Cornelis van Rij

Hij is de zoon van de jurist Johannes Pieter van Rij (1928), een Europees ambtenaar en voor de EU ambassadeur in Turkije en de Filippijnen. Zijn grootvader Cornelis van Rij (1896-1958) was onder meer raadsheer bij het bijzonder gerechtshof Amsterdam voor de berechting van oorlogsmisdadigers, rechter in het Internationale Tribunaal te Rastatt, hoofd van de regeringscommissie Van Rij/Stam voor onderzoek naar vermeende excessen in Nederlands-Indië,[2], voorzitter van de Beweging van Europese Federalisten in Nederland,[3] en lid van de Commissie Spaak die een Europese Grondwet ontwierp in 1952-1953.

Hij deed eindexamen aan de Europese School in Brussel en studeerde aan de Université catholique de Louvain,[1] waarna hij zijn kandidaats- en doctoraalexamens geschiedenis deed aan de Universiteit van Amsterdam.[1] Hij studeerde af op een scriptie over de Franse historicus Jules Michelet.

Hij trad in 1982 in dienst bij het ministerie van Buitenlandse Zaken.[1] Na plaatsingen op het ministerie in Den Haag en op de Nederlandse ambassades in Seoel (handel en economie),[1] en Lima (politiek en ontwikkelingssamenwerking),[1] werd hij in 1992 in Brussel aangesteld als adviseur bij de Cellule de Prospective,[1] die ressorteerde onder de toenmalige EU-voorzitter, Jacques Delors.[1] Hier schreef hij mee aan het rapport The future of North-South relations. Towards sustainable economic and social development,[4] een onderzoek met aanbevelingen in het kader van de nieuwe wereldorde die begon te ontstaan na het val het IJzeren Gordijn en de opheffing van de Sovjet-Unie. Vervolgens was hij enige tijd lid van het kabinet van Europees commissaris voor buitenlandse betrekkingen, Hans van den Broek.[1] Tussen 1994 en 1997 was hij particulier secretaris van koningin Beatrix en prins Claus.[1] Daarna werd hij Europees correspondent en plaatsvervangend directeur van de directie politieke zaken op het ministerie in Den Haag.[1]

Tussen 1999 en 2005 werkte hij als Chef de Division bij de Policy Unit van het secretariaat-generaal van de Raad van de Europese Unie in Brussel en diplomatiek adviseur van Europees buitenlandvertegenwoordiger Javier Solana.[1] Hij maakte in mei 2001 deel uit van een diplomatieke missie naar Noord-Korea en stond Solana bij in de onderhandelingen rond de Oranjerevolutie in Oekraïne in 2004. Ook onderhandelde hij als lid van een internationaal team tijdens de Petersbergconferentie aan het eind van 2001 over een Afghaanse grondwet en de instelling van een nieuwe Afghaanse regering nadat de Taliban waren teruggedrongen.

In zomer 2005 ging hij terug naar Den Haag en werd hij directeur Europese integratie op het ministerie.[1] In die functie ondersteunde en adviseerde hij minister Ben Bot na de afwijzende uitslag van het Nederlandse referendum over de Europese Grondwet. Ook stond hij minister Bot en de staatssecretarissen Nicolaï en Timmermans bij in het ratificatieproces in de Tweede en Eerste Kamer van het Verdrag van Lissabon. Van zomer 2008 tot medio 2012 was hij buitengewoon en gevolmachtigd ambassadeur in Griekenland.[1] Vanaf najaar 2009 begon in Griekenland de crisis in de eurozone. De rest van zijn verblijf in Athene werd sterk gekenmerkt door deze crisis en de duiding ervan aan Den Haag. Ook was hij in maart 2011 nauw betrokken bij de vrijlating van drie Nederlandse helikopterbemanningsleden die door het regime Qadhafi in Libië gevangen werden gehouden en met hulp van de Griekse regering via Athene naar Nederland konden terugreizen.

In de jaren daarop was hij de Nederlandse ambassadeur in Madrid,[1] en van 2015 tot begin 2018 was hij de ambassadeur in Turkije.[1] In mei 2016 onderhandelde hij met succes met de Turkse autoriteiten over de opheffing van het uitreisverbod van journaliste Ebru Umar.[5] In reactie op het conflict tussen Nederland en Turkije in maart 2017 in Rotterdam belemmerde de regering-Erdoğan hem terug te keren naar zijn post in Ankara.[6] In februari 2018 trok minister Halbe Zijlstra hem formeel en definitief terug en werd hij benoemd tot de Nederlandse ambassadeur in Brazilië.[1]

• Michelet’s Renaissance, in: Skript Historisch Tijdschrift, 1982.[7]
• Partenaires ou Concurrents: Echanges commerciaux et perspectives d’ integration des pays d’Europe centrale: le point de vue de la Commission Europeenne, in: Colloque du Centre Franco-Autrichien, Budapest, 1993.[8]
• The Future of North-South Relations. Towards sustainable economic and social development (co-author), Cahiers of the Forward Studies Unit, European Commission, Brussels, 1997.[4]
• East Asia-Europe: partners or Rivals? The European perspective. In: Osterreichisches Jahrbuch fur Internationale Politik, Vienna, 2000.[8]

• Erekruis in de Huisorde van Oranje
• Grootkruis in de Orde van de Phoenix (Griekenland)
• Grootkruis in de Orden del Merito Civil (Spanje)