Commissie-Barroso I

Wie het voorzitterschap zou bekleden zou bepaald worden op de Intergouvernementele conferentie van de Europese Raad van Regeringsleiders die op 17-18 juni in Brussel werd gehouden, maar de besprekingen hierover mislukten. Hoewel er geen officiële kandidaten waren, werden in de media de volgende personen genoemd: Guy Verhofstadt (premier van België), António Vitorino (Europees commissaris, Portugal), Pat Cox (voorzitter van het Europees parlement, Ierland), Jean-Claude Juncker (premier van Luxemburg) en Chris Patten (Europees Commissaris, VK).

Op 27 juni werd op een speciale eendaagse conferentie door de Ierse premier Bertie Ahern de Portugese premier José Manuel Barroso voorgedragen. Op 20 juli ging het Europees Parlement akkoord met de benoeming van Barroso.

De verschillende leden van de commissie worden in principe door de Voorzitter gekozen, maar dit is een echt politiek steekspel. Barroso heeft bij zijn bekrachtiging door het Europees Parlement op 22 juli aangekondigd dat hij minstens acht vrouwen in 'zijn' commissie wil hebben.

Vanuit Nederland waren ook enkele officieuze voordrachten voor een commissielid bekendgemaakt: Neelie Kroes (namens VVD), Onno Ruding (namens CDA), Rick van der Ploeg (namens PvdA) en Cees Veerman (namens CDA) (schijnt benaderd te zijn door Chirac). Wanneer de kandidaten door de nationale regeringen zijn voorgedragen, worden de functies verdeeld onder hun in overleg met de verkozen Voorzitter van de Commissie.

Van verschillende kandidaat-commissarissen werd gevonden dat zij niet goed of geschikt waren voor een functie. Het parlement heeft echter alleen de mogelijkheid de hele commissie al dan niet weg te stemmen.

De belangrijkste bezwaren waren gericht tegen de zeer conservatieve Italiaan Rocco Buttiglione, de kandidaat-commissaris voor Justitie en Veiligheid. Buttiglione zei tijdens een hoorzitting in het parlement homoseksualiteit een zonde te vinden en dat vrouwen thuis horen te blijven. Buttigliones kandidatuur werd daarop door een parlementscommissie met 27-26 weggestemd.

Andere bezwaren waren er tegen de Hongaar László Kovács, die incompetent zou zijn. De Letste Ingrida Ude was in haar land verwikkeld in een corruptieschandaal. De Nederlandse Neelie Kroes had volgens een deel van het parlement te veel belangen gehad in het bedrijfsleven om haar baan voldoende te kunnen uitvoeren. (Daarnaast oordeelden sommigen, zoals The Times, dat haar Engels onvoldoende was). De Deense Mariann Fischer Boel zou, met haar drie boerderijen, eveneens te veel belangen hebben om haar taak goed uit te kunnen voeren als commissaris van Landbouw en Plattelandsontwikkeling.

Ook waren de partijen verdeeld via de verschillende fracties. Ten slotte suggereerde een deel van de media dat het parlement serieus genomen wilde worden.

Barroso liet het echter niet op een stemming aankomen en trok op 28 oktober zijn hele commissie terug.

Op 4 november presenteerde Barroso zijn wijzigingen: Rocco Buttiglione werd vervangen door zijn landgenoot Franco Frattini en Ingrida Ude werd vervangen door haar landgenoot Andris Piebalgs en werd commissaris voor Energie. De voor Energie incompetent geachte Hongaar László Kovács werd commissaris van belasting en douane. Neelie Kroes blijft commissaris voor mededinging.

Op 18 november, na nieuwe hoorzittingen, stemde het Europees Parlement uiteindelijk vóór de benoeming van de commissie. Slechts minuten voordat de stemming plaatsvond kwam de Britse parlementariër Nigel Farage met de mededeling dat Jacques Barrot in Frankrijk ooit schuldig was bevonden aan fraude met verkiezingsgeld. Een speciale wet in Frankrijk regelt echter dat politici onschendbaar hiervoor zijn. Barrot mocht blijven.