Volapük

Het idee van een neutrale taal die de internationale communicatie zou kunnen vereenvoudigen en bevorderen, gaat terug tot de Verlichting. In de 17e eeuw hielden intellectuelen als Francis Lodwick, Thomas Urquhart, George Dalgarno, John Wilkins en Gottfried Leibniz zich bezig met het creëren van de "ideale taal", die zowel culturele verschillen kon overbruggen als helderheid zou brengen in het denkproces. Geen van deze zogenaamde filosofische talen is ooit daadwerkelijk gebruikt, hetgeen vermoedelijk te wijten is aan de onvolledigheid en het onpraktische karakter ervan.

In de 19e eeuw, een periode van groeiend nationaal bewustzijn, herleefde ook het streven naar een internationale taal. Een vroeg voorbeeld is de muziektaal Solresol van de Fransman Jean François Sudre, die enige populariteit genoot. In 1868 publiceerde de Franse taalkundige Jean Pirro Universalglot, het eerste "complete systeem voor een hulptaal dat gebaseerd is op gemeenschappelijke elementen in nationale talen."[1]

Johann Martin Schleyer (1831-1912) was een Duitse priester, die van jongs af aan een grote belangstelling voor talen had gekoesterd. Het idee voor een internationale taal ontstond volgens hemzelf na een gesprek met een van de leden van zijn gemeente, een halfgeletterde Duitse boer die het contact met zijn naar Amerika geëmigreerde zoon had verloren omdat de Amerikaanse posterijen zijn handschrift niet konden lezen. In eerste instantie inspireerde dit Schleyer tot het maken van een "wereldalfabet". In de nacht van 31 maart 1879 zou de aan slapeloosheid lijdende Schleyer echter door God zijn benaderd, die hem opdroeg een internationale taal te gaan maken. Hierop toog hij opnieuw aan het werk en gedurende deze nacht ontwierp hij de basisprincipes van het Volapük. Eerst zette hij de grammatica en een woordenlijst op papier, vervolgens maakte hij enkele vertalingen en schreef hij zelfs hele gedichten.[2]

In mei van dat jaar publiceerde Schleyer voor het eerst een artikel over het Volapük in het Katholieke literaire tijdschrift Sionsharfe, waarvan hij redacteur was. Kort daarop verscheen in hetzelfde blad voor het eerst het devies van het Volapük:

Een Volapükdiploma uit 1880

De Kadem bevünetik volapüka in 1887, met in het midden J.M. Schleyer

Menade bal, püki bal

"Voor één wereld één taal"

In 1880 volgde een in het Duits geschreven boek, getiteld "Volapük, die Weltsprache, Entwurf einer Universalsprache für alle Gebildete der ganzen Erde. Verfasser: J. M. Schleyer, Redakteur der „Sionsharfe“". Dit bevatte een grammatica en een woordenlijst van 2780 woorden. De taal sloeg aan en al snel wist Schleyer zich omringd door een groep gebruikers. Vanaf 1881 werd regelmatig een krant in het Volapük uitgebracht, Volapükabled. Schleyer zelf heeft weinig geschreven in het Volapük en naar verluidt sprak hij de taal ook niet vloeiend, maar anderen deden dit wel. Aldus bleef de populariteit van de taal groeien. De eerste Volapük-conventie vond plaats te Friedrichshafen in 1884, de tweede in 1887 te München. Op beide was het Duits de voertaal. Tijdens de tweede conventie werd de Kadem bevünetik volapüka ("Internationale Volapükacademie") opgericht, die zich ten doel stelde het Volapük te behouden en te verbeteren.

Tijdens de derde conventie, die in augustus 1889 in Parijs plaatsvond, werd alleen Volapük gesproken, zelfs door de obers.[3] André Cherpillod schrijft hierover in een voorwoord:

Er waren ongeveer tweehonderd mensen uit vele landen aanwezig. En in tegenstelling tot de eerste twee conventies werd er alleen Volapük gesproken. Voor het eerste in geschiedenis van de mensheid en zestien jaar voor de conventie van Boulogne sprak een internationale conventie een internationale taal.[4]

In 1889 waren er naar schatting 283 clubs actief, verschenen er 25 tijdschriften in of over het Volapük en waren er 316 leerboeken en grammatica's uitgegeven in 25 talen. Het aantal actieve gebruikers van het Volapük in die tijd wordt geschat op ca. 200.000, voornamelijk in Europa en Amerika. Er waren zo'n 1.600 gecertificeerde docenten actief. Er is zelfs een geval bekend van een native speaker, Corinne Cohn, dochter van Volapük-professor Henry Cohn, over wier verdere lotgevallen overigens niets bekend is.[5].

