Libanonoorlog (1982)

Een Israëlische F-15 A

In de jaren vóór 1982 was de gevechtskracht van de Israëlische luchtmacht aanzienlijk toegenomen. De hoofdoorzaak daarvan was de introductie van zeer moderne vliegtuigtypen. De belangrijkste daaronder was de Amerikaanse F-15 die van 1976 af in het kader van het Peace Fox-programma geleverd was. De vijfentwintig eerste F-15 A/Bs deden dienst onder de naam Baz, "adelaar". In 1981 begon in het kader van Peace Marble de levering van zesentwintig F-15 C/Ds die dienden onder naam Akef, "buizerd". Er was in 1974 voor het type gekozen wegens de enorme actieradius als jachtbommenwerper maar de kracht van de F-15 lag vooral in de geavanceerde gevechtsradar die het mogelijk maakte vijandelijke toestellen van grote afstand neer te halen. De F-15 was daarnaast zeer wendbaar. De Syrische luchtmacht had in 1982 geen toestel met vergelijkbare capaciteiten.

De Kfir was, ondanks de vijf ton aan bommen die hij kon meevoeren, niet erg geschikt voor grondsteun

Israël was, ondanks gunstige Amerikaanse leningen, financieel niet in staat om erg veel F-15s aan te schaffen: de oorspronkelijke bestelling van vijfentwintig kostte al 625 miljoen dollar. Een goedkopere maar toch moderne aanvulling werd gevonden in de F-16 die weliswaar in radarbereik, actieradius en draaglast de mindere was maar zeker dezelfde capaciteiten had in het luchtgevecht op korte afstand door fly by wire-technologie. De regering van Jimmy Carter wilde het type eerst niet leveren maar na de val in 1979 van Mohammad Reza Pahlavi, de Sjah van Perzië, werden voor Iran bestemde F-16's naar Israël overgeheveld in het kader van Peace Marble I. Van juli 1980 af tot in 1981 werden vijfenzeventig F-16 A/B Block 10 toestellen overgevlogen.

Voor het geval dat men de F-15 niet van de Amerikanen kon verwerven, was een programma opgestart om in Israël zelf een luchtoverwichtsjager te produceren. Daarvoor koos men de Franse Mirage 5 met de eindassemblage waarvan men al ervaring opgedaan had. Het type werd uitgerust met de Amerikaanse J79-motor en herdoopt tot de IAI Kfir, de "welp". Van april 1975 af werden achtenzestig Kfir C1s geleverd en van juli 1976 af negenentachtig Kfir C2s. Doordat de F-15 wel beschikbaar kwam, was de Kfir eigenlijk overbodig. Het type kreeg de rol van bommenwerper, waarvoor het wegens de grote deltavleugel niet geschikt was: de daalsnelheid was laag en de stabiliteit op lage hoogte slecht. In 1982 zouden de belangrijkste bombardementen uitgevoerd worden door de Amerikaanse McDonnell Douglas F-4 Phantom II waarvan er 138 beschikbaar waren. Directe grondsteun aan de troepen werd geleverd door de lichte A-4 Skyhawk in een aantal van 174.

De slagkracht van de luchtmacht lag hem echter niet alleen in de superieure capaciteiten van deze zeshonderd jachtbommenwerpers. De kwaliteit van de piloten was niet minder hoog dan in eerdere oorlogen. Verder was de inzetbaarheid erg goed; bij de F-15, waarvan de betrouwbaarheid tijdens de ontwikkeling van het type speciale aandacht had gekregen, bedroeg die gedurende het conflict zelfs 100%. Daarnaast was de effectiviteit per vlucht erg verbeterd door het gebruik van geleide bommen en gronddoelraketten en all aspect-luchtluchtraketten die ook frontaal op een naderend vliegtuig konden worden afgevuurd. Een Boeing 707 was omgebouwd tot een ELINT (Electronic Intelligence)-vliegtuig wat het mogelijk maakte om een complexe luchtslag over de volle diepte van het strijdtoneel flexibel aan te sturen.

