Svetlana Aleksijevitsj

Aleksijevitsj is geboren in de Oekraïense stad Stanyslaviv, die sinds 1962 Ivano-Frankivsk heet. Haar vader, een leraar Duits en geschiedenis, was Wit-Rus. Haar moeder, ook lerares, was Oekraïense.[3] Ze studeerde van 1967 tot 1972 aan de Lenin-universiteit (nu de Wit-Russische Staatsuniversiteit) in Minsk, begon haar journalistieke carrière bij enkele lokale kranten en was vanaf 1976 redacteur van het literair tijdschrift Neman.

Aleksijevitsj publiceert in de Russische taal interviews in boekvorm met ooggetuigen van de Tweede Wereldoorlog, de Sovjet-Afghaanse oorlog, het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en de kernramp van Tsjernobyl. Naar eigen zeggen is haar werk vooral beïnvloed door dat van de Wit-Russische schrijver Ales Adamovitsj (1927-1994),[4] die ze als haar leermeester beschouwt.[5] Hij bedacht het concept van de 'collectieve roman', waarin mensen hun eigen verhaal vertellen zonder tussenkomst van een 'verteller'. Het werk van Aleksijevitsj bestaat grotendeels uit zorgvuldig vormgegeven vraaggesprekken met een collage-achtige structuur, zonder commentaar.

Ze schrijft de gesprekken in hun geheel uit en herschikt de citaten net zolang totdat er een lopend verhaal ontstaat. Ze vraagt de geïnterviewden altijd toestemming voor de tekst, waarmee ze beoogt een relaas op te tekenen dat zoveel mogelijk aan de waarheid beantwoordt. Doordat ze de traditionele, gefictionaliseerde vertelwijze heeft losgelaten, lijken de stemmen van de slachtoffers, daders en toeschouwers rechtstreeks tot de lezer te spreken. Daarmee doorbrak ze de officiële geschiedschrijving, die vaak door ideologie wordt gekleurd.

Ze is wel beschreven als de literaire kroniekschrijver van de emoties van de individuele mens die probeert zich staande te houden in en na de Sovjettijd. Zelf beschreef ze de geschiedenis van haar land en andere post-Sovjetstaten als volgt:

Als je terugblikt op onze geschiedenis in zijn geheel, zowel tijdens als na de Sovjetperiode, zie je een enorm massagraf en een bloedbad. Een eeuwige dialoog van beulen en slachtoffers. De eeuwige Russische vragen: wat moet er gebeuren en wie heeft de schuld (...) Dit is een uitdaging voor al wat leeft op aarde. Zo is onze geschiedenis. En dit is het thema van mijn boeken, dit is mijn weg, de kringen van mijn hel, van mens tot mens.[5]

Naar aanleiding van haar eerste boek De oorlog heeft geen vrouwengezicht (1983), waarin vrouwelijke Sovjetveteranen uit de Tweede Wereldoorlog hun verhaal deden, kreeg ze problemen met de censuur op beschuldiging van anticommunistische activiteiten. Ze verloor haar baan . De communistische partij KPB beheerste toen het gehele politieke, maatschappelijke en culturele leven van Wit-Rusland. Nadat het land in 1991 onafhankelijk was geworden kreeg haar werk langzaamaan meer erkenning, maar ze kwam al spoedig tot het inzicht dat de politieke situatie er na de Sovjetperiode niet op vooruit was gegaan. Ze werd een van de felste critici van het regime van president Loekasjenko en kreeg daardoor te maken met repressieve maatregelen. Haar telefoon werd afgeluisterd en ze kon niet vrijuit in het openbaar spreken. Daarom besloot ze in 2000 Wit-Rusland te verlaten. Het International Cities of Refuge Network bood haar hulp en ze woonde achtereenvolgens in Parijs, Göteborg en Berlijn.

In 2011 keerde ze terug naar Minsk, hoewel het politieke klimaat er nauwelijks is veranderd. Van haar boeken, die in tientallen talen zijn vertaald, waren tot in 2015 slechts twee in de taal van haar eigen land verschenen. De door de Wit-Russische staat gecontroleerde uitgeverijen publiceren haar werk niet. Niettemin blijft ze felle kritiek uitoefenen op Loekasjenko en diens Russische collega Poetin. Door de beperkingen die ze in eigen land ondervindt, wordt ze internationaal ondersteund door de PEN-club en de Open Society Foundations.

