Bolivia

In 1867 verloor Bolivia delen van zijn Amazone-gebied en een deel van de oostelijke Mato Grosso aan Brazilië. Argentinië had al eerder de Chaco Central bezet.

In 1884 verloor Bolivia samen met Peru de Salpeteroorlog van Chili. Als gevolg daarvan moest het land de kustprovincie Litoral afstaan (nu de regio Antofagasta). Bolivia raakte hierdoor afgesneden van de Stille Oceaan, waardoor de Boliviaanse Marine sindsdien in het Titicacameer oefent.

Brazilië verwierf grotendeels Acre. Via de Madeira, een belangrijke zijtak van de Amazonerivier, kreeg Bolivia recht op doorgang naar de Atlantische Oceaan. Echter verklaarde de rest van Acre, toen een belangrijk rubbergebied, zich in 1903 onafhankelijk en sloot zich bij Brazilië aan.

Van 1932 tot 1935 was Bolivia in oorlog met buurland Paraguay. Deze Chaco-oorlog was het gevolg van het vermoeden van aardolie in de bodem van het Chaco Boreal, een groot dunbevolkt savannegebied. Meer dan 80.000 Bolivianen verloren het leven, mede door een slechte organisatie en uitbraak van ziekten en gebrek aan water in het zeer dorre gebied. Uiteindelijk veroverde Paraguay grote gebieden op Bolivia. In ruim een eeuw was het grondgebied van Bolivia gehalveerd.

De "caudillos" waren vanaf 1884 de (conservatieve of liberale) presidenten die het land sinds de onafhankelijkheid bestuurden waren of bezig met de conflicten met de buurlanden of met machtsvetes tussen facties binnen de politieke elite. Aandacht voor de opbouw van een rechtvaardige(r) samenleving hadden zij nauwelijks.

Na de Salpeter-Oorlog maakte de politieke elite een einde aan het bestaan van de "ayllus", de gemeenschappelijke gronden van de inheemse bevolking, hetzij door publieke verkoop hetzij met geweld. Deze gronden werden eenvoudigweg toegevoegd aan de grote bedrijven (latifundios) van de niet-inheemse hereboeren. De inheemsen die deze gronden bewerkten werden nu een soort lijfeigenen (mita-systeem).

In 1952 vond een revolutie plaats. De inheemse bevolking had voor die tijd geen burgerrechten, maar de revolutie gaf hun voor het eerst recht op inspraak. De tinmijnen werden genationaliseerd en de landbouwgronden herverdeeld. De presidenten Hernán Siles Zuazo en Víctor Paz Estenssoro hielden echter de communisten buiten de deur en behielden de steun van Washington. In 1964 nam het leger het heft weer in handen. Op 8 oktober 1967 werd Che Guevara opgepakt tijdens een door de CIA georganiseerde militaire operatie van het Boliviaanse leger. Guevara werd door het Boliviaanse leger geëxecuteerd.

In 1982 is de militaire macht overgedragen aan een burgerregering. De spanningen tussen het land en Chili kwamen weer tot uiting bij de Boliviaanse Gasoorlog in 2003.

De twee belangrijkste kandidaten voor de Boliviaanse presidentsverkiezingen in 2005 waren de boerenleider Juan Evo Morales Ayma van de MAS-partij en Jorge Quiroga, de leider van de Sociale en Democratische Kracht en voormalig hoofd van de Nationalistische Democratische Actie partij. Morales won de verkiezingen met 53,7% van de stemmen, een absolute meerderheid, ongebruikelijk in Boliviaanse verkiezingen. Hij werd de eerste Boliviaanse leider van inheemse afkomst en beëdigd op 22 januari 2006 voor een termijn van vijf jaar. Voorafgaand aan zijn officiële inauguratie in La Paz, werd hij ingewijd in een Aymara-ritueel op de archeologische site van Tiwanaku voor een menigte van duizenden Aymara-mensen en vertegenwoordigers van linkse bewegingen uit heel Latijns-Amerika. Hoewel zeer symbolisch, was dit ritueel niet historisch gebaseerd en vertegenwoordigde het in de eerste plaats inheemse Aymara's – niet de belangrijkste Quechua-sprekende bevolking. Sinds de Spaanse verovering in de vroege 16de eeuw werd deze regio, waar sprake is van een meerderheid van inheemse bevolking, vooral geregeerd door afstammelingen van Europese immigranten.

Bij de verkiezingen van 2009 werd Evo Morales herkozen met 64,22% van de stemmen. Zijn partij, de Beweging naar het Socialisme, won ook een tweederdemeerderheid in beide huizen van het Nationaal Congres.