Een M60A1 met Blazer reactief pantser

De sterke mechanisering, altijd al een opvallend kenmerk van het Israëlische leger, was in de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig nog verder toegenomen. De tank was in deze periode in beginsel kwetsbaarder geworden voor geleide antitankraketten maar werd in Israël allerminst als een verouderd wapensysteem gezien. Het uitgangspunt van het defensiebeleid was dat een mogelijk beleg door de Arabische staten gebroken moest kunnen worden door zelf tot de aanval over te gaan. Daarvoor waren zware gemechaniseerde eenheden een absolute voorwaarde. Uit de verhoogde kwetsbaarheid van de tank trok men dus de conclusie dat er meer tanks nodig waren. Officieel streefde men naar een vloot van vierduizend middelzware tanks. In juni 1982 werd dat aantal met een feitelijke sterkte van 3825 bijna gehaald. Een vijfde daarvan bestond echter uit verouderd materieel, omgebouwde M4 Shermans of buitgemaakte Sovjettanks met een beperkte bruikbaarheid. Ze hadden reserve-eenheden als bestemming of waren al doorgeschoven naar de grenstroepen of het Zuid-Libanese Leger. Door Israël zouden deze typen in 1982 niet worden ingezet.

De verliezen tijdens de Jom Kipoeroorlog van 1973 waren al tijdens of direct na dat conflict gecompenseerd door leveringen van tanktypen waarmee de Israëlische eenheden reeds waren uitgerust. De Britse Centurion was indertijd in de IDF verreweg de meest voorkomende tank geweest en het Verenigd Koninkrijk leverde tot 1975 nog eens vierhonderd stuks wat het totaal op ruim dertienhonderd bracht. Dit grote aantal zou echter weldra overtroffen worden door de Amerikaanse tanks. De VS waren tot 1973 terughoudend geweest in hun leveranties, zowel om politieke redenen als vanwege de prioriteit die men aan de eigen modernisering gaf. Nadat echter het defensiebudget niet meer grotendeels aan de Vietnamoorlog moest worden besteed, begonnen de VS onder president Gerald Ford aan een uitgebreid programma van conventionele herbewapening. De snel stijgende tankproductie maakte het mogelijk oudere voertuigen uit te faseren. In 1973/1974 waren al tweehonderd Patton M48A3's verscheept waarvan het 90 mm kanon in Israël door een 105 mm kanon werd vervangen. De VS begonnen nu ook zelf bestaande M48's met zo'n zwaarder wapen uit rusten. Na enkele jaren waren deze M48A5's door de gestage instroom van nieuwe tanks alweer overbodig aan het worden en in 1976/1977 werden er 150 aan Israël overgedaan wat het totaal aan M48's daar op zo'n zeshonderdvijftig bracht. In 1973/1974 waren ook 250 M60 Patton's of M60A1's geleverd. Die werden in 1975/1976 aangevuld met 450 nieuwgebouwde M60A1's. Tussen 1980 en 1985 werden driehonderd M60A3's verscheept, een versie met een elektronische vuurleiding en een laserafstandsmeter. In 1982 waren er een negenhonderd M60/A1/A3's beschikbaar voor een totaal van circa 1550 moderne Amerikaanse tanks.

De Merkava 1 was in 1982 Israëls modernste tank

De aanzienlijke uitbreiding van de tankvloot vond aldus voornamelijk plaats met tweedehands tanks. Zelfs de nieuwgebouwde Amerikaanse tanks waren van een verouderd type daar de M60 nog uit de vroege jaren zestig stamde. Van modernere Westerse typen als de zwaargepantserde en zwaarbewapende Britse Chieftain, en de snelle Duitse Leopard 1 en Franse AMX 30, was de export naar Israël expliciet verboden. Men had ook moeite de modernste technische ontwikkelingen te volgen. Er was sinds 1973 in het Westen een grote vooruitgang geboekt door een verbeterde vuurleiding, de introductie van "pijlmunitie" en het ontwikkelen van gelaagd pantser dat een betere bescherming bood tegen gevechtskoppen met een holle lading. Van de Britse en Amerikaanse tanks die Israël bezat, had alleen de M60A3 een modern vuurleidingssysteem. Ondanks de aanschaf van moderne munitiesoorten, was het grootste deel van de voorraden verouderd. De Amerikanen weigerden de M1 Abrams te leveren met keramisch pantser. Om toch tot een zekere modernisering van het tankbestand te komen, ging Israël over tot de eigen productie van verschillende innovaties. De meest in het oog springende daarvan was het Blazer-reactief pantser. Het concept was via spionage van de Sovjet-Unie overgenomen en behelsde het aanbrengen op de romp van de tank van stalen dozen gevuld met een springstof die alleen door de "stekel" gevormd door een exploderende holle lading tot ontploffing kon worden gebracht. Bij een treffer wierp de ontploffing de stalen platen van de doos in het pad van de stekel en verhinderde zo dat die het pantser van de tank doorboorde. Het systeem was tot 1982 geheim gehouden en de foto's van de vreemd uitgedoste tanks leidden bij de Westerse pers tot veel onjuiste speculaties over de mogelijke functie van de dozen.

