Eduard VI van Engeland

Eduard was de enige overlevende wettige zoon van Hendrik VIII. Twee eerder geboren zoons waren ruim twintig jaar voor zijn geboorte al op zeer jonge leeftijd gestorven. Eduards moeder was Hendriks derde vrouw Jane Seymour, die enkele dagen na zijn geboorte in het kraambed overleed.

Hendrik hertrouwde spoedig, in de hoop meer mannelijk nageslacht te krijgen, maar uit zijn drie volgende huwelijken werden geen kinderen geboren. Eduard werd samen met zijn oudere halfzus Elizabeth grotendeels opgevoed door de gematigd protestantse Catharina Parr, Hendriks zesde en laatste vrouw, met wie deze in 1543 trouwde. In januari 1547 stierf Hendrik.

Toen de 9-jarige Eduard de troon besteeg werd zijn oom Edward Seymour, de hertog van Somerset (1506 – 1552), zijn regent. Die wist de rol van de jonge koning te beperken tot een zuiver ceremoniële. Somerset werd uit zijn ambt gezet door toedoen van John Dudley, de graaf van Warwick en later hertog van Northumberland. Dudley nam de macht over en Seymour werd terechtgesteld wegens verraad.

Een andere belangrijke figuur was Thomas Cranmer, de aartsbisschop van Canterbury. Mede door zijn toedoen werd Eduard in feite de eerste protestantse koning van Engeland. Hoewel zijn vader al met Rome had gebroken werd tijdens Eduards regeringsperiode de beslissende overgang bereikt van de katholieke naar de Anglicaanse Kerk. Het eerste gebedenboek in het Engels werd uitgegeven in 1548: The Book of Common Prayer.

William Scrots was hofschilder van zowel Eduard als van diens vader, Hendrik VIII.

Engelse shilling met portret van Eduard VI, geslagen 1551-1553.

Tegen het eind van zijn korte leven maakte Eduard zich al zorgen om zijn opvolging. Hij was protestants opgevoed en wilde niet dat het land na zijn dood zou terugkeren tot het katholicisme. Daarom steunde hij de aanspraken op de troon die John Dudley deed gelden ten gunste van zijn schoondochter Jane Grey en ten nadele van Eduards eigen halfzuster Maria.

Eduard werd ziek in januari 1553. Na aanvankelijke verbetering werd zijn toestand ernstiger in juni van dat jaar. Over zijn doodsoorzaak bestaat onzekerheid. In de zestiende eeuw werd door velen vermoed dat de jonge koning vergiftigd was, maar daar is geen bewijs voor. De Venetiaanse ambassadeur rapporteerde dat Eduard was gestorven aan tuberculose, en veel historici zijn het daarmee eens, zo ook Eduards biograaf Chris Skidmore.[1] Volgens Jennifer Loach duiden de symptomen eerder op bronchiale longontsteking.[2] Eduard VI werd begraven in Westminster Abbey.

Een bekend maar verzonnen verhaal over Eduard wordt verteld in het boek De prins en de bedelaar van Mark Twain.

Zie de categorie Edward VI of England van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.