Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog

Drie factoren droegen bij aan het besluit van Nederland, in juli 1947, om over te gaan tot de eerste politionele actie. Ten eerste waren de onderhandelingen met de Republiek op dood spoor beland. Ook Britse en Amerikaanse druk op de Republiek had niet geholpen. Ten tweede vormde de militaire aanwezigheid in Indië voor het door de oorlog verarmde Nederland een kolossale last. Nederland was zo goed als bankroet. Door de bezetting van gebieden waarin de belangrijke ondernemingen lagen, zouden de deviezen kunnen worden verkregen die nodig waren voor de instandhouding van het militaire apparaat. Ten derde was de militaire opbouw zo ongeveer voltooid. De totale sterkte van de grondtroepen in Indonesië bedroeg circa 120.000 man. Hiervan behoorden een kleine 45.000 man tot het KNIL, ongeveer 70.000 man tot de KL en circa 5000 man tot de Mariniersbrigade.[12] Deze militairen zaten werkeloos opgesloten in hun enclaves, maar vormden wel een schietschijf voor het leger van de Republiek (de TNI) en daaraan gerelateerde strijdgroepen. Deze situatie kon moeilijk eindeloos voortduren en ontlokte aan Willem Drees in de ministerraad de uitspraak: "De Nederlandse troepen zijn nu eenmaal niet voor niets naar Indië gegaan".[13]

Slechts een deel van de in totaal 120.000 man troepen zou aan Nederlandse kant worden ingezet. De actie was gericht op gebieden in Java en Sumatra die door de Republiek werden beheerst, maar een deel van de beschikbare troepen was nodig voor de gezagshandhaving op de andere eilanden van de archipel, voor bewakingsdiensten et cetera. De aanvalsmacht was opgebouwd uit acht brigades, elk ter sterkte van circa 6.000 man en bestaande uit oorlogsvrijwilligers en KNIL-personeel (vijf hiervan lagen op Java en drie op Sumatra), alsmede uit de Eerste Divisie 7 December, en de kort tevoren gearriveerde Tweede Divisie, elk ongeveer 20.000 man sterk, voor het overgrote deel bestaande uit dienstplichtigen, en beide gelegerd op Java. Militairen van de Tweede Divisie zouden verspreid over andere onderdelen aan de strijd deelnemen. Ook de militaire luchtvaart en marineschepen zouden bij de actie worden ingezet. De totale sterkte van deze strijdmacht bedroeg circa 95.000 man.[14]

Aan Indonesische kant had men de beschikking over zestien divisies, die overigens een kleinere getalsterkte hadden dan de Nederlandse. Die zestien divisies - tien op Java en zes op Sumatra - vormden het leger van de Republiek, de TNI. De totale sterkte van deze strijdmacht bedroeg 195.000 man.[14] Dit kwam neer op een tweevoudig numeriek overwicht. De gevechtswaarde van deze divisies liet echter te wensen over. Men had weliswaar geen tekort aan personeel en het moreel was over het algemeen hoog, maar de bewapening was zowel kwantitatief als kwalitatief onder de maat, de organisatie zwak en de geoefendheid gering. Naast de TNI opereerden nog een groot aantal ongeregelde strijdgroepen die bij elkaar een aanzienlijke mankracht bezaten.[15]

Stafchef Buurman van Vreeden had het plan voor de operatie 'Product' opgesteld. Het beoogde de bezetting van de economisch belangrijke gebieden die suiker, rubber, thee, koffie, kina en cacao produceerden in het westen en oosten van Java en rond de enclaves in Sumatra en de oliebronnen bij Palembang op Sumatra. Midden-Java met Jogjakarta, de zetel van de Republikeinse regering, zou ongemoeid worden gelaten. De regering in Den Haag was namelijk beducht voor de internationale reacties, met name van Britse en Amerikaanse kant, als het tot de aanval op 'Djokja' zou overgaan. Overigens had de legerleiding in Batavia, die zeer geporteerd was voor zo'n aanval, wel alvast plannen uitgewerkt voor het geval het toch zover zou komen.