Een Israëlische Cobra vuurt een TOW-antitankraket af

Het op die manier verbeteren van bestaande typen had echter zijn beperkingen. Men wilde zich onafhankelijk maken van buitenlandse leveringen en daarom werd een eigen tank ontwikkeld, de Merkava. Bij dit ontwerp stond een optimale bescherming van de bemanning voorop wat bereikt werd door de toepassing van extreem afgeschuind pantser, compartimentering en het plaatsen van de motor in de neus. Het type vertegenwoordigde het modernste materieel waarover de IDF beschikte maar was in de eerste versie matig bewapend en traag. De productie was opgestart in 1979 en in 1982 waren er een kleine tweehonderd beschikbaar.

Ook andere Wapens van het leger waren gemoderniseerd met nieuw Amerikaans materieel. De Artillerie beschikte nu over 294 extra 155 mm M 109 gemechaniseerde houwitsers. De Infanterie had na 1973 nog eens 1598 M 113 armoured personnel carriers ontvangen. Een geheel nieuwe ontwikkeling was de introductie van antitankhelikopters. In 1981 waren tweeëndertig McDonnell Douglas MD 500 Defenders geleverd en van 1980 af achttien Bell AH-1 Cobras.

In Libanon woont een groot aantal christelijke bevolkingsgroepen. In de burgeroorlog hadden die hun eigen milities opgericht die ieder gelieerd waren aan politieke bewegingen. De sterkste partij werd gevormd door de Falangisten die de Kataebmilitie hadden gevormd met zo'n tienduizend strijders. Zwakker was de Nationaal-Liberale Partij van Camille Chamoun die in de Tijgermilitie een drieduizend man op de been kon brengen. De Maronieten hadden in de Ḥurrās al-Arz, de "Wachters van de Ceder" een tweeduizend man beschikbaar. Ook zo'n tweeduizend man telde het Zuid-Libanese Leger. Deze laatste groep was het best bewapend en vormde een direct met Israël samenwerkend grenslegertje dat een buffer moest vormen met de Palestijnse strijdmacht. De overige christelijke troepen waren over het algemeen gebrekkig uitgerust met slechts een minimum aan zwaar materieel. Ze waren in de jaren daarvoor in beperkte mate door Israël met wapens en geld ondersteund.

Het UNFIL-gebied

De UNIFIL-vredesmacht probeerde met zesduizend man, waaronder een bataljon Nederlanders, de vrede te handhaven tussen de grens en de rivier de Litani. Hoewel redelijk uitgerust, konden deze troepen gezien hun beperkte mandaat en mankracht de strijdende partijen onmogelijk uit elkaar houden. In juni 1982 wist men weinig meer te doen dan versperringen opwerpen en de oorlogshandelingen te observeren.

Het nationale leger van Libanon was tijdens de burgeroorlog grotendeels uiteengevallen waarbij het materieel overgenomen was door de verschillende milities. Toch bestond het formeel nog en omvatte vijf brigades: de 5e, 7e, 8e, 9e en 10e Infanteriebrigade. Van deze eenheden was niet veel meer dan de staf operationeel en die deed weinig anders dan de wedde opstrijken. Voor zover het leger nog gevechtskracht had, steunde het de christelijke zijde. Ruim duizend manschappen ondersteunden daarnaast het werk van UNIFIL in Zuid-Libanon.

Een heel eigen positie had de Amal. Deze organisatie, onder leiding van Nabih Berri, vertegenwoordigde de sjiieten in Libanon. Hoewel op religieuze gronden pro-Syrisch, was de "Beweging der Ontrechten" waar ze de militante tak van vormde politiek gezien erg conservatief. Zoals de naam al aangeeft, was ze gebaseerd op de gedachte dat de sjiieten in Libanon altijd aan het kortste eind trokken. Men was geen vriend van de PLO en Israël deed zijn best de sjiieten te paaien, meestal met weinig succes. Al Amal kon zo'n 2.500 man op de been brengen.

Libanon is religieus sterk verdeeld

In de Libanese Burgeroorlog hadden de christelijk milities meestal strijd geleverd met een wisselende coalitie van progressieve bewegingen die veelal mede een religieus-etnische achtergrond hadden in de zin dat de leden grotendeels soennieten of Druzen waren. De belangrijkste daarvan, en het geheel min of meer overkoepelend, was de Libanese Nationale Beweging (Mouvement National Libanais) onder leiding van de Druus Walid Jumblatt die zijn machtsbasis had in het strategisch gelegen Choufgebergte. De LNB had ongeveer tweeduizend strijders die beschikten over wat artillerie en pantservoertuigen.

