Alice in Wonderland (1951)

De geschiedenis van de film is terug te voeren naar 1923, toen Walt Disney nog bezig was naam te maken voor zichzelf. Hij maakte toen een filmpje getiteld Alice's Wonderland, waarin een live-action meisje te zien was tussen getekende beelden. Het filmpje sloeg niet aan en Disney liet het project voor wat het was.

Na een onsuccesvolle poging om als filmregisseur aan de slag te gaan in Hollywood, begon Disney samen met zijn broer Roy Disney een animatiestudio. Walt Disneys originele Alice-filmpje werd onder andere gebruikt als promotiefilmpje voor deze nieuwe studio. Ditmaal had Disney meer succes, en hij kreeg opdracht een reeks soortgelijke filmpjes te maken die gezamenlijk bekend kwamen te staan als Alice Comedies. In totaal werden er vijftig van deze filmpjes gemaakt.

Sinds hij plannen begon te maken voor het produceren van lange speelfilms, koesterde Disney al plannen voor een lange film over Alice in Wonderland. Net als in de korte filmpjes moest deze film een combinatie van live-action en animatie worden. Door uiteenlopende redenen werden deze plannen steeds op de lange baan geschoven. Na het enorme succes van Sneeuwwitje en de zeven dwergen begon Disney in 1938 met Warner Bros de mogelijkheden te bespreken voor een Alice in Wonderland-film. De productie kwam op dat moment niet van de grond door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog en het feit dat Disney al had ingestemd met het maken van de film Pinokkio.

Eind jaren 40 pakte Disney de draad voor de film weer op. Inmiddels had hij zijn plannen voor een combinatie van live-action en animatie laten varen, en wilde van de film geheel een animatiefilm maken. Ook moest de nadruk komen te liggen op komedie en muziek.

De uiteindelijke versie van de film volgt de tradities die eerder te zien waren in Fantasia en The Three Caballeros; muziek en beelden staan centraal en het verhaal verdwijnt hierdoor een beetje naar de achtergrond. Lewis Carrolls boek had ook niet echt een duidelijke plot.

In plaats van de beroemde illustraties van Sir John Tenniel als voorbeeld te nemen, liet Disney minder complexe en meer gestroomlijnde versies ontwerpen van de personages. Tekenaar Mary Blair ontwierp de decors voor de film. Een van de grootste kenmerken van haar tekeningen is het grote gebruik van kleuren.

Om enkele van de bekende verzen en gedichten uit het boek te behouden, huurde Disney componisten en songwriters in om deze teksten om te zetten tot liedjes. Er werden meer dan dertig mogelijke liedjes geschreven voor de film, waarvan veel voor een klein deel in de film zijn verwerkt. In totaal bevat Alice in Wonderland het grootste aantal liedjes voor een Disneyfilm, maar sommige ervan duren slechts enkele seconden. De titelsong werd gecomponeerd door Sammy Fain.

De veranderingen die Disney had aangebracht in het verhaal vormden een vast punt van kritiek. Zo beschuldigden Britse critici Disney ervan dat hij het boek, dat tot de bekendere Britse literatuur wordt gerekend, had geamerikaniseerd.

Er werden maar weinig kaartjes voor de film verkocht. Bij de oorspronkelijke uitgave in 1951 was de opbrengst dan ook teleurstellend.[2] Mede hierdoor werd de film tijdens Walt Disneys leven niet meer opnieuw in de bioscoop uitgebracht. Wel werd de film af en toe vertoond op televisie, maar altijd in een sterk aangepaste versie van minder dan een uur. Volgens Walt Disney was de film een mislukking omdat het personage Alice een lastig personage was voor het publiek om te leren begrijpen.[3]