Op 21 juli 1947 braken de Nederlandse troepen uit hun enclaves en daarmee was de eerste politionele actie begonnen. Tezelfdertijd voerden onderdelen van de Mariniersbrigade twee amphibische landingen uit op de kust van Oost-Java, één landing vond plaats op de noordkust op het strand van Pasir Putih de tweede landing was op de oostkust in de Menengbaai. Het Republikeinse leger (TNI) probeerde de Nederlandse opmars te vertragen door het opblazen van bruggen, het opwerpen van wegversperringen, het leggen van hinderlagen en het tot ontploffing brengen van bermbommen. Doel hiervan was om de eigen troepen in veiligheid te kunnen brengen en zo mogelijk de tactiek van de verschroeide aarde te kunnen toepassen. Een rechtstreekse confrontatie met de Nederlandse troepen, die over een veel grotere vuurkracht beschikten, werd zo veel mogelijk vermeden.

De gestelde doelen op Java werden vlot bereikt. Heel West-Java, met uitzondering van het meest westelijke puntje (Bantam) werd bezet, evenals Oost-Java en het nabijgelegen eiland Madura. De gebiedsuitbreiding op Sumatra bleef relatief bescheiden. De economische doelen van Operatie Product werden gehaald.[16] Gezien het succes van de actie, wilden de legerleiding en luitenant gouverneur-generaal van Mook toch maar meteen doorstoten naar Jogjakarta. De regering in Den Haag, intern verdeeld over de kwestie maar in meerderheid tegen, hield echter het been stijf. Door ingrijpen van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties (VN) werd een staakt-het-vuren afgekondigd, dat op 5 augustus 1947 van kracht werd.

Dat daarmee de vijandelijkheden niet staakten blijkt uit het Bloedbad van Rawagede op 9 december 1947, waarbij Nederlandse militairen enkele honderden mannelijke inwoners van een circa 100 km oostelijk van Jakarta gelegen dorp executeerden. Zie ook Geruchtmakende Affaires hieronder.

Bestandslijn te Gombong, Java. De Republikeinse onderhandelingsdelegatie komt aanlopen met een buitenlandse militair, 24 januari 1948

Op 17 januari 1948 volgde een formele wapenstilstand bij de Renville-overeenkomst, vernoemd naar het Amerikaanse oorlogsschip waar de onderhandelingen werden gevoerd. Dit overleg vond plaats onder bemiddeling van een speciale VN-commissie die op initiatief van Nederland in het leven was geroepen. Hiermee werd 'de Indonesische kwestie' nog verder geïnternationaliseerd en dat betekende in principe een versterking van de positie van de Republiek. Beide partijen committeerden zich om langs de lijnen van Linggadjati via onderhandelingen tot een vergelijk te komen. De overeenkomst voorzag ook in een troepenscheiding. Militairen van de TNI in het door de Nederlanders bezette gebied zouden, met medeneming van hun wapens, vertrekken naar Republikeins gebied. Dat plan werd inderdaad ten uitvoer gelegd, maar na verloop van tijd keerde de TNI geleidelijk terug om over te gaan tot de guerrilla, een activiteit die voorheen was voorbehouden aan ongeregelde strijders, de zogenaamde pelopors. Ook nu liepen de onderhandelingen uiteindelijk vast op de contra-krachten die aan beide kanten ageerden. Hiermee werd de kiem gelegd voor de tweede militaire actie.

Zowel de situatie in Indonesië als die in Nederland droeg bij aan het besluit tot de tweede politionele actie. De eerste politionele actie had een oplossing van het conflict niet naderbij gebracht. De guerrilla-activiteit in de veroverde gebieden bezorgde de Nederlandse troepen handen vol werk en voortdurende verliezen. De onderhandelingen met de Republiek waren vastgelopen. De Republiek kreeg ook steeds meer internationaal aanzien en – na het neerslaan in september-december 1948 van een communistische opstand in Madiun – openlijke steun van de Verenigde Staten. Bovendien nam de druk toe om de dienstplichtigen, waarvan sommigen al langer dan twee jaar in Indië waren, te repatriëren. De instandhouding van de legermacht in Indië vormde een zware last voor de schatkist en bovendien waren de dienstplichtigen hard nodig voor de economische wederopbouw van Nederland en voor de vorming van strijdkrachten in Europa, een streven dat na de communistische machtsovername in Praag (1948) urgent was geworden. Gezien het bovenstaande kan worden gesteld dat de eind 1948 ingezette tweede politionele actie een wanhoopsoffensief was.