In 2009 nam Bolivia een nieuwe grondwet aan. Onder het bewind van Morales traden herhaaldelijk sociale spanningen op die leidden tot escalaties. In augustus 2016 werd daarbij in Panduro de vice-minister voor Binnenlandse Zaken en Politie Rodolfo Illanes Alvarado bij onderhandelingen over een langdurige protest-staking tegen de nieuwe mijnbouwwet uit 2014 gevangen genomen en doodgemarteld of doodgeslagen door militante mijnwerkers, die hem verantwoordelijk hielden voor een politie-optreden waarbij enkele collega's waren gedood.[9][10]

Hoewel de Boliviaanse grondwet aanvankelijk stelde dat een president maximaal twee ambtstermijnen aan de macht mocht blijven, kon Morales na een omstreden wetswijziging toch weer meedoen aan de verkiezingen in 2014. Hierbij werd hij verkozen voor een derde termijn, die liep tot 2019. In 2016 probeerde Morales via een referendum de mogelijkheid tot een vierde ambtstermijn af te dwingen. Ondanks dat dit door een meerderheid van de kiezers verworpen werd, besliste het Constitutioneel Hof dat hij zich bij de presidentsverkiezingen van 2019 wederom verkiesbaar mocht stellen. Toen Morales na deze verkiezingen opnieuw de overwinning uitriep, ontstonden in het diep verdeelde Bolivia grote spanningen en ongeregeldheden. De Organisatie van Amerikaanse Staten toonde aan dat er grootschalige fraude was gepleegd, maar echte bewijzen had ze daarvoor niet. Onduidelijke en niet bewezen onregelmatigheden bij de telling werden echter opgeklopt, ook door buitenlandse waarnemers, wat de protesten tegen Morales nog meer deed oplaaien. Uiteindelijk trad Morales in november 2019 alsnog af, waarna hij direct politiek asiel kreeg in Mexico. Samen met zijn bondgenoten sprak hij van een staatsgreep. Jeanine Áñez van de Movimiento Demócrata Social (MDS) volgde Morales op als waarnemend president.

De vier veruit grootste steden van Bolivia zijn Santa Cruz de la Sierra, El Alto, La Paz en Cochabamba.

• Nationaal park Noel Kempff Mercado
• Nationaal park Madidi
• Nationaal park Amboró

De meest gesproken taal is het Spaans, dat wordt gesproken door ongeveer veertig procent van de bevolking. Verder worden er 36 inheemse talen gesproken, waarvan Aymara, Quechua en Guaraní het talrijkste zijn. Alle talen die in Bolivia gesproken worden hebben een officiële status.[1]

Destijds was de lingua franca van het Incarijk (Tawantinsuyu) het Quechua, dat door iedereen gesproken moest worden.

De meerderheid van de bevolking (85[12] à 95[13] %) is katholiek. De Katholieke Kerk is staatskerk in Bolivia. 16% van de bevolking is protestant maar dat aantal groeit snel. Veel indianen vermengen hun christelijk geloof met inheems-Amerikaanse elementen.

Zie ook:

• Apostolisch Vicariaat El Beni o Beni

• Quechua: 30%
• Mestiezen: 30%
• Aymara: 25%
• Europeanen: 15%

Bolivia is sinds lange tijd een van de armste landen van Zuid-Amerika. De invoering van een markteconomie heeft voor sommigen weliswaar veel opgeleverd, maar volgens het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties leefde 64,6% van de bevolking in de periode 2000-2007 onder de nationale armoedegrens.[14] In 2011 was dit aandeel gedaald naar ongeveer 45%.

De Boliviaanse muziek is beïnvloed door Inca's, Amazone-indianen, Spanjaarden en Afrikanen. Plattelandsorkesten van de Aymará bestaan vaak volledig uit panfluiten, de chuqui. Andere instrumenten zijn trommels, fluiten en de phututu, een koehoorn.

In het land wordt tin, zink, goud, koper en lood geproduceerd. De tinmijnen van Bolivia liggen hoog in de Andes. De productie is gedaald, maar het land is nog altijd de op drie na grootste producent van tin wereldwijd. In 2014 werd wereldwijd ongeveer 300.000 ton tin geproduceerd en de drie grootste producenten waren achtereenvolgens de Volksrepubliek China, Indonesië en Peru.[17] De eerste twee landen namen ongeveer twee derde van de totale productie voor hun rekening. Peru volgde op een grote achterstand met 23.000 ton en daarna Bolivia met 18.000 ton.[17] Het is verder ook een belangrijke producent van antimoon en zilver.

In 1920 begon het Amerikaanse Standard Oil met het zoeken naar aardolie in het land.[18] In 1937 werden deze belangen genationaliseerd en ondergebracht in het staatsbedrijf Yacimientos Petroliferos Fiscales Bolivianos (YPFB).[18] Omstreeks 1950 werd het land weer opengesteld voor buitenlandse investeerders in de energiesector. Door de buitenlandse partijen werd de rol van YPFB sterk gereduceerd.[18] In 2006 werd de energiesector weer genationaliseerd en de belangen zijn in handen van YPFB gekomen.[18]

Bolivia beschikt over aanzienlijke aardgasreserves. In 2017 werden de totale reserves getaxeerd op zo’n 300 miljard m³.[19] Sinds 2004 is de productie op jaarbasis verdubbeld van 9,8 miljard m³ naar een piek van ruim 21 miljard m³ in 2014.[19] In 2017 was de productie gedaald van 17 miljard m³. Op basis van de huidige reserves heeft Bolivia voldoende gas om dit productieniveau nog 16 jaar te continueren. Het gas wordt op grote schaal uitgevoerd, ongeveer de helft van de jaarproductie gaat naar Brazilië en een derde naar Argentinië.[19]