Nederlands politicus van het jaar

De verkiezing waarin de parlementaire pers oordeelt over de nationale politici werd voor het eerst gehouden in 1973, op initiatief van De Tijd. Nadat De Tijd in 1986 stopte met de organisatie, werd de verkiezing in 1990 eenmalig gehouden onder auspiciën van HP/De Tijd. Vervolgens werd de verkiezing enkele malen georganiseerd door RTL. In 2003 werd het evenement nieuw leven ingeblazen door de NOS in samenwerking met Radio 1. In 2007 werd via het internet ook om de mening van de burger gevraagd. In deze hybride verkiezing verkoos de parlementaire pers D66-leider Alexander Pechtold als politicus van het jaar en werd SGP-leider Bas van der Vlies na een voorkeurscampgne van de SGP-jongeren winnaar van de publieksverkiezing. Zowel pers als publiek zette PVV-leider Geert Wilders op een tweede plaats, waarmee hij drager werd van de titel 'Politicus van het Jaar 2007'.

Vanaf 2008 was het weer enkel de parlementaire pers die de politicus van het jaar verkoos. Het politieke moment van het jaar werd wel via een internetverkiezing bepaald.

Politicus van het jaar bepaald door de parlementaire pers.

In 1998 schreef parlementair journalist Michiel Zonneveld (Het Parool) over de verkiezing dat het beoordelen van een politicus "een fluitje van een cent" schijnt te zijn: "Blijkbaar is precies duidelijk waarom de een goed politicus is en de ander een slecht. Er moeten ongeschreven maar ijzeren normen bestaan (de geheime protocollen van Nieuwspoort ?) waaraan de politicus moet voldoen."

Vaak blijkt er volgens hem uiteindelijk maar een enkel criterium te zijn waarop een politicus wordt beoordeeld: of hij of zij "succes heeft": "zo is een kromme redenering gemakkelijk recht te breien. De politicus is dan goed omdat hij succesvol is - en succesvol omdat hij goed is."

Ook de manier waarop partijen hun eigen kandidaten beoordelen, is wonderlijk. Een partijcommissie was keihard in haar oordeel over de zittende Kamerleden: "te weinig collegiaal, slechte sfeer, vooral bezig met de eigen profilering", maar vervolgens worden de meeste van de zittende Kamerleden wél weer verkiesbaar gesteld...

Maar het echte grote gevaar schuilt volgens hem juist niet in de willekeur van het oordeel. Achter de oordelen zit namelijk ook een aantal collectieve normen waaraan de politici zouden moeten voldoen. De vraag is of de politici wel met de juiste normen worden gemeten.

Een van die normen zou zijn dat een politicus "nooit mag twijfelen en niet te koop mag lopen met het eigen falen", natuurlijk niet laten merken overvallen te worden door bepaalde problemen en het antwoord op sommige vragen ook niet te weten. "Politici mogen nooit te veel van hun ambitie laten blijken, moeten gelikte antwoorden geven, nimmer te persoonlijk worden, geen partijgenoten afvallen, zich nooit te duidelijk uitlaten onder welke voorwaarden wel of niet moet worden geregeerd."

De meeste politici in Den Haag zouden hun lessen goed geleerd hebben: "Er overheerst een echelon dat elk risico mijdt en voor elk antwoord aan een journalist met schrikogen naar de voorlichter kijkt. Kleurloze ambtenaren die steeds meer op elkaar gaan lijken. Zo hebben we de politici gekregen die we verdienen."[1].

Va 2003 tot 2009 werd er jaarlijks door Kamerleden gestemd over het beste en slechtste Kamerlid.