Tim Krabbé

Krabbé stamt uit een creatieve familie. Zijn vader Maarten Krabbé en grootvader Hendrik Maarten Krabbé waren bekende kunstschilders. Zijn broer Jeroen Krabbé is acteur, regisseur en kunstschilder, zijn halfbroer Mirko Krabbé is multimediakunstenaar en ontwerper en zijn moeder, Margreet Reiss (1914-2002), was filmvertaalster en schrijfster.

Hij voltooide in 1960 de HBS-B aan het Spinoza Lyceum in Amsterdam en studeerde enige tijd psychologie aan de Universiteit van Amsterdam. Krabbé is getrouwd geweest met Liz Snoijink, met wie hij een zoon heeft. Naast schrijven en schaken heeft hij wat geacteerd (onder andere in het satirische VARA-programma Hadimassa).

Citaat: 'Iedereen heeft een leeftijd die hij zijn hele leven is. Toen we het daar in gezelschap eens over hadden, riep iemand tegen mij: "Jij bent dertien." Ik vond dat een ongelooflijk compliment. In m’n hart ben ik ook hoogstens dertien; dat moet wel duidelijk maken wat ik van m'n eigen karakter vind.' (HP/De Tijd, 15-2-1991).

Krabbé was aanvankelijk vooral actief als journalist (onder andere voor Vrij Nederland). Na enige inspanningen werd 'H.M.T.K.' redacteur van het studentenweekblad Propria Cures, waarvan hij ook al gastredacteur was geweest. Al snel werd hij schrijver van beroep. Sinds 1967 leeft hij van de pen. In dat jaar debuteerde hij met De werkelijke moord op Kitty Duisenberg. Het boek is nooit herdrukt.

In januari 1977 stapte hij op bij opinieweekblad De Tijd, nadat een column van hem over minister van justitie Dries van Agt en diens beleid inzake de filmkeuring geweigerd werd. In de column schreef hij onder meer: "Van Agt is een manke kraanvogel op zijn eerste dansles".[1]

Krabbé liet zich voor zijn literaire werk inspireren door Willem Frederik Hermans. In meerdere boeken komt de semi-journalistieke stijl van de nieuw-realisten terug. Anderzijds kan een deel van Krabbé's werk ook neoromantisch genoemd worden. Een voorbeeld hiervan is Kathy’s dochter. Zijn romans zijn in zestien talen vertaald. In totaal schreef hij 28 boeken. Vier boeken zijn verfilmd. Zijn grootste succes is Het Gouden Ei, dat gaat over de zoektocht van een man naar het lot van zijn vriendin nadat die spoorloos verdwijnt bij een Frans benzinestation. De verfilming door George Sluizer onder de titel Spoorloos won in 1988 het Gouden Kalf voor de beste Nederlandse film. De film wordt nog steeds vertoond in Amerika. In 1993 werd daar een remake gemaakt onder de titel The Vanishing.

De grot werd in 2001 verfilmd door Martin Koolhoven, die daarmee een Gouden Kalf won. Voor beide films schreef Krabbé zelf het scenario. Met zijn roman Vertraging won hij in 1995 de Gouden Strop. Toch wil Krabbé niet als misdaadauteur worden beschouwd. Bij de aanvaarding van de prijs maakte de schrijver duidelijk dat hij niets met misdaadromans te maken heeft of wil hebben, dat Vertraging geen misdaadboek is en dat hij de prijs alleen aanvaardde vanwege de spanning die het boek oproept.

Krabbé's genres zijn: poëzie, roman, novelle, korte verhaal, column, essay en biografie. Krabbé is de auteur van het 74ste Boekenweekgeschenk, Een Tafel vol Vlinders, dat in de Boekenweek van 2009 verscheen.

In november 2019 verscheen Vrienden, een kroniek, een lijvig non-fictie true-crime-boek (800 pagina's) over Ferdi Elsas, de in 2009 overleden werkloze ingenieur uit Landsmeer, die in 1988 werd veroordeeld wegens de ontvoering en moord op Gerrit Jan Heijn en die hij na zijn veroordeling veertien jaar lang bezocht tijdens zijn gevangenisstraf in de Bijlmerbajes, de gevangenis in Scheveningen, de TBS-kliniek Van Mesdag in Groningen en in Veenhuizen. Naar eigen zeggen bezocht hij hem 142 keer.[2] Bovendien sloot Krabbé een innige vriendschap met Els Hupkes, de vrouw van de ontvoerder – ze kregen zelfs een verhouding.[3]

Van 1967 tot 1972 behoorde hij tot de beste twintig schakers van Nederland. Krabbé won onder meer de 30e editie van het Daniël Noteboom-toernooi in Leiden, in 1970. Hij heeft een aantal schaakproblemen geanalyseerd en studies daarover gepubliceerd.

Krabbé had enige bekendheid als wielrenner. In de jaren zeventig reed hij wielerwedstrijden als amateur, zowel in Nederland als in Frankrijk. Hij was lid van de Weesper wielerclub GGMC. Hij werd geen toprenner, maar het leverde hem wel stof op voor verhalen en voor de roman De Renner.