Robin White

White debuteerde in juni 1983 op het ITF-toernooi van Lakewood (VS). Zij bereikte er meteen de halve finale, waarin zij verloor van landgenote Kathleen Cummings. Een maand later stond zij voor het eerst in een finale, op het ITF-toernooi van Fayetteville (VS) – hier veroverde zij haar enige ITF-enkelspeltitel, door de Britse Elizabeth Jones te verslaan.

In oktober 1983 kwalificeerde White zich voor het eerst voor een WTA-hoofdtoernooi, op het toernooi van Tampa. De maand erna kwalificeerde zij zich voor het Australian Open 1983.[1] Zij stond in 1985 voor het eerst in een WTA-finale, op het toernooi van Pennsylvania in Hershey – hier veroverde zij haar eerste titel, door de Australische Anne Minter te verslaan. In totaal won zij twee WTA-titels, de andere in 1992 in Auckland.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de vierde ronde. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de vijftiende plaats, die zij bereikte in januari 1987, nadat zij op het Australian Open 1987 tot de derde ronde was gekomen.[2]

White behaalde in het dubbelspel betere resultaten dan in het enkelspel. Zij debuteerde in juni 1983 op het ITF-toernooi van Flemington (VS), samen met landgenote Pamela Jung. Zij stond twee maand later voor het eerst in een finale, op het ITF-toernooi van Roanoke (VS), samen met landgenote Kathleen Cummings – hier veroverde zij haar eerste titel, door het Amerikaanse duo Barrie Bulmore-Ornstil en Karen Huebner te verslaan. In totaal won zij twee ITF-titels, de andere twee weken later in New York, weer met Cummings aan haar zijde.

In oktober 1983 speelde White voor het eerst op een WTA-hoofdtoernooi, op het toernooi van Tampa, samen met landgenote Kylie Copeland. Zij bereikten er de halve finale. Zij stond in 1984 voor het eerst in een WTA-finale, op het toernooi van Salt Lake City, samen met landgenote Heather Crowe – zij verloren van het Australische koppel Anne en Elizabeth Minter. In januari 1985 veroverde White haar eerste WTA-titel, op het toernooi van Denver, samen met landgenote Mary-Lou Piatek, door het Amerikaanse koppel Leslie Allen en Sharon Walsh te verslaan.

In 1988 won White het US Open, aan de zijde van landgenote Gigi Fernández, met wie zij op nog vijf andere toernooien de titel veroverde. In 1994 stond zij nog een keer in een grandslamfinale, op het US Open, samen met de Bulgaarse Katerina Maleeva. In totaal won zij veertien WTA-titels, de laatste in 1992 in Nichirei (Tokio), samen met landgenote Mary Joe Fernandez.

Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de achtste plaats, die zij bereikte in april 1990, nadat zij op het WTA-toernooi van San Antonio tot de finale was gekomen.

White won ook in het gemengd dubbelspel één grandslamtitel: op het US Open 1989, samen met landgenoot Shelby Cannon. De tweede keer dat zij in een finale stond, op het Australian Open 1991, samen met landgenoot Scott Davis, grepen zij net naast de titel.

In 1987 maakte White deel uit van het Amerikaanse team bij de Wightman Cup. In Williamsburg (Virginia) versloegen zij de Britse dames met 5–2.