Archeofyt
Archeofyt (Grieks: ἀρχαῖος) archaios "oud" en φυτόν phytón "plant") is een biogeografische statusaanduiding voor planten[1] en betekent dat een taxon (meestal een soort) zich na de laatste ijstijd en vóór 1492[2], met hulp van de mens heeft gevestigd. Een archeofyt kan hemerochoor (gecultiveerd, in cultuur) zijn. Planten die na 1492 zijn ingeburgerd worden neofyten of exoten genoemd. Archeofyten worden in het kader van de natuurbescherming als inheems beschouwd, maar neofyten niet.
Het onderzoek naar de verspreiding van archeofyten wordt chorologie genoemd. Midden-Europese archeofyten komen bijna allemaal uit het Middellandse Zeegebied en de aangrenzende West-Aziatische gebieden. Met de opkomst van de akkerbouw en in de Romeinse tijd zijn ze door Midden-Europa verspreid.
Vele archeofyten staan door de intensivering van de akkerbouw op de rode lijst voor planten als bedreigd.
Voorbeelden
- Agrostemma githago, Bolderik
- Avena fatua, Wilde haver
- Chenopodium polyspermum, Korrelganzenvoet
- Crepis capillaris, Klein streepzaad
- Euphorbia helioscopia, Kroontjeskruid
- Setaria viridis, Groene naaldaar
- Vicia hirsuta, Ringelwikke
- Plantago lanceolata, Smalle weegbree
- Galium tricornutum, Driehoornig walstro
maar ook de ergasiofyten (cultuurgewassen):
Zie ook
Bronnen, noten en/of referenties
Literatuur
|