Kathleen Horvath

Horvath debuteerde in 1979 op de US Open – na een succesvol kwalificatietoernooi kreeg zij voor de hoofdtabel een bye voor de eerste ronde, maar in haar openingspartij (tweede ronde) verloor zij van Dianne Fromholtz.

Zij stond in 1981 voor het eerst in een finale, op het Classic-toernooi van Montreal – hier veroverde zij haar eerste titel, door de Amerikaanse Candy Reynolds te verslaan. In totaal won zij zes WTA-titels, de laatste in 1987 in Knokke.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de kwartfinale, op Roland Garros 1983 en 1984. Haar hoogste positie op de WTA-ranglijst is de tiende plaats, die zij bereikte in juni 1984.

Horvath vertegenwoordigde haar vaderland bij de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles, waar tennis een demonstratiesport was.

Horvath was in het dubbelspel minder actief dan in het enkelspel. Zij debuteerde in 1979 op de US Open samen met haar landgenote Susan Mascarin – zij bereikten er de tweede ronde.

Zij stond in 1982 voor het eerst in een finale, op de Italian Open in Perugia, samen met de Zuid-Afrikaanse Yvonne Vermaak – hier veroverde zij haar eerste titel, door Billie Jean King en Ilana Kloss te verslaan. In totaal won zij drie WTA-titels, de laatste in 1985 in Indianapolis.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de halve finale, op Roland Garros 1982 (met Yvonne Vermaak) en 1984 (met de Roemeense Virginia Ruzici). Ook in het gemengd dubbelspel bereikte zij tweemaal de halve finale: op Roland Garros 1981 (met Andrés Gómez uit Ecuador) en de US Open 1985 (met de Amerikaan Leif Shiras). Haar hoogste positie op de WTA-ranglijst is de 45e plaats, die zij bereikte in september 1988.