Auguste Kerckhoffs

Auguste Kerckhoffs werd geboren op de hoeve Nieuwenhof in Nuth. Zijn vader Jean Kerkhoffs was griffier en in de Belgische tijd van 1830 tot 1836 burgemeester van Nuth.[1] Hij ging naar een kleinseminarie nabij Aken en om zijn Engels te verbeteren woonde hij anderhalf jaar in Engeland.[2] Auguste studeerde filosofie en natuurwetenschap aan de universiteiten van Luik en Leuven. Hij gaf les in moderne talen en begeleidde Clarence Prentice, zoon van de oprichter van de Louisville Journal, op zijn reis door West-Europa.[2] In 1860 verhuisde hij naar Frankrijk.[3] Hij was aanvankelijk priveleraar. In 1863 doceerde hij moderne talen op een school in Melun bij Parijs, trouwde en kreeg een dochter, Pauline. Rond 1870 verkortte hij zijn naam tot Auguste Kerckhoffs. Tijdens de Frans-Duitse Oorlog sloot hij zich aan bij de Nationale Garde en liet zich naturaliseren.

Hij nam een sabbatical van 1873 tot 1876 en studeerde aan de universiteiten van Bonn en Tübingen. Toen hij terugkeerde naar Parijs werd hij onderwijzer in de Duitse taal. Rond deze tijd schreef hij La Cryptographie Militaire (1883).

Hij werd adept van de kunsttaal Volapük, maar uiteindelijk raakte de beweging in tweespalt door onenigheid met de Volapük-uitvinder Johann Martin Schleyer over de richting van de taal. In 1891 stapte Kerckhoffs terug. Hij werd onderwijzer in Mont-de-Marsan en later in Lorient. Nadat zijn dochter was gestorven nam Kerckhoffs in 1895 ontslag. Uiteindelijk stierf hij in 1903 op vakantie in Zwitserland.

Hij is bekend om twee essays, oorspronkelijk gepubliceerd in 1883 in Le Journal des Sciences Militaires. Deze essays, getiteld La Cryptographie Militaire, bevatten aanbevelingen waaraan cryptografische systemen moesten voldoen. In 64 pagina's gaf hij een inzicht in de stand van zaken in de cryptologie. Hij poneerde zes regels, Kerckhoffs' principes, voor het ontwerp van versleutelde communicatie, waarvan de tweede de meest bekende is.

1. Het systeem dient, zelfs als het in theorie niet onbreekbaar is, in de praktijk onbreekbaar te zijn.
2. Het ontwerp van het systeem behoort niet geheim te hoeven zijn en dient, indien gecompromitteerd, de correspondenten niet te kunnen schaden.
3. De sleutel moet onthoudbaar zijn zonder notities en dient makkelijk veranderd te kunnen worden.
4. De cryptogrammen moeten overgebracht kunnen worden door middel van telegrafie.
5. Het apparaat of de documenten dienen draagbaar te zijn en te kunnen worden bediend door een enkel persoon.
6. Het systeem dient gemakkelijk te zijn, niet onderhevig aan kennis van allerlei regels of aan mentale inspanning

In het bijzonder de tweede stelling is nog steeds leidend voor moderne cryptografische systemen en wordt meer gangbaar als volgt geschreven: De veiligheid van een versleutelingssysteem mag niet afhangen van de geheimhouding van het systeem, maar alleen van de geheimhouding van de sleutel. Dit noemt men ook het principe van Kerckhoffs.

In de jaren tachtig van de 19e eeuw raakte Kerckhoffs geïnteresseerd in de kunsttaal Volapük en hij werd al spoedig een prominent lid van de Volapükbeweging. Hij spande zich in voor de verspreiding van deze taal in Frankrijk, Spanje en Scandinavië, was enkele jaren lang secretaris-generaal van de door hem opgerichte Association française pour la propagation du Volapük en publiceerde vele boeken en artikelen over deze taal, onder meer een over de grammatica, een uitgebreide taalcursus in 1886 en een woordenboek Volapük-Frans/Frans-Volapük in 1887. Ook gaf hij vele lezingen. Hij werd op het tweede Volapük congres in München aangewezen tot leider van de Internationale Academie van Volapük, een taak die hij van 1887 tot 1891 vervulde. Hiermee was hij feitelijk de tweede man van de Volapükbeweging onder de uitvinder Johann Martin Schleyer.

Kerckhoffs vond dat Volapük vooral een eenduidige communicatie voor wetenschap en commercie moest dienen en vereenvoudigd moest worden. In 1887 creëerde hij zelfs een eigen versie van het Volapük, het Nuvo-Volapük. Deze hervormingsgezindheid bracht hem in conflict met Schleyer, die geneigd was de taal als zijn persoonlijk eigendom te beschouwen en elke hervorming van de hand wees. Het conflict escaleerde na het Volapükcongres van 1889, toen Schleyer de voltallige academie naar huis stuurde en daarna in Konstanz een nieuwe academie oprichtte. Dit schisma heeft, naast de concurrentie met het opkomende Esperanto, geleid tot de teloorgang van de eens zo succesvolle Volapükbeweging. Het zou hierna tot de jaren dertig van de twintigste eeuw duren tot een andere Nederlander, de arts Arie de Jong, de beweging weer enig nieuw leven wist in te blazen.

• Een woord over de vlaemsche tael. Redevoering uitgesproken in zitting van het St-Jansgilde, bijgenaamd de Peoene, 6 maart 1859.. Mechelen: Olbrechts.[4]
• La Cryptographie Militaire (1883)
• Cours complet de volapük (1886)
• Dictionnaire volapük-français et français-volapük, précédé d'une grammaire complète de la langue (1887)
• Nouvelle méthode pour apprendre et rapidement les déclinaisons allemandes

Naar Kerkhoffs was het Kerckhoffs Institute for Computer Security vernoemd, een samenwerkingsverband tussen de Universiteit Twente, de Technische Universiteit Eindhoven en de Radboud Universiteit Nijmegen.[5]

• De publicatie "La Cryptographie Militaire" uit 1883 in het Journal des Sciences Militaires