Officieel van de LNB deel uitmakend maar in feite een aparte strijdmacht vormend was de nasseristische beweging Al-Mourabitoun onder leiding van Ibrahim Kulaylat. Deze had een duizendtal man die vrij goed bewapend waren omdat ze een deel van het materieel van het Libanese leger hadden overgenomen waaronder veel voertuigen.

Libanon had ook een tak van de Syrische factie van de Ba'athpartij. Die had zo'n 750 strijders.

Tijdens de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog vluchtten zo'n honderdduizend Palestijnen uit Galilea naar Libanon. Ze werden voornamelijk geconcentreerd in vijftien vluchtelingenkampen en door de Libanese regering zoveel mogelijk gescheiden gehouden van de Libanese burgers, met uitzondering van enkele tienduizenden christelijke Palestijnen die het Libanees staatsburgerschap kregen. De overige vluchtelingen kregen geen werk of toegang tot Libanese scholen. Militante activiteiten werden met kracht onderdrukt. Dat leidde tot een opstandige houding onder de kampbewoners. In 1969 gaf het Akkoord van Caïro de Palestijnen in Libanon zelfbestuur, het recht zich te bewapenen en de vrijheid om Israël aan te vallen. Begin jaren zeventig verplaatste de leiding van de PLO zich noodgedwongen van Jordanië naar Libanon, duizenden ervaren strijders van de PLA, de Palestinian Liberation Army, meenemend alsmede zo'n 150.000 Palestijnse burgers. In de hierop volgende Libanese Burgeroorlog had de PLA vele malen slag geleverd met christelijke en andere milities, het Syrische leger en Israël. Ondanks vaak zware verliezen wist de PLA zijn sterkte door de jaren heen langzaam op te bouwen. De beperkte reserves aan mankracht die de lokale driehonderdduizend Palestijnen bezaten, werden aangevuld door een instroom van militanten uit andere gebieden. Hierdoor vormden de Palestijnen in juni 1982 verreweg de sterkste strijdmacht in Libanon, op de Syrische expeditiemacht na. De PLA beschikte over zo'n vijftienduizend strijders, waaronder ongeveer vierduizend man met grote gevechtservaring. Tussen 1978 en 1982 was hun vuurkracht verdriedubbeld van tachtig naar tweehonderdvijftig vuurmonden. Het aantal tanks was gegroeid naar ongeveer tachtig en de verouderde T-34's waren versterkt met een twintigtal modernere T-54's. Ook de organisatie was verbeterd door de oprichting van drie reguliere brigades.

In 1982 was de "Jarmoekbrigade" langs de kust opgesteld. De "Kastelbrigade" lag in het zuiden en de "Karamehbrigade" bevond zich aan de zuidelijke uitgang van de Bekavallei. De troepenverdeling was echter complexer dan deze organieke indeling zou doen vermoeden. Zevenhonderd strijders bevonden zich in het UNIFIL-gebied ten zuiden van de Litani. Vijftienhonderd lagen rond Tyrus. Aan de kustweg tussen Tyrus en Sidon bevonden zich een duizend man en rond Sidon zelf weer vijftienhonderd. Bij Nabatiye, waar Israëlische bombardementen het vluchtelingenkamp vrijwel hadden vernietigd, lagen duizend man. Vijfhonderd strijders waren gepositioneerd aan de weg naar Jezzine en vijftienhonderd vormden de sterkte van Karamehbrigade. De grootste macht, zesduizend man, lag noordelijk langs de kustweg tussen Damour en Beiroet. De leiding van de PLO begreep namelijk dat er weinig kans was het Israëlische leger tegen te houden. Men hoopte, net als in 1978, de meeste strijdkrachten naar het noorden te kunnen laten ontsnappen. De sterke strijdmacht ten zuiden van Beiroet moest ze opvangen. Als de Israëliërs werkelijk hun opmars tot een veertig kilometer zouden beperken, was men daar veilig. Zo niet — gezien de informatie waarover men beschikte de meeste waarschijnlijke uitkomst — hoopte men op West-Beiroet terug te vallen en zich daar te verschansen. De concentratie daar werd versterkt door het 460ste Tankbataljon uitgerust met T-54's, de enige pantserreserve waarover de PLA beschikte.

