Ingoesjen
De Ingoesjen of Ingushen (Ingoesjetisch: Галгай, Ghalghay) zijn een etnische groep in de noordelijke Kaukasus. Ze bewonen hoofdzakelijk de Russische autonome republiek Ingoesjetië. Ze spreken het Ingoesjetisch, een Nach-Dagestaanse taal, die sterk verwant is aan het Tsjetsjeens. In 2010 woonden er 445.000 Ingoesjen in Rusland waarvan 306.000 de eigen taal spraken.[2][3]
Ingoesjen Галгай/Ghalghay | ||||
 | ||||
Locatie van de Ingoesjen in de Kaukasus | ||||
| Verspreiding | 
| |||
| Taal | Ingoesjetisch en Russisch | |||
| Geloof | Soennitische islam (soefisme) | |||
| Verwante groepen | Tsjetsjenen, Kist en de Batsbi | |||
| ||||
Geschiedenis
Volgens Leonti Mroveli, de 11e-eeuwse Georgische chroniqueur, is Kavkasos (Caucas) de voorvader van de Ingoesjen. Georgische, Griekse en Duitse historici gebruiken ook de termen Kisten of Ghlighvi [4][5], oudere etnoniemen, om te verwijzen naar de Ingoesjen. De oud-Griekse geograaf-historicus Strabo noemde hen Gargariërs, terwijl de Amerikaanse kartograaf Joseph Hutchins Colton de mensen bestempelde als Gelae.[6]
De Ingoesjen zijn de eerste en voornaamste bouwers van torens in de Kaukasus, kenmerkende eigenschappen van Ingoesjetsiche militaire torens zijn piramidale daken. Ze noemen zichzelf Ghalghai, wat vertaald kan worden als "mensen van torens". De geschiedenis van de Ingoesjen is nauw verbonden met die van de nauw verwante Tsjetsjenen. De voorouders van deze twee volken bestonden uit stammen die gezamenlijk bekend stonden en nog steeds staan als de Vainachen.
Ze kwamen in 1810 onder Russische heerschappij. Gedurende de Tweede Wereldoorlog werden ze onterecht door Stalin beschuldigd van samenwerking met de nazi's en de gehele Ingoesjetische bevolking werd zodoende naar Kazachstan en Siberië gedeporteerd, met als gevolg dat twee derde van de Ingoesjen om het leven kwamen. Ze werden echter, na de dood van Stalin in de jaren vijftig gerehabiliteerd en het werd hun in 1957 toegestaan om terug te keren.
In een groot deel van hun voormalige woongebied waren echter Osseten gaan wonen en een deel van dat gebied was ook bij Noord-Ossetië gevoegd. De terugkerende Ingoesjen kregen te maken met aanzienlijke vijandigheden van de Osseten.
Het geweld laaide eind oktober 1992 op tijdens het Ossetisch-Ingoesjetisch conflict, toen tienduizenden Ingoesjen gedwongen werden door Russen om hun huizen in het Noord-Ossetische district Prigorodni te verlaten.[7]
Religie
De oorspronkelijke religie van de Ingoesjen was tot het begin van de negentiende eeuw aanwezig, ook al waren er gedurende de middeleeuwen tijdelijk wel christelijke invloeden vanuit Georgië. Als reactie op onder andere de groeiende Russische invloed, werden de Ingoesjen en de Tsjetsjenen geleidelijk aan tussen de zeventiende en begin negentiende eeuw tot de islam bekeerd.
Net zoals de Tsjetsjenen zijn de Ingoesjen soennieten, die de Soefi-traditie volgen. Daarin volgen de Ingoesjen dan weer de ordes (tariqas) van Naqshbandiyya en Qadiriyya.[7]
Cultuur
De Ingoesjen kennen een gevarieerde cultuur met tradities, legendes, eposen, verhalen, liederen, spreekwoorden en gezegdes. Muziek, liederen en dans worden vooral erg gewaardeerd. Populaire muziekinstrumenten betreffen onder de dachtsj-pandr (een soort van balalaika), de kechat pondoer (een accordeon, in het algemeen door meisjes bespeeld), een driesnarige viool, de zoema (soort van klarinet), de tamboerijn en drums.
Bronnen
|
.jpg){kind=link}