Manuela Maleeva

Van 1984 tot 1992 stond Manuela Maleeva ononderbroken in de toptien van de WTA-ranking in het enkelspel. Haar hoogste positie was nummer 3. Ze richtte zich meer op het WTA-circuit (negentien titels in het enkelspel) dan op de ITF-toernooien (één titel in het dubbelspel). Op de grandslamtoernooien wist ze slechts één titel te behalen: het gemengddubbelspeltoernooi van de US Open van 1984, samen met de Amerikaan Tom Gullikson. Ze nam viermaal deel aan de Hopman Cup (1991 t/m 1994), steeds met een Zwitserse partner (driemaal Jakob Hlasek). Ze nam tweemaal deel aan de Olympische spelen, in 1988 voor Bulgarije (waarbij ze een bronzen medaille in het enkelspel won) en in 1992 voor Zwitserland.

Manuela Maleeva startte haar tennisloopbaan in 1982. In tegenstelling tot de gangbare gewoonte (voorzichtig beginnen met ITF-toernooien, en daarna doorgroeien naar het WTA-circuit), zette zij ogenblikkelijk groot in, met deelname aan twee grandslamtoernooien: Roland Garros en Wimbledon. In 1984 stond ze voor het eerst in een finale van een WTA-toernooi, in Houston. Later dat jaar won ze haar eerste WTA-titels, eerst in Lugano en daarna in Perugia waar ze in de finale de legendarische Chris Evert versloeg. In het enkelspel nam Manuela Maleeva nooit deel aan ITF-toernooien. In de WTA-toernooien stond ze 37 maal in de finale, waarvan ze er negentien won. Op de grandslamtoernooien bereikte ze nooit de finale – haar beste resultaat is tweemaal een halve finale op de US Open, namelijk in 1992 en 1993. Ze sloot haar carrière in februari 1994 af, na het winnen van het indoor-toernooi van Osaka – en aangezien dit toernooi daarna nooit meer is gehouden, is Manuela Maleeva nog steeds titelhoudster. Zijzelf beschrijft[5] als de mooiste momenten van haar tennisloopbaan: het winnen van een bronzen medaille op de Olympische spelen van 1988, en de eerste keer dat ze Martina Navrátilová versloeg op het WTA-toernooi van Zürich in oktober 1993.

Nadat Manuela Maleeva in 1984 eerst drie enkelspeltitels had gewonnen, verraste ze vervolgens op de US Open door daar het gemengddubbelspeltoernooi te winnen, samen met de Amerikaan Tom Gullikson. In de verdere jaren 1985 tot en met 1993 won ze vier damesdubbeltitels, maar qua toernooikeuze lag haar voorkeur veeleer bij het enkelspel. Haar hoogste positie op de WTA-ranglijst (11e) bereikte ze pas vrij laat in haar loopbaan, namelijk in 1993, het jaar waarin ze viermaal een finaleplaats bereikte in WTA-toernooien, alsmede de derde ronde op Roland Garros en op Wimbledon. Ze beëindigde haar tenniscarrière kort daarop, in februari 1994.