Een Syrische MiG-23 die naar Israël gevlogen werd

De Syrische luchtmacht was na de zware verliezen in de Jom Kipoeroorlog vrij snel begonnen aan een proces van herbewapening en modernisering. Landen van het Warschaupact hadden al in 1973 vervangend materieel gezonden waaronder acht MiG-21 jachtvliegtuigen uit Tsjechoslowakije, twaalf uit Polen, tien uit Hongarije en 136 uit de Sovjet-Unie. In 1977 leverde dat laatste land nog eens dertig MiG-21MF's. In juni 1982 had Syrië ruim tweehonderd toestellen van dit type dat toen echter al sterk verouderd begon te raken. Dat gold des te meer voor de ongeveer vijfentachtig MiG-17's die alleen nog bruikbaar waren als lichte tactische bommenwerper. Al in 1973 ontving Syrië de eerste exemplaren van een serie van vierenvijftig MiG-23MS's, een veel moderner vliegtuig met zwenkvleugels en een uitstekende onderscheppingsjager waarvan de manoeuvreerbaarheid echter matig was. Hiermee werden vier eskadrons uitgerust. Rond 1978 werden deze versterkt door twee eskadrons MiG-23MF's en vijfenveertig toestellen van een versie die uitgerust was als tactische bommenwerper, de MiG-23BN. Libië schonk nog eens drie MiG-23BN's. Een bommenwerpertype met zwenkvleugels dat nog beter op lage hoogte het vijandelijk luchtruim kon binnendringen was de Soechoj Soe-22 waarvan er in 1982 een kleine dertig geleverd waren en die een vijftigtal oudere Soe-7 en Soe-20's aanvulde. In 1979 en 1980 waren ook twintig zeer snelle Mikojan-Goerevitsj MiG-25's geleverd, Mach 3 onderscheppingsjagers. Bij deze snelheden was de wendbaarheid echter nihil en het was al twee keer gebleken, op 13 februari en 29 juli 1981, dat een F-15 weinig moeite had met zijn superieure vuurleiding de aanvallende MiG-25 neer te halen. In de praktijk was het type voor Syrië alleen bruikbaar als verkenner maar de verkenningsversie was in juni 1982 nog niet operationeel.

Een Syrische Gazelle in Israëlische hand

In totaal waren naar toenmalige schatting van het International Institute for Strategic Studies 448 gevechtsvliegtuigen operationeel. Hoewel in aantallen niet veel voor de Israëlische luchtmacht onderdoend, was de Syrische luchtmacht toch geen gelijkwaardige tegenstander. Dat lag niet alleen aan het ontbreken van typen die het tegen de F-15 en F-16 konden opnemen: ook de geoefendheid was onvoldoende en de inzetbaarheid alsmede de sortie rate, het aantal vluchten per dag per toestel, waren laag.

Naast vliegtuigen, bezat Syrië ook een helikoptervloot. Het belangrijkste deel daarvan bestond uit zestien door Frankrijk geleverde Aérospatiale Gazelle antitankhelikopters, bewapend met de HOT (Haut subsonique Optiquement Téléguidé Tiré d'un Tube) antitankraket die trefzekerder was dan Sovjettypen.

Tegen de Israëlische luchtmacht konden de Syriërs ook vechten met een apart Wapen, het Luchtafweercommando. Dat bemande zo'n tachtig lanceerinrichtingen van luchtdoelraketten. Ongeveer twee derden daarvan bestond uit verouderde typen, de S-75 Dvina "SAM-2" en de S-125 Neva/Petsjora "SAM-3", die alleen een serieus gevaar vormden voor hoogvliegende toestellen. Gevaarlijker was de 2K12 Koeb "SAM-6" die ook laagvliegende doelen kon neerhalen, hoewel de effectiviteit daarvan sterk was verminderd door allerlei elektronische tegenmaatregelen. Negentien van deze raketbatterijen waren opgesteld in de Bekavallei van Libanon en vormden dus een uitdaging van het Israëlische luchtoverwicht boven dat land.

Ook de landmacht had in de Jom Kipoeroorlog veel materieel verloren, vooral tanks. Al in 1973/1974 werden de verliezen gecompenseerd toen de Sovjet-Unie ongeveer achthonderd T-55's leverde en driehonderd T-62's. Een verdere uitbreiding, laat staan modernisering, bleef daarna vele jaren uit. Het leger werd in beslag genomen door de perikelen in Libanon. Juist die strijd maakte echter duidelijk dat de Syrische landstrijdkrachten te klein waren om zowel het Libanese conflict onder controle te houden als geloofwaardig de rol te kunnen spelen van de belangrijkste onder de Arabische "strijdende landen" die een vredesakkoord met Israël afwezen. Daarom werd eind jaren zeventig een begin gemaakt met het laten toenemen van het aantal zware gemechaniseerde eenheden. Het aantal pantserdivisies werd verdubbeld van twee naar vier en van drie infanteriedivisies werden gemechaniseerde infanteriedivisies gemaakt.