Drijvende kracht achter de tweede politionele actie (‘Operatie Kraai’) was - naast legercommandant Spoor - de Hoge Vertegenwoordiger van de Kroon, oud-premier Beel. Van Mook had inmiddels het veld moeten ruimen en Beel was nu de hoogste Nederlandse gezagsdrager in Indonesië. Over het doel van die actie liet hij geen twijfel bestaan: die moest een einde maken "aan de Republiek als zodanig, waardoor zij tevens verdwijnt als partij in het conflict".[17] Was de Republiek eenmaal onschadelijk gemaakt, dan zou - zo was de gedachte - aan de onafhankelijkheid van Indonesië kunnen worden vormgegeven, samen met meer gematigde Indonesische krachten. Beel ging hiermee verder dan de regering in Den Haag, die wel hoopte dat door hernieuwd militair ingrijpen Soekarno c.s. van het toneel zouden verdwijnen, maar niet de ambitie had om de Republiek volledig van de kaart te vegen.

Volgens het operatieplan zouden Nederlandse troepen het resterende grondgebied van de Republiek in Java en Sumatra binnentrekken en daar posities innemen. Maar voor alles moest de Republikeinse hoofdstad Jogjakarta bij verrassing worden ingenomen. Men hoopte daar de regering en legerleiding van de Republiek gevangen te kunnen nemen. De TNI op Midden-Java moest worden omsingeld en uitgeschakeld. Als deze opzet slaagde zou de Republiek feitelijk ophouden te bestaan en zou de internationale gemeenschap voor een voldongen feit worden geplaatst.

In de loop van 1948 werd het overgrote deel van de oorlogsvrijwilligers gedemobiliseerd. Daar stond tegenover dat een ongeveer even groot aantal nieuwe dienstplichtigen uit Nederland de opengevallen plaatsen kwam innemen. Verder was het KNIL uitgebreid. De legerleiding in Batavia kon beschikken over in totaal ruim 140.000 man,[18] aanzienlijk meer dan voor de eerste politionele actie. Kwalitatief was echter nauwelijks sprake van een versterking: de nieuw aangekomen dienstplichtigen hadden minder gevechtswaarde dan de ervaren oorlogsvrijwilligers die zij moesten vervangen, en de uitbreiding van het KNIL had hoofdzakelijk betrekking op bewakingstroepen die niet geschikt waren voor offensieve operaties. Mede gezien de druk vanuit Nederland om de dienstplichtigen te repatriëren was duidelijk dat, als men tot actie wilde overgaan, dit binnen afzienbare tijd moest gebeuren.

In de vroege ochtend van 19 december 1948 landden parachutisten van het Korps Speciale Troepen (KST) op het vliegveld van Jogjakarta. De bewaking werd snel onschadelijk gemaakt, waarna door de lucht versterkingen werden aangevoerd. Binnen enkele uren was de stad in Nederlandse handen en waren de Indonesische leiders, waaronder Soekarno en Hatta, opgepakt. In Bukittinggi op Sumatra werd daarop volgend een noodregering opgezet door Republikeinen onder leiding van Sjafruddin Prawiranegara. De Republikeinse legerleiding, waaronder opperbevelhebber Soedirman, slaagde er evenwel in te ontsnappen.

Ondertussen waren de Nederlandse troepen vanuit Oost- en West-Java aan hun opmars in Midden-Java begonnen. In het noorden werd de aanval ingezet met een amfibische landing door de Mariniersbrigade. De troepen stuitten op hevige tegenstand van de TNI en ondervonden ook hinder van moeilijk begaanbare wegen ten gevolge van de moesson. Men schoot minder snel op dan verwacht. Uiteindelijk werden wel alle territoriale doelen in Midden-Java bereikt, maar men was er niet in geslaagd de TNI de genadeslag toe te brengen. Deze tegenstander had het niet op een beslissende slag laten aankomen, maar had zich volgens tevoren opgestelde plannen teruggetrokken op plaatsen – deels elders op Java - die buiten bereik van de Nederlanders lagen en van waaruit de guerrilla zou worden gevoerd.

De Nederlanders trokken ook nog Bantam op West-Java binnen. Op Sumatra bleef de actie beperkt tot de bezetting van een aantal strategisch gelegen plaatsen in Republikeins gebied.

