atoom is:

Beschrijving	Regel	met chloor	formule	Model
Geen zuurstof	~ ide	chloride	${\displaystyle {\ce {Cl-}}}$
1 zuurstofatoom	hypo ~ iet	hypochloriet	${\displaystyle {\ce {ClO-}}}$
2 zuurstofatomen	~ iet	chloriet	${\displaystyle {\ce {ClO2-}}}$
3 zuurstofatomen	~ aat	chloraat	${\displaystyle {\ce {ClO3-}}}$
4 zuurstofatomen	per ~ aat	perchloraat	${\displaystyle {\ce {ClO4-}}}$

Voor broom en jood geldt dezelfde lijst met bijvoorbeeld perjodaat (${\displaystyle {\ce {IO4^{-}}}}$) en bromaat (${\displaystyle {\ce {BrO3^{-}}}}$), bij andere elementen ontbreken de vormen met "hypo" en "per" vaak en ook de vorm met ~iet ontbreekt soms.