Aan de "Paarse Lijn" op de hoogvlakte van Golan lagen de 7e en 5e Gemechaniseerde Infanteriedivisie die gedekt werden door de 9e Pantserdivisie. In Libanon lagen in het westen eenheden van wat de 10e Gemechaniseerde Infanteriedivisie moest worden, waaronder de 85e Infanteriebrigade die permanent in West-Beiroet gelegerd was, terwijl de 1e Pantserdivisie in het midden van de Bekavallei aanwezig was. Noordelijker lag de 3e Pantserdivisie in reserve. Om de veiligheid van het regime te waarborgen bevond een elite-eenheid, de Republikeinse Garde, zich bij de hoofdstad Damascus. Gezien het permanente gevaar van opstanden en staatsgrepen wilde men de centrale reserve versterken met een extra pantserreserve door een 4e Pantserdivisie te formeren uit bestaande onafhankelijke pantserbrigades.

Voor deze uitbreidingen waren meer tanks nodig. De twee pantserbrigades, van ieder zo'n negentig tanks, binnen iedere pantserdivisie wilde men in principe uitrusten met de T-62. Tweehonderd voertuigen van dit type waren in 1979 geschonken door Libië wat het totaal op zo'n zevenhonderd bracht. Hetzelfde jaar importeerde men ongeveer 150 voertuigen van het type T-72 "Oeral" uit de Sovjet-Unie, die in Syrië de nadere aanduiding Type 79 kreeg. Dit was in veel opzichten de meest geavanceerde tank die in 1982 op het slagveld aanwezig was. Met een 125 mm kanon, een automatische lader, een afstandsmeter, een snelheid van 60 km/h en gelaagd neokeramisch pantser gold de T-72 als een enorme verbetering ten opzichte van de T-62. Dit krachtige wapensysteem werd in eerste instantie gereserveerd voor de Republikeins Garde. In de zomer van 1982 werd net de instroom voorbereid van driehonderd stuks van een verbeterde versie, de zwaarder gepantserde T-72A, waarmee de nieuwe 4e Pantserdivisie moest worden uitgerust en die daarnaast de T-72 "Oeral"'s van de Republikeinse Garde moest vervangen. In juni 1982 was dit type nog niet operationeel maar gezien de dreiging van een oorlog met Israël was de T-72 "Oeral" al versneld doorgeschoven naar de 3e Pantserdivisie. In de organieke tankbataljons van de vele gemechaniseerde en gemotoriseerde infanteriebrigades bleef men voertuigen uit de oudere T54/55-serie gebruiken. Daarvan waren er tot 1981 nog eens zeshonderd aangeschaft wat het totaal op zo'n 1400 bracht; men had weliswaar nog enkele honderden van zulke voertuigen over uit de periode voor de Jom Kipoeroorlog maar ongeveer eenzelfde aantal was door strijd en leveranties aan bondgenoten tijdens de Libanese Burgeroorlog verloren gegaan. De Syrische tankvloot bedroeg aldus in 1982 ongeveer 2250 voertuigen. Het aantal werd indertijd overigens door Westerse waarnemers veel hoger geschat, tot soms ver boven de vierduizend, omdat men ten onrechte de reorganisatie en herbewapening van de pantsertroepen al voltooid achtte en een ruime materieelreserve aannam waarvoor Syrië in feite geen geld had.

Het operatiegebied

Het Israëlische aanvalsplan voorzag in een dichte concentratie van gemechaniseerde eenheden. Dat was ten dele om het Syrische leger te intimideren maar had ook als oorzaak dat de noodzakelijke mankracht om het lastige Libanese terrein te overwinnen alleen in zulke eenheden gevonden kon worden die nu eenmaal de grote massa van de Israëlische reserves vormden. De aanvalsmacht telde ongeveer 76.000 man die beschikten over 1240 middelzware tanks en 1500 pantserinfanterievoertuigen. Ze vertegenwoordigden de grootste pantsermacht die Israël ooit op een strijdtoneel tegelijkertijd in het veld zou brengen. De zware bewapening droeg het nadeel met zich mee dat het slechte Libanese wegennet overbelast raakte. De campagne kreeg zo het karakter van één grote verkeersopstopping, iets wat verergerd werd door het bergachtige en beboste terrein, doorsneden door kloven en bergstromen, waarmee de Israëliërs weinig ervaring hadden en dat de verdedigers alle gelegenheid bood vertragende hinderlagen te leggen. De opmarsroutes werden zo meer bepaald door de aanwezigheid van een geschikte hoofdweg dan de precieze positie van de vijand. Omdat ook nog in korte tijd de lijn van de weg Beiroet-Damascus bereikt moest worden, zag men meestal af van het zuiveren van hogere bergruggen en afgelegen dorpen.