Bij het eerste filmfragment hieronder: Minister-president Drees vertrekt naar Indonesië om met de hoge vertegenwoordiger van de Kroon in Batavia, Louis Beel, besprekingen te voeren over de situatie aldaar in verband met de tweede politionele actie. In zijn gezelschap reist mee de staatssecretaris voor Indonesische aangelegenheden, mr. N.S. Blom. Vóór zijn vertrek staat Drees in een wachtkamer op Schiphol de pers te woord. Het volledige kabinet komt hem uitzwaaien; de ambassadeurs van België, Frankrijk en Canada zijn eveneens aanwezig.

Aankomst in Nederlands-Indië van een nieuwe lichting Nederlandse militairen per schip in 1949.

In Nederland publiceerde een "Comité voor Vrede in Indonesië" op 21 december 1948 een veroordeling van de politionele actie als "strijdig met de beginselen van het internationale recht, gevaarlijk voor de wereldvrede en noodlottig voor het welzijn der volkeren van Indonesië." Ondertekenaars waren onder anderen Jan en Annie Romein, dominee Buskes, Wim Wertheim, Piet Meertens en H.J. Pos.

De internationale reactie was furieus. Kort na het begin van Operatie Kraai kwam de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties in spoedzitting bijeen. Aangevoerd door de Amerikanen werd Nederland met Resolutie 63 gesommeerd de vijandelijkheden onmiddellijk te staken en de Indonesische leiders vrij te laten. Aan die eerste eis werd gehoor gegeven. Op Java werd de actie gestaakt op 31 december 1948 en enige dagen later volgde Sumatra. De beoogde gebiedsuitbreiding was toen al min of meer gerealiseerd. De tweede eis werd echter niet ingewilligd: de Indonesische leiders bleven vastzitten.

De TNI had in Midden-Java weliswaar rake klappen moeten incasseren, maar vertoonde een opmerkelijke veerkracht en bleek inmiddels zeer bekwaam in de guerrilla. Die strijdwijze leidde onder de Nederlandse troepen tot toenemende verliezen. De beschikbare mankracht bleek onvoldoende om heel Java onder controle te houden. Bovendien gingen de nationalisten op grote schaal over tot de liquidatie van Indonesiërs die met de Nederlanders samenwerkten, waardoor de stabiliteit van het binnenlands bestuur ernstig werd ondermijnd. Op het internationale vlak werd de druk op Nederland verder opgevoerd. Onder leiding van Amerika koos de Veiligheidsraad onomwonden partij tegen Nederland. Er dreigden internationale sancties en intrekking van de Marshallhulp.

Berucht is de affaire-Westerling geworden, die zich nog vóór de eerste politionele actie afspeelde. Op Zuid-Celebes was het verzet tegen de Nederlanders sterk, en het verliep niet zonder geweld. Kapitein R.P.P. (Raymond) Westerling (1919 - 1987), hoofd van het Depot (of: Korps) Speciale Troepen, trad daartegen van december 1946 tot februari 1947 meedogenloos op. Het DST was een commando-eenheid die bevoegd was onafhankelijk van het reguliere Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) te opereren. Er werden standrechtelijke executies voltrokken, waarbij in diverse dorpen grote aantallen mannen werden gedood. Maar ook werden gevangenen uit de cel gehaald en zonder vorm van proces geëxecuteerd. Soms was er bovendien van mishandeling sprake.

Toen dat bekend werd, werden aan deze militairen de speciale bevoegdheden ontnomen. Ook stelde in april 1947 de commissie-Enthoven een onderzoek in, maar haar rapport werd pas eind 1948 aan de Tweede Kamer gezonden, en dan nog vertrouwelijk. Steeds werd ervan uitgegaan dat er uitwassen voorkwamen, maar dat er geen sprake was van massaal geweld. Begin 1949 werden brieven van Nederlandse militairen in de Kamer voorgelezen (en ze haalden ook de pers), waarin de schrijvers, hoewel vaak geen tegenstander van militaire aanwezigheid in Indonesië, gewag maakten van misstanden. De regering overwoog Prins Bernhard, de inspecteur-generaal van de Koninklijke Landmacht, naar Indonesië te zenden, maar dit leek niet bevorderlijk voor het vredesproces.

