T-62

De T-62 is een middelzware Sovjet-Russische tank die in productie kwam in juli 1962, als opvolger van de T-55. Deze tank was noodzakelijk, omdat de politieke leiding ontevreden was over het door Chroesjtsjov, tegen de zin van het leger in, laten stopzetten van de productie van zware tanks. Middels de T-62 wilde Chroestjov nu de indruk wekken dat de overblijvende middelzware tanks zo modern mogelijk waren. De fabrikage van de T-55 werd stilgelegd ten bate van de, via de Obiekt 165 en 166 prototypen, van de T-55 afgeleide T-62. Kort daarop werd echter besloten om naast de T-62 de T-55 wel weer in productie te nemen. Dat was wenselijk gezien het feit dat de T-62 aan snelle slijtage onderhevig was.

T-62

T-62 zijaanzicht

Als hoofdwapen van het leger dwong een aanvalstank als de T-55 de tactiek te veel in een offensieve richting. Dat maakte de NAVO onnodig nerveus, wat slecht paste in Chroesjtsjovs buitenlandse politiek van de detente. Omdat de tank ongeschikt was voor de verdediging, zou men zelfs moeten vrezen dat de NAVO in tijden van spanning een succesvolle preventieve aanval zou uitvoeren op de Sovjetbezettingsmacht in Oost-Duitsland en dat kon er weer toe leiden dat men zichzelf gedwongen zou zien als eerste in de aanval te gaan. Het type gold dus als een ongewenste destabiliserende factor. De bezwaren van het leger zorgden ervoor dat op de latere modellen van de T-54 en op de T-55 modernere technologieën mochten worden toegepast. Het Rode Leger gebruikte eerder dan het Westen infraroodkijkers en snorkeluitrusting.

Gezien de ontwikkeling in het westen van tanks en bepantsering in het algemeen zag men zich genoodzaakt tot een nieuw kanon over te gaan. De standaard 100mm had een beperking: een getrokken loop. Gebruik maken van "trekken en velden", een spoor in de loop die de granaat om zijn as deed draaien ten behoeve van de stabiliteit en dus trefzekerheid, was tot die tijd standaard. Nadeel was een beperking in de snelheid van een granaat. Een nieuwe 115mm vingestabiliseerde granaat met een gladde loop maakte een hogere mondingssnelheid mogelijk. En daarmee een grotere penetratie. Met de komst van de staafpenetrator werd het mogelijk om de bepantsering van Westerse tanks eenvoudiger te doorboren.

De staafpenetrator bestaat daartoe uit een pijlvormig projectiel, dat met hoge snelheid (typisch tweemaal de geluidssnelheid) wordt afgeschoten.

De T-62 was superieur aan veel toenmalige westerse tanks. Hij bleek echter kwetsbaar voor eerder ontworpen westerse tanks zoals de Centurion en M48 Patton, maar ook voor de later ontworpen M60 Patton. In de Jom Kipoeroorlog legde de T-62 het zelfs af tegen verbeterde Shermans. Na de Jom Kipoeroorlog in oktober 1973 werden enkele exemplaren buit gemaakt. Uit technische en praktische testen bleek de tank moeilijk met antitankwapens uit te schakelen. De reden waarom er enkele honderden exemplaren (onbeschadigd) in handen van Israël vielen, had voornamelijk met onderhoud te maken. De T-62 had een onderhoudsgevoelige versnellingsbak. Andere nadelen van de T-62 was het beperkte zicht voor de chauffeur en betrekkelijk kleine en oncomfortabele ruimte voor de bemanning.

Latere modellen waren uitgerust met stabiliserend richtsysteem en laser-afstandsmeters.

• Nationaliteit: U.S.S.R.
• In gebruik bij: voormalige Warchau Pact landen
• Productiejaar: 1962