Lo (Lo-Reninge)

Reeds in de Romeinse tijd zou het gebied van Lo doorsneden zijn door een weg, waar tegenwoordig ongeveer de hoofdstraat loopt. Ten noorden ontstond geleidelijk een nederzetting rond een grafelijke residentie van het type motte of neerhof.

Vanaf de twaalfde eeuw kreeg de plaatselijke Sint-Pietersabdij (1093-1797), die een augustijnerabdij werd, de controle over de gebieden ten noorden van de hoofdweg. Aan de zuidzijde ontstond de stad Lo rond het marktplein, onder controle van de graaf van Vlaanderen.

Tijdens het Frans-Vlaams conflict van 1213-1214 werden de stad en de abdij met een wal en gracht beveiligd. De twee delen, Noordover en Zuidover, zouden tot aan Franse Revolutie een enigszins eigen evolutie kennen. Economisch volgde een neergang toen de lakennijverheid rond het midden van de 16e eeuw uitdoofde.

In 1472 wordt in een leenregister vermeld dat Pieter Donche 3,5 gemeten leen had (1,5 ha) in Lo. In 1496-1497 wordt deze Pieter Donche weer vermeld, ditmaal als de raadspensionaris van Lo en in 1498-1499 als gedeputeerde van Lo.[1]

De stad werd in de Eerste Wereldoorlog door de beschietingen getroffen, maar de meeste historische monumenten en gebouwen bleven gespaard. Doorheen de eeuwen bleef het stadje redelijk klein, en de stadskern bleef grotendeels binnen het middeleeuwse gebied. In 1970 annexeerde Lo het dorpje Pollinkhove. In 1976 volgde de fusie met Reninge tot de nieuwe gemeente Lo-Reninge. Reninge had zelf in 1971 al de gemeente Noordschote geannexeerd.