Saarstahl AG

De oudste wortels van Saarstahl AG dateren uit Neunkirchen. Het oudste bewijsmateriaal gaat terug tot 1593. Na de dood van de bestuurder van het gebied, Graaf Albrecht van Nassau-Weilburg, bleek hij een deel van zijn arbeiders nooit betaald te hebben waarna zij geregistreerde claims indienden. De oudste officiële documenten over de fabriek zijn pachtcertificaten uit 1603. Nadat het Saarland door Frankrijk was geannexeerd, verkocht dit land de tot dan toe in staatsbezit zijnde fabriek aan de broers Stumm (Friedrich-Philipp (1751-1835), Christian Philipp (1760-1826) en Johann-Ferdinand (1764-1839)). Aanvankelijk had Gebrüder Stumm fabrieken in Fischbach-Camphausen, Hallberg en Neunkirchen, maar na 1860 sloot men de fabrieken in Fischbach en Hallberg en ging zich louter richten op de activiteiten in Neunkirchen. Onder leiding van Carl-Ferdinand von Stumm-Halberg groeide het bedrijf zelfs uit tot een van Europa's marktleiders op het gebied van staal met ruim 100.000 ton per jaar. In 1891 verlegde het bedrijf de productie ook naar het buitenland en opende een nieuwe hoogoven in het Franse Uckange met een jaarproductie van 157.000 ton. Dit bedrijf moest echter in 1919, na het Duitse verlies in de Eerste Wereldoorlog (WOI), verplicht worden afgestaan aan het Franse FNAL. Nadat het bedrijf na de Tweede Wereldoorlog (WOII) snel was gegroeid tot ruim 14.000 medewerkers, brak vanaf het begin van de jaren 70 door de wereldwijde oliecrisis een roerige tijd aan voor het bedrijf met een faillissement in 1974 als absoluut dieptepunt. Als nasleep hiervan fuseerde het verliesgevende bedrijf in 1982 met concurrent Stahlwerke Röchling-Burbach GmbH tot ARBED-Saarstahl GmbH.

In 1856 werd in het Saarbrückse stadsdeel Burbach een hoogoven geopend door de Luxemburgse industriëlen Viktor Tesch en Nikolaus Berger, de Saarbrücker Eisenhüttengeschellschaft -Société en participation des Forges de Sarrebruck. Deze locatie was uitgezocht vanwege de aanwezigheid van ijzererts en waterkracht (de Saar) in de nabije omgeving. In 1871 werd het bedrijf samengevoegd met de Luxemburgse hoogovens in Esch-sur-Alzette. In 1911 ging het bedrijf op in ARBED (Aciéries Réunies de Burbach-Eich-Dudelange, Société Anonyme - Vereinigte Hüttenwerke Burbach- Eich-Düdelingen AG), een samenvoeging tussen hoogovens in Lotharingen (Frankrijk), Saarland (Duitsland) en Luxemburg. Na zowel WOI als WOII wist het bedrijf zijn activiteiten succesvol op te pakken en kon het verder groeien tot de olie- en staalcrisis midden jaren zeventig, waarna het fuseerde met de Völkinger Hütte tot Stahlwerke Röchling-Burbach GmbH.

De jongste van de drie hoogovencomplexen vanwaaruit Saarstahl AG ontstond, werd in 1873 opgericht door de Keulse ingenieur Julius Buch in Völklingen. Al na acht jaar moest hij zijn bedrijf stoppen en het bedrijf gedwongen verkopen, omdat de ijzererts die benodigd was voor het productieproces te duur was. In 1881 werd de onderneming overgenomen door Karel Röchling en na de ingebruikname van een eerste hoogoven in 1883 groeide het bedrijf in rap tempo uit tot de grootste staalproducent binnen het Duitse Keizerrijk. In 1896 voerde het bedrijf de naam in waaronder het groot en bekend is geworden: Röchling'sche Eisen- und Stahlwerke GmbH. Net als veel andere ondernemingen kwam het bedrijf onder bestuur van de Volkenbond te staan na de, voor Duitsland, dramatische afloop van de Eerste Wereldoorlog. In WOII werden alle vijf hoogovens al in het eerste jaar kapotgebombardeerd. Het herstel van het complex volgde spoedig, waarna het bedrijf een belangrijke rol ging spelen in het produceren van wapens en andere benodigdheden voor Adolf Hitler tot het absolute einde van de oorlog in Duitsland. Net als na WOI kwam de hoogoven onder Frans beheer (na WOI speelde Frankrijk een belangrijke rol in de Volkenbond dat controle over Saarland hield). In 1952 werd het productieniveau van voor de oorlog weer gehaald. Voorlopige groei werd echter in de weg gestaan door een conflict tussen Duitsland en Frankrijk met als inzet de hoogovens van Völklingen. Nadat er een oplossing gevonden was, kon in 1959 een plan worden gepresenteerd om de hoogovens tussen 1961 en 1968 grootschalig te renoveren.