De zaak wekte in Nederland opnieuw grote opschudding toen de psycholoog dr J.E. Hueting, zelf Indië-veteraan, in 1969 in het tv-programma Achter het Nieuws informatie gaf over het Nederlandse optreden. Er volgde een nieuw onderzoek door de regering (verricht door een interdepartementale ambtelijke commissie waarvan Cees Fasseur secretaris was) uitmondend in een Excessennota, die melding maakte van 3144 slachtoffers gedood door militairen, 136 door de politie, en nog 576 door de kampongpolitie.

Het grootste aantal slachtoffers viel in Zuid-Celebes. Het precieze aantal slachtoffers is omstreden. Nederlandse bronnen houden het op ruim vijfduizend doden.[20] Aan Indonesische zijde wordt gesproken van 40.000, en nog altijd kennen vele plaatsen in Celebes een Jalan 40.000 ("40.000-straat"). Nederlanders die het eiland bezoeken, worden veelvuldig geconfronteerd met de vragen wat zij van de affaire vinden, en waarom Westerling nooit is berecht. Inderdaad zijn er 42 vonnissen tegen Nederlandse militairen geveld, maar geen ervan betrof een officier. Clou is dat Nederland en de Republiek aan de vooravond van de RTC-onderhandelingen overeenkwamen (het zgn. akkoord van des Indes) om daders van buitensporig militair geweld over en weer amnestie te verlenen.

(In 1950 werd een deel van het Korps Speciale Troepen naar de Molukken verscheept, waar het een rol heeft gespeeld bij de stichting van de Republiek der Zuid-Molukken. Kapitein Westerling heeft in 1950 in Bandung nog een coup gepleegd, die tot mislukking gedoemd was.)

Een tweede beruchte zaak was de Bondowoso-affaire, waarbij in november 1947 tijdens een treintransport 46 Indonesische gevangenen omkwamen. Zij waren zonder eten of drinken ingesloten geweest. Een aantal Nederlandse militairen kreeg straffen die varieerden van twee tot acht maanden.[21]

Rond dezelfde tijd (augustus 1947) werd door het leger de kampong Pakisadji in brand gestoken. Indonesische verzetsstrijders hadden in de regio mijnen gelegd. Drie Nederlandse mariniers weigerden op humanitaire en religieuze gronden mee te werken aan het afbranden, en werden veroordeeld tot 2 en 2½ jaar gevangenisstraf.

De Pakisadji-affaire kwam pas een jaar later in het nieuws. Dat in deze affaire zoveel zwaardere vonnissen waren uitgesproken dan in de Bondowoso-zaak, wekte verontwaardiging.

In Peniwen, op Oost-Java werden op 19 en 29 februari 1949 een aantal mannelijke Rode Kruis-medewerkers zonder vorm van proces geëxecuteerd.

Verder werden er in strijd met het oorlogsrecht ook krijgsgevangenen geëxecuteerd. Bekend is de Gendang-affaire, waarbij op 28 februari 1949 een Nederlandse patrouille op Borneo 30 krijgsgevangenen doodde en de stoffelijke overschotten in de rivier gooide. Enige dagen later werden in Malang op Oost-Java 16 krijgsgevangenen gedood.

Ten slotte het 'drama van Tilatjap' (Cilacap): Nadat een Nederlandse patrouille een huwelijksfeest omsingeld had, kwam het tot een schietincident. Daarbij verloren veertien mannen, elf vrouwen en één kind het leven.[22]

Net als door Nederlandse militairen zijn door Republikeinse strijders op grote schaal wandaden gepleegd. Die wandaden waren, behalve tegen Nederlandse militairen, vooral gericht tegen de burgerbevolking. Deze zijn onder andere beschreven in het standaardwerk van Loe de Jong.

Tijdens de Bersiap-periode (zie boven) en kort daarna werden volgens een recente schatting van de Amerikaanse onderzoeker William H. Frederick[7] meer dan 35.000 Nederlanders, Indische-Nederlanders, Ambonezen en Chinezen, onder wie vrouwen en kinderen, om het leven gebracht door Republikeinse strijdgroepen, zoals de zogenaamde Pemoeda's, maar ook door het leger van de Republiek.