Op 8 oktober 2015 werd in Stockholm bekendgemaakt dat aan Aleksijevitsj de Nobelprijs voor Literatuur 2015 was toegekend, volgens het comité "voor haar meerstemmige werk, een monument voor lijden en moed in onze tijd".[3][6] Dat was de bekroning van een lange reeks van internationale prijzen en onderscheidingen die zij in de loop der jaren heeft ontvangen. Zij was de veertiende vrouw en de eerste Wit-Russische auteur die de prijs ontving en tevens de eerste journalist. President Loekasjenko was "blij" voor haar en gaf te kennen dat de prijs liet zien "dat je je mening kunt uiten, kunt werken en schrijven in dit land".[7]

Het was de zesde keer in de geschiedenis dat een auteur die in het Russisch schrijft de belangrijkste literaire prijs ter wereld won. De laatste was Joseph Brodsky in 1987. Daarvoor, in 1970, kreeg Aleksandr Solzjenitsyn de prijs, "wiens overwinning de communistische leiding in Moskou vertelde dat de wereld recht heeft op de waarheid. Aleksijevitsj uitverkiezing zendt dezelfde boodschap uit aan het Kremlin van Poetin".[8]

Aleksijevitsj is in Rusland bekend vanwege vijf romans, drie toneelstukken en 20 scenario’s voor documentaires. Ze heeft daarvoor verschillende (Russische) prijzen gewonnen. Van haar boek De oorlog heeft geen vrouwengezicht zijn alleen al in Rusland meer dan 2 miljoen exemplaren verkocht, al gelden ze als "moeilijke boeken"[9]

• Oe vojny – ne zjenskoje litso, 1985
  • Vertaald als: De oorlog heeft geen vrouwengezicht. De Bezige Bij, Amsterdam, 2016. ISBN 978-90-234-9952-7
• Poslednië svideteli: sto nedetskich kolybelnych ("De laatste getuigen: 100 onkinderlijke slaapliedjes"), 1985
• Tsinkovye maltsjiki ("Zinkjongens - Sovjetstemmen uit de Afghaanse oorlog"), 1991
• Zatsjarovannye smertjoe ("Betoverd door de dood"), 1993
  • Vertaald als: In de ban van de dood. Pegasus, Amsterdam, 1996. ISBN 978-906143248-7
• Tsjernobylskaja molitva ("Tsjernobylgebed"), 1997
  • Vertaald als: Wij houden van Tsjernobyl. Mets & Mets, Otterlo, 2005. ISBN 978-905330471-6
• Vremja sekond chend ("Second-hand tijd"), 2013
  • Vertaald als: Het einde van de rode mens. De Bezige Bij, Amsterdam, 2014. ISBN 978-908542571-7

Svetlana Aleksijevitsj in 2011

• Nobelprijs voor Literatuur 2015, Zweden, Stockholm
• Ryszard Kapuśiński-prijs 2015, Polen, Warschau
• Officier d'ordre des arts et des lettres de la république Française 2014, Frankrijk
• Premio internazionale masi 'Grosso d'oro veneziano' 2014, Italië, Venetië
• Pióra Wolności 2013, Polen
• Brand Persona 2013, Wit-Rusland, Minsk
• Prix Médicis Essai 2013. Frankrijk, Parijs
• Meilleur livré d'année 2013, Frankrijk, Parijs
• Friedenspreis des Deutschen Buchhandels 2013, Duitsland, Frankfurt am Main
• Angelus Central European Literature Award 2011. Polen, Wroclaw
• Ryszard Kapuśiński-prijs 2011, Polen, Warschau
• Oxfam Novib - PEN Award 2007, Nederland
• National Book Critics Circle Prize 2006, VS, New York
• Premio Sandro Onofri per il reportage narrativo 2002, Italië, Rome
• Erich Maria Remarque Friedenspreis 2001, Duitsland, Osnabrück
• Robert Geisendorfer Preis 2000, Duitsland, Berlijn
• Témoin du monde, RFI, 1999, Frankrijk, Parijs
• Herder-Preis 1999, Oostenrijk, Wenen
• Das Politische Buch 1998, Duitsland, Bremen
• Leipziger Buchpreis zur Europäischen Verständigung 1998, Duitsland, Leipzig
• Glasnost Fonds-prijs 1998, Rusland, Moskou
• Triomfprijs 1997, Rusland, Moskou
• Andrej Sinjavski-prijs 1997, Rusland, Moskou
• Kurt Tucholsky-prijs 1996, Zweden, Stockholm
• Komsomol-prijs 1986, USSR. Moskou
• Konstantin Fedin-prijs 1985, USSR, Moskou
• Nikolai Ostrovski-prijs 1985, USSR, Moskou

• (en) Svetlana Alexievich: Voices from Big Utopia, eigen website
• (en) A Conversation with Svetlana Alexievich, Center for Book Culture.
• (en) 'Voices of Chernobyl': Survivors' Stories, National Public Radio, 21 april 2006.
• (en) A conspiracy of ignorance and obedience, Telegraph Magazine
• (de) Swetlana Alexijewitsch, Friedenspreis des Deutschen Buchhandels, 2013
• (de) Alexander Kluge: Kann man die menschliche Seele mit einem Gummi vergleichen? Die russische Autorin Swetlana Alexijewitsch besuchte die Todeszone von Tschernobyl