Na een fusie in 1971 tussen de Duitse activiteiten van ARBED in Burbach met de Völkinger Hütte ontstond er een nieuw groot bedrijf: Stahlwerke Röchling-Burbach GmbH. Aanvankelijk ging het goed met het bedrijf en droeg het er mede aan bij dat Duitsland in 1974 meer staal dan ooit tevoren produceerde. Vanaf 1975 ging het echter al snel bergafwaarts met het bedrijf na het begin van de staalcrisis, wat in 1982 leidde tot een fusie met de verliesgevende hoogovens van Neunkirchen.

Na een samenvoeging van de drie bovenstaande bedrijven ontstond er een grote, verliesgevende, staalfabrikant met 3 hoogovencomplexen, 7 staalverwerkingsfabrieken en 21 walsstraten. Omdat ook het fusiebedrijf verliesgevend bleek te zijn, besloten de Duitse overheid en de Luxemburgse eigenaar ARBED tot een grootschalige reorganisatie in 1985. Als gevolg hiervan kwamen in 1987 onder andere de verouderde hoogovens en de cokesfabriek in Völklingen stil te liggen. In 1989 werd de bedrijfsnaam veranderd in de huidige naam, Saarstahl AG en werd het bedrijf voor 100% eigendom van Staal-Holding-Saar GmbH&Co.KG met als aandeelhouders Usinor-Sacilor (het huidige Arcelor Mittal), de deelstaat Saarland en ARBED.

Saarstahl AG heeft twee aandeelhouders die samen 100% van de aandelen van de Aktiengesellschaft (AG) in handen hebben:

• Staal-Holding-Saar GmbH&Co.KG (74,9%)
• AG der Dillinger Hüttenwerke (25,1%)

Saarstahl AG is onderverdeeld in vier verschillende bedrijfsonderdelen:

• Productie: Deze divisie omvat ROGESA en de fabrieken van de koude lijn in Völklingen, Burbach en Neunkirchen.
• Verwerking: Deze divisie verwerkt staal tot (eind)product. De divisie heeft ook activiteiten buiten Saarland in onder meer in Frankrijk en rond Keulen.
• Verkoop: De verkoopafdeling is gericht op de verkoop van producten van Saarstahl. Deze onderneming is wereldwijd actief met afdelingen in onder meer de Verenigde Staten en India.
• Overige activiteiten: Naast de productie en verwerking van staal bezit Saarstahl een eigen spoorwegonderneming, Saarrail GmbH, welke verantwoordelijk is voor het transport van vloeibaar staal tussen ROGESA in Dillingen en de fabriek in Völklingen. Dit transport vindt plaats in zogenoemde torpedo-wagens. Ook bezit Saarstahl sociale woningbouw in Neunkirchen; dit was oorspronkelijk van Brüder Stumm om arbeiders die in de fabrieken werkten, te huisvesten.

57% van het geproduceerde staal werd verbruikt door industrie in Duitsland, 32% in de andere lidstaten van de Europese Unie en 11% buiten de EU.

65% van het geproduceerde staal wordt gebruikt in de auto-industrie zoals Ford Werke in het nabijgelegen Saarlouis. 20% van het staal wordt gebruikt bij de bouw van machines. Hiervan is veel afkomstig uit de smederij in Völklingen. 10% van het staal wordt gebruikt in de bouw, een toepassing hiervan zijn vlechtmatten voor betonconstructies. De overige 5% zit vooral in de verwerking van producten voor de consumentenindustrie zoals schroeven en bouten.

In 2018 telde het bedrijf 6384 werknemers, exclusief 287 trainees.[5] In 2010 werkten er nog 7176 werknemers bij het bedrijf.