Catherine Ashton

Tussen 1977 en 1983 was Ashton penningmeester van de Campagne voor Nucleaire Ontwapening (CND).

Van 2001 tot 2007 bezette ze verschillende posten als staatssecretaris. Van 28 juni 2007 tot 3 oktober 2008 was ze als Leader van het Hogerhuis lid van het kabinet Brown. Ze heeft zich nog nooit kandidaat gesteld in verkiezingen. In 2006 won ze de "Politician of the Year"-award, toegekend aan politici die een positieve weerslag hebben op het leven van Britse homo's en lesbiennes.[1]

Vanaf 3 oktober 2008 was ze Europees commissaris voor Handel in de commissie-Barroso I, in opvolging van Peter Mandelson.

Op 19 november 2009 werd Ashton voorgedragen als hoge vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid in de commissie-Barroso II. De Europese sociaaldemocraten kwamen die dag op de Oostenrijkse ambassade samen om de kandidatuur van Ashton te bespreken. Ze was de eerste persoon die deze functie bekleedde. Critici stelden dat Ashton onvoldoende ervaring had op het gebied van buitenlandse zaken. Zelf zegt ze dat haar vaardigheden geschikt zijn.[2] Ze ontkende geld van communistische landen te hebben aangenomen in haar vroegere rol als penningmeester van de Campagne voor Nucleaire Ontwapening.[2]

Ashton wilde helpen om de EU zich politiek meer te laten gelden. Ze wilde de dialoog aangaan met Rusland. De trans-Atlantische betrekkingen waren volgens haar "strategisch belangrijk".[2]

Als Brits eurocommissaris werd ze opgevolgd door Jonathan Hill. Haar opvolger als hoge vertegenwoordiger was Federica Mogherini.

• Oprichting van de Europese Dienst voor Extern Optreden (EDEO) in 2010. Ashton heeft in 2010 overeenstemming bewerkstelligd tussen de Europese Commissie, de Raad van de Europese Unie en het Europees Parlement over de vormgeving van de dienst.[3]
• Aansturing van Operatie Atalanta (een Europese, militaire anti-piraterij actie in Somalië) met EU speciaal vertegenwoordiger Alexander Rondos.[4]
• In 2013 bijdragen aan een deal waardoor Servië en Kosovo hun banden hebben kunnen normaliseren.[5]
• Voorzitterschap van de vijf permanente leden van de VN veiligheidsraad en Duitsland tijdens onderhandelingen met Iran over nucleaire aangelegenheden in november 2013. Dit heeft geleid tot een tussentijds akkoord.[6]
• Bezoek aan Kiev tijdens de Euromaidan.[7]