De aanval zou uitgevoerd worden over drie hoofdassen aan welke ieder twee of drie gevechtsgroepen waren toegewezen. Zo'n gevechtsgroep of Koach was geen vaste legereenheid maar een voor de gelegenheid geformeerd ad hoc-commando en kon bestaan uit een Ugda, een divisiehoofdkwartier van wisselende samenstelling. De westelijke as liep over de kust naar Beiroet. De opmars daar was de taak van Gevechtsgroep A bestaande uit de 91e Ugda, versterkt met de 211e Pantserbrigade. Gevechtsgroep B diende een landing uit te voeren ten zuiden van Beiroet en beschikte daartoe over eenheden van de 96e Ugda en de 35e Parachutistenbrigade. In totaal had de westelijke as een sterkte van 22.000 man en 220 tanks. De centrale as werd gevormd door Gevechtsgroep C, gevormd door eenheden van de 36e Ugda en Gevechtsgroep D bestaande uit delen van de 162e Ugda. Door gebrek aan ruimte moest deze troepenconcentratie zich meteen splitsen. Eén tak, de 36e Ugda, moest van Kirjat Sjmona uit diagonaal naar de kust bij Sidon oprukken, zodat althans de zo gevolgde weg ingezet kon worden. Dit kon meteen terugtrekkende PLO-eenheden de pas afsnijden. De tweede tak, de 162e Ugda, moest de westelijke hellingen van het Libanongebergte zuiveren tot aan de hoofdweg Beiroet-Damascus. De sterkte was 18.000 man en 220 tanks. De oostelijke aanvalsas liep door de Bekaavallei. In deze sector zou zich de grootste Israëlische troepenconcentratie voordoen met 36.000 man en achthonderd tanks. Er maakten drie gevechtsgroepen deel van uit. Gevechtsgroep H bestond uit de 252e Ugda, gevechtsgroep V, ofwel Koach Vardi, genoemd naar brigade-generaal Danni Vardi, uit de 460e Pantserbrigade en een gemechaniseerde brigade en gevechtsgroep Z uit de 90e Ugda. De operationele reserve van het Noordelijk Commando, de 880e Ugda met een tweehonderd tanks, was achter deze sector samengetrokken. Deze reserve kon de oostelijke aanval versterken of het Golanfront dekken in geval van een totale oorlog met Syrië; de parate eenheden die zich normaliter op de Hoogten van Golan bevonden, deden mee aan de invasie. Daarnaast was er nog een speciale strijdgroep samengesteld van twee gemechaniseerde infanteriebrigades die de westelijke hellingen van de Hermonberg moest zuiveren van de vele Syrische commando-eenheden die zich daar bevonden om zo de oostelijke flank van de aanvalsas te dekken. De eerstelijnstroepen bestonden in totaal uit elf pantserbrigades en negen (gemechaniseerde) infanteriebrigades.

Al op 4 en 5 juni werden op heel Zuid-Libanon zware voorbereidende luchtbombardementen en artilleriebombardementen uitgevoerd om de komende opmars te vergemakkelijken. Daarbij werd op 5 juni bij Nabatiye een Israëlische AH-1 Cobra antitankhelikopter neergeschoten door een ZU-23-2 luchtafweertank; de bemanning van twee kwam om. Nabij dezelfde locatie werd in de vroege ochtend van 6 juni, nog voor de grondoorlog van start ging, een A4 Skyhawk neergeschoten door een Palestijnse draagbare SAM-7 Strela luchtafweerraket. De piloot, Aharon Achiaz, werd gevangengenomen, naar Beiroet overgebracht en daar op 20 augustus vrijgelaten. Het zou de enige jachtbommenwerper blijven die Israël tot de wapenstilstand op 11 juni zou verliezen.

