Leo Delcroix

Delcroix behaalde een licentie in de klassieke filologie aan de Universiteit Antwerpen, een licentie in de rechten aan de Katholieke Universiteit Leuven en studeerde nadien ook nog economie aan het Limburgs Universitair Centrum. Hij werd bedrijfsdirecteur en docent. In 1984 werd hij nationaal partijsecretaris van de CVP en van 1991 tot 1995 was hij als gecoöpteerd senator lid van de Senaat.

In 1992 werd hij minister van Defensie in de regering-Dehaene I. Zijn belangrijkste verwezenlijking was de opschorting van de dienstplicht. Hoofdreden hiervoor was dat maar één op de vier jongeren (één op twee mannelijke) tien maanden legerdienst vervulden en dit was niet helemaal rechtvaardig. Daarnaast voerde hij een hervorming van het Belgisch leger door met een aanzienlijke inkrimping van manschappen, wapens en kazernes. Het budget van het leger werd voor vijf jaar bevroren. Hij richtte met Frankrijk en Duitsland het Eurocorps op en zette het Belgisch leger meer en meer in voor vredesoperaties in voormalig Joegoslavië, Somalië, Rwanda ... Bij de Europese verkiezingen van 1994 verscheen hij voor het eerst voor de kiezer en haalde er een hoge score.

In 1995 werd Delcroix met een ruime verkiezingsscore verkozen tot Vlaams volksvertegenwoordiger. Bij de eerste rechtstreekse verkiezingen voor het Vlaams Parlement van 21 mei 1995 werd hij verkozen in de kieskring Hasselt-Tongeren-Maaseik. Hij bleef Vlaams volksvertegenwoordiger tot juni 1999. Tussen juni 1995 en juni 1999 werd hij door het Vlaams Parlement aangewezen als gemeenschapssenator.

In de Senaat werd hij verkozen tot quaestor, een functie die hij uitoefende van 1995 tot 1999, en hervormde hij de administratie van deze instelling. In 1999 verliet hij de actieve politiek en stapte hij in het bedrijfsleven.

In november 1994 kwam Delcroix negatief in het nieuws vanwege het bezit van een villa in Bormes-les-Mimosas in Zuid-Frankrijk. Het schandaal werd door het blad Humo aan het licht gebracht. Aan deze villa hadden klaarblijkelijk enkele Vlaamse postbodes in het zwartgewerkt, die hiervoor één jaar verlof zonder wedde hadden genomen. Op aandringen van zijn toenmalige voorzitter, Johan Van Hecke, nam Delcroix ontslag als minister.

Delcroix werd ook genoemd in andere gerechtelijke onderzoeken die te maken hadden met al dan niet illegale partijfinanciering, zoals de milieuboxenaffaire, het smeerpijpdossier, de miljarden van de Kempense Steenkoolmijnen, en de Superclub-KS-affaire, maar in de meeste zaken werd hij nooit officieel beschuldigd.

Voor zijn rol in de milieuboxen-affaire werd Delcroix in 2003 door de correctionele rechtbank in Hasselt schuldig bevonden aan schriftvervalsing. Op 30 juni 2004 werd Delcroix door het hof van beroep vrijgesproken, mede omdat de feiten waren verjaard.

In 2013 kwam Delcroix opnieuw in opspraak omtrent zijn rol als leider van het Belgisch paviljoen op de wereldtentoonstelling in Sjanghai in 2010. Hij werd hieromtrent in 2012 ondervraagd door het Rekenhof.[1] In 2013 stelde het Rekenhof dat 'zoveel regels met de voeten werden getreden dat controle van de financiën gewoon onmogelijk was'.[2][3] Ondanks deze uitspraak werd hij twee maanden later door de regering aangesteld als commissaris-generaal voor de Wereldexpo 2015 in Milaan.[4] In 2017 gaf het Rekenhof andermaal kritiek op het beheer van het Belgische paviljoen op de wereldexpo onder Delcroix.[5]

Delcroix wordt gerekend tot de rechterzijde van de CD&V. Hij trok meermalen het cordon sanitaire met het Vlaams Blok in twijfel.[6][7]

Hij werd actief bij de Universiteit Hasselt. Daarnaast vertoeft hij veel in China en hij opende in Peking een zakelijk kantoor. Voorafgaand aan de wereldtentoonstelling in Shanghai in 2010 was hij projectverantwoordelijke voor het Belgische paviljoen. In de herfst van 2010 volgde hij Theo Kelchtermans op als voorzitter van de Universiteit Hasselt. In oktober 2019 legde hij die functie vervroegd neer vanwege gezondheidsproblemen.[8]

Zijn hobby is het (mede) uitgeven van culinaire boeken.

In 2014 werd hij door CD&V voorgedragen als bestuurslid van nv De Scheepvaart.[9]

Hij is ook de neef van wielrenner Ludo Delcroix, de vader van Nathalie Delcroix, zangeres bij Laïs.

• Eigen website
• Biografische fiche Leo Delcroix op website Vlaams Parlement