Auguste Kerckhoffs

Ondanks deze successen werd steeds duidelijker dat het Volapük ook nadelen had. De grammatica werd door velen als te moeilijk ervaren en de meeste woorden waren weliswaar op meerdere Europese talen gebaseerd, maar zodanig vervormd dat zij nauwelijks te herkennen waren. In 1887 stelde de door Benjamin Franklin in het leven geroepen American Philosophical Society een commissie in, die moest beoordelen of het Volapük geschikt was om als internationale taal te gaan dienen. Naar het oordeel van deze commissie voldeed het Volapük niet aan de basisvereisten, zoals een fonetische spelling en een eenvoudige grammatica.

In 1887 publiceerde Ludwik Lejzer Zamenhof zijn eerste boek over het Esperanto. Het Esperanto, dat veel gemakkelijker te leren en te lezen was, sloeg aan en werd al snel een geduchte concurrent voor het Volapük. Het duurde niet lang voordat volledige Volapükclubs omschakelden op het Esperanto.

Een gedenksteen voor Schleyer in Litzelstetten, met de tekst in het Volapük: Menade bal, püki bal "Voor één wereld één taal".

Een andere oorzaak van de ondergang van het Volapük was het autocratische optreden van Schleyer zelf. Hij bleef het Volapük als zijn persoonlijk eigendom beschouwen en wenste de volledige controle te behouden over de woordenschat en de grammatica. Als datuval ("grote uitvinder") behield hij zich een absoluut vetorecht voor bij de invoering van nieuwe woorden en stond aldus een natuurlijke evolutie van de taal in de weg. Deze houding bracht hem in conflict met andere prominente voorvechters van het Volapük. Directeur van de Volapük-Academie was destijds de Nederlandse cryptograaf Auguste Kerckhoffs (1835-1903), die veel had gedaan voor de verbreiding van het Volapük in Frankrijk, Spanje en de Scandinavische landen en diverse boeken over het Volapük op zijn naam had staan. Namens de academie eiste hij tijdens het congres van 1889 diverse hervormingen, die echter alle door Schleyer werden afgewezen.[6] In plaats daarvan stuurde Schleyer de voltallige academie naar huis en stichtte hij in 1890 een nieuwe, die gevestigd was in Konstanz en bestond uit 49 van zijn getrouwen. De activiteit van deze academie bleef echter beperkt tot het bekrachtigen van Schleyers beslissingen en na 1893 is er nooit meer iets van vernomen.

De weigering van Schleyer rekening te houden met de wensen van de gebruikersgemeenschap leidde tot diverse schisma's in de Volapükbeweging. Niet alleen stapten veel mensen over op het Esperanto, ook begonnen velen de taal op eigen gezag te hervormen. In sommige gevallen leidde dit tot de totstandkoming van nieuwe talen, de zogenaamde volapükiden, waarvan de meeste betrekkelijk obscuur zouden blijven: Nal Bino, Spelin en Language Universelle in 1886, Balta, Bopal en Nuvo-Volapük in 1887, Spokil in 1890, Dil en Anti-Volapük in 1893, Veltparl in 1896 en Dilpok in 1898. De bekendste van deze uit het Volapük voortgekomen talen is wel het Idiom Neutral van de Petersburgse ingenieur Waldemar Rosenberger (1848-1918). Rosenberger, die sinds 1892 directeur was van de (oorspronkelijke) Volapük-Academie, verving vrijwel de gehele woordenschat door woorden die meer leken op de West-Europese talen en paste ook de grammatica aan. In 1898 vormde hij de Academie om tot Akademi Internasional de Lingu Universal en vanaf dat jaar werden de circulaires van de Academie geschreven in deze nieuwe taal, die in 1902 officieel werd gepubliceerd. Overigens sloeg het Idiom Neutral evenmin als andere op het Volapük gebaseerde projecten aan en in 1908 zou de Academie uiteindelijk het Latino sine Flexione van de Italiaanse wiskundige Giuseppe Peano adopteren.