Om 11:00, 6 juni, ging de grondoorlog van start en overschreden de Israëlische eenheden de Libanese grens. In het westen vormde de 211e Pantserbrigade onder commando van kolonel Evi Geva de voorhoede, behoedzaam met zijn M60A3's en M60A1's langs de kustweg oprukkend. De weg liep door vele olijfgaarden die ideaal waren voor het leggen van hinderlagen. Om geen tijd te verliezen, werden zulke posities niet geheel gezuiverd maar braken de tanks er met hun "Blazerpantser" doorheen zodat volgende colonnes met lichte pantservoertuigen of vrachtwagens vaak opnieuw aangevallen werden en gevoelige verliezen leden. Nog ten zuiden van de rivier de Litani ligt de grote havenstad Tyrus die de Israëliërs in Operatie Litani niet veroverd hadden wegens de grote concentratie van zes Palestijnse vluchtelingenkampen die ook nooit door de Syriërs bedwongen waren. Het voorste tankbataljon trok oostelijk om de stad heen maar het daarna volgende parachutistenbataljon vergiste zich en reed rechtdoor het kamp al-Bas binnen. Twee M60A1's en twee M113's werden vernietigd en de bataljonscommandant luitenant-kolonel Uri Geiger werd gevangengenomen. Later werd zijn lijk in een put gevonden. De Israëlische luchtmacht had de brug over de rivier op 5 juni vernietigd maar om 16:00 had de genie een nieuwe brug geslagen en kon de opmars verder.

Troepen ontschepen zich uit een landingsvaartuig

Het zuiveren van Tyrus werd overgelaten aan de 1e Infanteriebrigade, de "Golanibrigade". Om het aantal burgerslachtoffers te beperken strooiden Skyhawks pamfletten boven de stad uit met het advies zich op het strand te verzamelen. Zo'n 12.000 mensen gaven daaraan gehoor. Verder was besloten om woonblokken niet door de genie te laten opblazen. Door hardnekkig Palestijns verzet was de Israëlische voortgang erg traag. Men ging over tot zware artilleriebombardementen en uiteindelijk luchtbombardementen om verzetshaarden plat te gooien. In het kamp Ayn al-Hulwah hielden enkele honderden Palestijnse strijders het uit tot 13 juni, doorvechtend tot ze allen gesneuveld waren. De sjiitische bevolking daarentegen verwelkomde de Israëliërs door ze met rijst en bloemen te bestrooien; men was blij van de PLO verlost te zijn.

Bij het vallen van de avond had de 211e Pantserbrigade Sarafand bereikt, tweeëntwintig kilometer ten noorden van Tyrus. Dit zou echter die dag niet het noordelijkste punt blijken van het Israëlische offensief. Toen de landing ten noorden van Beiroet werd afgeblazen, werd besloten een zuidelijker amfibische operatie uit te voeren. Rond 23:00 landden verkenningsteams van de Israëlische marine vijf kilometer ten noorden van Sidon, bij de monding van de Awali. Onmiddellijk daarna zetten helikopters een peloton af dat de brug over de Awali nam. Andere kleine eenheden bezetten de heuvelrug ten oosten van de landingsplaats. Een dozijn landingsvaartuigen begon toen troepen van de 35e Parachutistenbrigade af te zetten versterkt door een Centurionbataljon. De landing ondervond weinig weerstand maar een Palestijnse T-54 wist een brisantgranaat te plaatsen in een vaartuig, afgeladen met tanks, pantservoertuigen en opgezeten infanterie, met veel slachtoffers tot gevolg. De hele nacht bleven de vaartuigen pendelen tussen het bruggehoofd en Naharia. Eén van de doelen van de landing was het verbreken van het contact tussen Beiroet en Sidon maar de hoofdopdracht was een snelle opmars richting de Libanese hoofdstad. De pretentie dat de oorlog slechts beoogde een veiligheidszone van vijfenveertig kilometer diepte voor Galilea te scheppen, werd dus al binnen twaalf uur verlaten.

In de centrale sector had de 36e Ugda de taak van het verzamelpunt rond Metulla uit de grote bocht van de Litani over te steken en Nabatiye aan beide zijden te omtrekken, met een linkercolonne van twee pantserbrigades die over de Akiyebrug trok en een rechtercolonne bestaande uit eenheden van de Golanibrigade die bij de Hardelebrug overstak. In een fel nachtgevecht nam een verkenningseenheid de oude kruisvaardersburcht van Belfort waarbij de hele Palestijnse bezetting gedood werd. Over dezelfde route volgde om 15:30 de 162e Ugda die eind mei naar de Negev gestuurd was voor oefeningen en op 4 juni overhaast naar het noorden werd gezonden. Deze divisie kwam vast te zitten in de stoet vrachtwagens die de voorgaande divisie moest bevoorraden. De opmars hier was vooraf gezien als een kritische fase in de operatie omdat het terrein een sterke verdedigende positie vormde. Maar de zware bombardementen van de voorgaande dagen hadden het Palestijnse moreel gebroken en de meeste PLO-eenheden trokken zich zo snel mogelijk naar het noorden terug, meestal met de leiding voorop.