Onno Ruding

Ruding, zoon van een chirurg, ging na het gymnasium economie studeren aan de Nederlandse Economische Hogeschool Rotterdam, de latere Erasmus Universiteit, waar hij in 1964 zijn doctoraalexamen haalde. Jaargenoten waren onder anderen de latere ministers Neelie Kroes, Ruud Lubbers en Jan Pronk. Tijdens zijn studententijd was Ruding lid - en later ook Rector - van het Rotterdamsch Studenten Corps.

Na zijn militaire dienstplicht (1964-1965) ging hij in 1965 werken op het ministerie van Financiën, waar hij in korte tijd opklom tot hoofd van de afdeling Internationale Monetaire Zaken. Hij promoveerde in 1969 cum laude op het proefschrift 'Naar één geïntegreerde Europese kapitaalmarkt?'. In 1971 stapte hij over naar de AMRO Bank. Van 1977 tot en met 1980 was hij executive director van het Internationale Monetaire Fonds (IMF) in Washington. In 1981 keerde hij terug naar de AMRO Bank om lid van de raad van bestuur te worden. Nadat hij minister was in Lubbers I en Lubbers II werd hij topman bij de Citibank (onderdeel van de Citigroup.)

Minister Ruding met de miljoenennota 1983 op het Binnenhof.

Ruding werd in Nederland het bekendst als minister van Financiën namens het Christen-Democratisch Appèl (CDA). Hij vervulde deze functie van 1982 tot 1989, in de kabinetten Lubbers I en Lubbers II. Bij de Tweede Kamerverkiezingen 2012 sprak Ruding openlijk zijn steun uit voor CDA-kandidaat Pieter Omtzigt, die op een onverkiesbare plek stond.[1]

Commandeur in de Orde van Oranje-Nassau (20 november 1989)

Wikiquote heeft een of meer citaten van of over Onno Ruding.

Zie de categorie Onno Ruding van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.