In 1900 hadden de door Schleyer erkende clubs bij elkaar nog slechts 159 leden.[4]

Arie de Jong

In de jaren 1930 beleefde het Volapük door toedoen van de Nederlander Arie de Jong (1865-1957) een kortstondige opleving. In 1931 publiceerde hij met goedvinden van het toenmalige hoofd van de Volapükbeweging, de cifal, een herziene grammatica en een Duits-Volapük/Volapük-Duits woordenboek.[7] De Jong vereenvoudigde de grammatica, elimineerde enkele zelden gebruikte werkwoordsvormen en veranderde de door sommigen als seksistisch ervaren voornaamwoorden. Ook voerde hij het foneem /r/ in en gebruikte dit om woorden herkenbaarder te maken. Zo veranderde hij het woord lömib "regen" in rein.[8] In 1952 publiceerde hij een vertaling van het Nieuwe Testament.[9]

Op 1 januari 1934 werd een nieuwe Kadäm Bevünetik Volapüka ("Internationale Volapük-Academie") opgericht. Deze nam de plaats in van zowel de oorspronkelijke Volapük-Academie, die als gevolg van de hervormingen van Rosenberger in de jaren 1890 volledig buiten de Volapük-beweging was komen te staan, als de door Schleyer zelf opgerichte academie, die nooit een succes was geworden.[10]

Onder leiding van De Jong genoot het Volapük opnieuw enige populariteit in Nederland en Duitsland. Het nationaalsocialisme, dat vijandig tegenover kunsttalen stond, maakte hieraan echter weer een eind.

De huidige cifal ("chef") van de Volapükbeweging is sinds 2014 de in Bonn woonachtige Hermann Philipps.[11] Hij maakt deel uit van een ononderbroken reeks cifals die teruggaat tot Schleyer zelf. Zijn voorganger, de Engelsman Brian Bishop, is verzamelaar van Volapük-memorabilia en geeft aan het Volapük uit sentimenteel en historisch oogpunt levend te willen houden. Hij vergelijkt het Volapük met de stoomlocomotief:[5]

Tegenwoordig wordt het Volapük door niemand meer als een serieuze kandidaat voor een wereldtaal beschouwd. Desondanks geniet de taal nog steeds belangstelling en is er altijd een kleine schare trouwe gebruikers gebleven. Het aantal mensen dat Volapük sprak, werd door Bishop in 2000 geschat op 20.[5] Intussen is dat aantal aanzienlijk toegenomen. Sinds 2002 is er een actieve Yahoo!-groep aan het Volapük gewijd, die in november 2010 ruim 200 leden had.[12] Verder is er al vele jaren een website actief die geheel in het Volapük is geschreven, Volapop![13]

Vooral door toedoen van een andere Engelsman, Ralph Midgley, is er de laatste jaren veel nieuw materiaal in en over het Volapük op het Internet verschenen, waaronder ook de korte cursus Volapük Vifik.[14] Ook zijn er herdrukken verschenen van de standaardwerken van Arie de Jong.[15] De Volapük-Academie bestaat sinds juli 2012 uit zeven leden.[10]

Het meest gebruikt wordt tegenwoordig het zogenaamde Volapük Nulik ("Nieuw Volapük"), het Volapük zoals het eruitzag na de hervormingen van Arie de Jong. Deze versie wordt ook voorgestaan door de Academie. Schleyers Volapük Rigik ("Oorspronkelijk Volapük") wordt ook hier en daar ook nog wel gebruikt.

Sinds januari 2004 heeft het Volapük een eigen Wikipedia-project, de Vükiped Volapükik. Deze kwam in het nieuws nadat op 8 september 2007 dankzij de massale aanmaak van artikelen met behulp van een bot het aantal van 100.000 artikelen werd overschreden, terwijl de Vükiped in juni van dat jaar slechts zo'n 5.000 artikelen had gekend.[16][17] Sérgio Meira, de man achter de botoperaties, lichtte deze actie als volgt toe:[18]

Dit kwam de Volapükeditie van Wikipedia op forse kritiek te staan en er volgden verhitte discussies, waarin zowel sluiting van het volledige project[19] als verwijdering van alle door de bot aangemaakte artikelen[20] werd geëist. Zo ver kwam het uiteindelijk niet, maar de bot werd wel een halt toegeroepen. In juli 2012 is de Wikipedia-editie in het Volapük met ca. 119.000 artikelen[21] na die in het Esperanto nog steeds de grootste editie in een kunsttaal.[22] Van dit aantal gaan er bijna 107.000 artikelen over steden.[23]

Het Volapük kent vier naamvallen: de nominatief, de genitief, de datief en de accusatief. Deze worden regelmatig gevormd.

• Nominatief: dom ("huis"), vol ("wereld")
• Genitief: doma, vola
• Datief: dome, vole
• Accusatief: domi, voli

In het meervoud krijgen al deze vormen de uitgang -s:

• Nominatief: doms, vols
• Genitief: domas, volas
• Datief: domes, voles
• Accusatief: domis, volis

Bijvoeglijke naamwoorden hebben altijd de uitgang -ik en worden niet verbogen: gudik "goed". Een bijwoord kan worden afgeleid met behulp van de uitgangen -o en -i.