Wereldbeker biatlon 2010/2011

Het deelnemersveld was dit seizoen beperkter ten opzichte van vorig jaar. Enerzijds was het aantal deelnemers per land beperkt, anderzijds waren de eisen aan de biatleten verscherpt. De IBU wilde hiermee het algehele niveau van de wereldbeker verhogen, beter waarborgen dat tijdens een wedstrijd de biatleten dezelfde omstandigheden hebben en dat de gehele wedstrijd rechtstreeks op TV uitgezonden kon worden.

Het aantal deelnemers per land hangt af van de resultaten van de vorige wereldbekers. De beste vijf landen uit het landenklassement mochten maximaal zes sporters inschrijven voor de individuele nummers, de volgende vijf landen vijf sporters enzovoorts. Daarnaast mochten drie wildcards worden vergeven, waardoor het maximaal aantal biatleten dat aan de start verschijnt, is beperkt tot 108.

Het aantal startplaatsen per land was als volgt:

Mannen

• 6 startplaatsen:  Noorwegen,  Rusland,  Oostenrijk,  Frankrijk,  Duitsland
• 5 startplaatsen:  Zweden,  Oekraïne,  Zwitserland,  Tsjechië,  Verenigde Staten
• 4 startplaatsen:  Wit-Rusland,  Italië,  Slovenië,  Canada,  Slowakije
• 3 startplaatsen:  Estland,  Letland,  Finland,  Bulgarije,  Polen
• 2 startplaatsen:  Japan,  Kazachstan,  Verenigd Koninkrijk,  Kroatië,  Servië
• 1 startplaatsen:  Zuid-Korea,  Hongarije,  Roemenië,  China,  Australië
• 0 startplaatsen:  Litouwen,  België,  Moldavië,  Groenland,  Nederland,  Bosnië en Herzegovina,  Griekenland,  Macedonië,  Turkije

Vrouwen

• 6 startplaatsen:  Duitsland,  Rusland,  Frankrijk,  Zweden,  Oekraïne
• 5 startplaatsen:  Wit-Rusland,  Noorwegen,  Slovenië,  Polen,  Kazachstan
• 4 startplaatsen:  China,  Tsjechië,  Italië,  Roemenië,  Slowakije
• 3 startplaatsen:  Canada,  Finland,  Letland,  Estland,  Verenigde Staten
• 2 startplaatsen:  Bulgarije,  Japan,  Zuid-Korea,  Moldavië,  Zwitserland
• 1 startplaatsen:  Oostenrijk,  Verenigd Koninkrijk,  Kroatië,  Litouwen,  Nieuw-Zeeland
• 0 startplaatsen:  Groenland,  Andorra,  Griekenland,  Bosnië en Herzegovina,  Spanje

Landen met nul startplaatsen konden via een wildcard meedoen aan de wereldbeker.

De eisen aan de deelnemers waren ten opzichte van het vorige seizoen verscherpt. Er mogen alleen biatleten meedoen die bij bepaalde wedstrijden in een bepaalde periode ten minste een keer op een achterstand van maximaal 15% ten opzichte van het gemiddelde van de top-3 waren geëindigd. Vorig seizoen was dit nog 20%. Alle deelnemers aan de estafette moeten ook voldoen aan het individuele criteria.[1]

Voor elke wedstrijdlocatie mochten de landen twee extra biatleten aanmelden. Uit deze groep moesten de deelnemers op de individuele wedstrijden worden geselecteerd.