Eduard IV van Engeland

Eduard nam deel aan de Rozenoorlogen, de strijd om de troon tussen de partijen van York (aangevoerd door zijn vader) en Lancaster (geleid door Hendrik VI en diens vrouw, Margaretha van Anjou).

Met behulp van neef Richard Neville, graaf van Warwick (bijgenaamd the Kingmaker) baande hij zich een weg naar de troon. Eduard versloeg de Lancasters in een aantal slagen. Terwijl Hendrik VI en zijn vrouw strijd leverden in het noorden, wist Warwick Londen in zijn greep te krijgen en Eduard op 4 maart 1461 tot koning te laten uitroepen. Eduard verstevigde zijn positie nog toen hij het leger van de Lancasters wist weg te vegen in de Slag bij Towton, ook in 1461. Hij werd gekroond op 28 juni van dat jaar.

Warwick dacht dat hij via Eduard zelf de touwtjes in handen zou kunnen houden en drong aan op een huwelijk met een vrouw uit een Europese grootmacht. Eduard wenste daar echter niet in mee te gaan en trouwde met Elizabeth Woodville, een jonge weduwe uit de lagere adel. Met haar kreeg hij zeker tien kinderen.

• Elizabeth (11 februari 1466 – 11 februari 1503), trouwde met Hendrik VII van Engeland
• Maria (11 augustus 1467 - 23 mei 1482)
• Cecilia (20 maart 1469 - 24 augustus 1507), trouwde met John Welles en Thomas Kymbe
• Eduard (4 november 1470 – 1483?)
• Margaretha (10 april 1472 - 11 december 1472)
• Richard (17 augustus 1473 – 1483?)
• Anna (2 november 1475 - 23 november 1511), trouwde met Thomas Howard, 3de hertog van Norfolk,
• George (maart 1477 - maart 1479)
• Catharina (14 augustus 1479 - 15 november 1527), trouwde met William Courtenay
• Brigitta (10 november 1480 - 1517)

Ook zijn bondgenootschap met Bourgondië paste Warwick niet. Elizabeths arme maar ambitieuze familie verwierf aanzienlijke macht ten koste van Warwick. De graaf veranderde hierdoor zijn politiek en sloot zich aan bij de tegenpartij, de Lancasters.

Uiteindelijk moest Warwick naar Frankrijk uitwijken. Daar sloot hij zich aan bij Margaretha, de echtgenote van de verdreven Hendrik VI. In september 1470 toog hij naar Engeland, waar hij genoeg steun wist te verwerven om Eduard te verdrijven. Eduard vluchtte naar Holland en Hendrik VI keerde (voor korte tijd) terug op de troon.

Eduard klopte aan bij zijn Bourgondische bondgenoot, hertog Karel de Stoute. Met diens steun landde hij in maart 1471 in het noorden van Engeland. Van daaruit ging hij naar Londen, veroverde de stad en versloeg Warwick, die bij de strijd het leven verloor. Daarmee waren de dagen van de Lancasters geteld.

Eduard was een wrede man, die niet terugschrok voor gewetenloze moorden. Hij was desalniettemin populair onder de bevolking, omdat hij de rust wist te herstellen en kunst en wetenschap bevorderde. Hij viel sterk bij de vrouwen in de smaak vanwege zijn knappe verschijning. Edward was opvallend lang, zo'n 1 meter 90, en daarmee tot dusverre de langste koning van Engeland.[1] Hij had vele maîtresses en zeker één onwettig kind.

Hij stierf onverwacht in 1483 en werd begraven in Windsor Castle. Hij werd opgevolgd door zijn 12-jarige zoon Eduard V.