In de jaren daarna richtte het Republikeinse geweld zich niet alleen tegen de Nederlandse troepen. Indonesiërs die ervan werden verdacht met de Nederlanders samen te werken, of behoorden tot groeperingen die het gezag van de Republiek aantastten (zoals de communisten), werden het slachtoffer van moordpartijen. De Jong spreekt in dit verband over enkele tienduizenden slachtoffers, alleen al op Java. 'Op Sumatra' aldus De Jong, 'is het niet anders geweest'.[23]

In augustus 1949, naar aanleiding van de toen afgekondigde wapenstilstand, vaardigden de Nederlandse regering en de regering van de Republiek een gemeenschappelijke proclamatie uit, waarin zij onder meer de verplichting op zich namen, 'dat zij die worden vervolgd of reeds zijn veroordeeld wegens bepaalde misdrijven, welke duidelijk een uitvloeisel zijn van het politiek conflict tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Republiek, van verdere vervolging of verder ondergaan van hun straf zullen worden ontslagen overeenkomstig wettelijke of andere maatregelen welke zo spoedig mogelijk van kracht zullen worden.' Er werd dus over en weer amnestie afgekondigd.[24]

Over het buitensporig geweld in Indonesië verschenen uitvoerige studies. Baanbrekend was het onderzoek van J.A.A. van Doorn & W.J. Hendrix, Ontsporing van geweld, Rotterdam, 1970 (tweede druk: Dieren, 1983).

Uitvoerige case studies verschenen over Zuid-Celebes (W. IJzereef), over Rawa Gedeh (Scholtens), over het optreden van het Korps Speciale Troepen (J.A. de Moor), over de verwerking door de veteranen (Scagliola), over het Indonesisch geweld (J. Th. Bussemaker) en het Brits geweld (R. Macmillan).

Remy Limpach vatte recent deze onderzoeken samen in De brandende kampongs van generaal Spoor. Amsterdam 2016.

Over de Bersiap publiceerde de Amerikaanse onderzoeker William H. Frederick The killing of Dutch and Eurasians in Indonesia's national revolution (1945–49): a ‘brief genocide’ reconsidered, Journal of Genocide Research (2012).

• Marian Schouten en Hans Smit (bezorgers), Pieter J. Drooglever, De kolonie en dekolonisatie. Nederland, Nederlands-Indië en Indonesië. Den Haag 2006

Een bundel van artikelen die P.J. Drooglever in de loop der jaren schreef. Hij betoogt dat het Nederlandse beleid neerkwam op dekolonisatie en dat dit dekolonisatiemodel door de Republiek in de akkoorden van Linggadjati en Renville werd aanvaard. Hij ziet in tegenstelling tot JJP de Jong het federaal beleid deels als verdeel en heers, deels als een realisering van het zelfbeschikkingsrecht en als mobilisering van de anti-Republikeinse krachten.

• J.J.P. de Jong, De terugtocht. Nederland en de dekolonisatie van Indonesië. Amsterdam 2015

In dit boek vat De Jong zijn eerdere deelstudies samen: Diplomatie of strijd; een analyse van het Nederlands beleid tegenover de Indonesische Revolutie, 1945-1947, Meppel 1988 en Avondschot. Hoe Nederland zich terugtrok uit zijn Aziatisch imperium. Amsterdam 2011. Hij baseert zich onder meer op Andersons magistrale onderzoek “Java in a time of revolution” naar de Revolutie als het optreden van revolutionaire jongeren, de "pemuda's" en de strijd tussen "diplomasi" (de pogingen om via diplomatieke weg tot een oplossing te komen) en de "perdjuangan" (het streven om via strijd de onafhankelijkheid te verwerven. Samen met het boek van Groen (zie hieronder) een diepte reconstructie, gebaseerd op uitvoerig onderzoek in de Officiële bescheiden, de archieven en op interviews in Indonesië. Het basisthema is dat van diplomatie of strijd. Bestrijkt zowel de Nederlandse, Britse als de Indonesische kant van de medaille. Nederland voerde een beleid van geleidelijke dekolonisatie, bereikte hierover overeenstemming met de Republikeinse onderhandelaars, maar beiden werden voortdurend gesaboteerd door hun achterbannen.

Algemeen wordt verondersteld dat de Veiligheidsraad Nederland na de tweede militaire actie tot de orde riep en vervolgens dwong om zijn onzalig beleid op te geven en Indonesië na slotonderhandelingen linea recta te verlaten. De Jong stelt dat dit een onjuiste visie is. Nederland trok zichzelf aan de eigen haren omhoog uit het moeras van de Indonesische kwestie. Pas in een tweede stadium vielen de VS en de VR Nederland bij.

• Harry A. Poeze, Verguisd en vergeten: Tan Malaka, de linkse beweging en de Indonesische Revolutie 1945-1949.Leiden 2007.

Een uitstekende studie waarin op heldere wijze een schets wordt gegeven van het verloop van de Indonesische revolutie en onder meer wordt ingegaan op de krachten en tegenkrachten die aan Republikeinse zijde een rol speelden rond het thema 'diplomatie of strijd'.

• P.M.H. Groen, Marsroutes en dwaalsporen. Het Nederlands militaire-strategisch beleid in Indonesië, 1945-1950, Den Haag 1992

Ook Groens analyse speelt zich af binnen de context van het thema van diplomatie of strijd tussen welke twee polen het Nederlands beleid zich afspeelde. Ook zij ziet het Nederlandse beleid als een streven naar dekolonisatie, zij het "beperkt". Het boek van Groen is eveneens gebaseerd op uitvoerig onderzoek in de Officiële bescheiden en archieven en vormt de militaire tegenhanger van de Jongs Diplomatie of Strijd. Centraal staan de militaire aanpak die Spoor en zijn staf voor ogen stond en de vraag wat er van terecht kwam. Voorbereiding en uitvoering van de tweede militaire actie vormen het hoogtepunt van het boek.

• J.A. de Moor. Generaal Spoor. Triomf en tragiek van een legercommandant. Amsterdam 2011

Sluit nauw aan bij Groen en J.J.P. de Jong. Schetst niet alleen de inspanningen van Spoor om een nieuwe militaire macht op te bouwen en een eigen beleid te ontwikkelen, maar ook zijn pogingen om het in zijn ogen te liberale beleid via een eigen visie te beïnvloeden. Geloofde absoluut niet in de Republiek en wenste met alternatieve constructieve krachten in zee te gaan. Het was een streven dat volledig mislukte en tot grote verbittering leidde.

• J. Bank, Katholieken en de Indonesische Revolutie. Baarn 1983

Grondige studie van de opstelling en van het beleid van de Katholieke Volks Partij ten aanzien van de "Indonesische kwestie". Draagt desondanks het karakter van een eerste verkenning. De diplomatieke ontwikkelingen worden en marge meegenomen. Nieuw en verfrissend is dat hij voor de periode 1945, 1946 ook de Indonesische kant van de medaille onder de loep neemt. Is er overigens van overtuigd dat Nederland zijn oude koloniale invloed wilde handhaven.

• Herman Smit, Gezag is gezag. Kanttekeningen bij de houding van de gereformeerden in de Indonesische kwestie. Hilversum 2006

Een extreem voorbeeld hoezeer men in een ideologische cocon verstrikt kon zitten, waren de Anti Revolutionaire Partij en het ARP-partijblad, Trouw. Een subliem proefschrift. Zijn uitgangspunt is daarbij overigens “revisionistisch”.

Over het buitensporig geweld in Indonesië handelen onder meer:

• J.A.A. van Doorn, en W.J. Hendrix, Ontsporing van geweld. Rotterdam 1970, herdruk in 1983 en 2013

Een briljante analyse van de geweldsexcessen die door het Nederlandse leger tussen 1945 en 1950 werden bedreven, alsook van de omstandigheden waaronder deze tot stand kwamen. Bevat ook een voortreffelijke analyse van de ideologie die zich binnen het leger ontwikkelde en waarop de geweldsexplosie van de Revolutie (de zgn. Bersiap-periode) een nadrukkelijk stempel zette.

• W. IJzereef, De Zuid Celebes Affaire, Dieren, 1984
• Scagliola, S.I., Last van de oorlog[25] De Nederlandse oorlogsmisdaden in Indonesië en hun verwerking. Uitgeverij Balans 2002.
• Gert Oostindie, Soldaat in Indonesië 1945-1950. Amsterdam 2016.
• Remy Limpach, De brandende kampongs van generaal Spoor, Boom uitgevers Amsterdam 2016.

In vrijwel alle politiek getinte publicaties komt de stellingname van de publieke opinie, de pers en de politieke partijen aan de orde. Over dit onderwerp handelt ook *E.J. Dommering, De Nederlandse publieke discussie en de politionele akties in Indonesië,[26] IViR, 1994.