The Hateful Eight

The Hateful Eight is een Amerikaanse westernfilm uit 2015. Het is de negende film die geschreven en geregisseerd is door Quentin Tarantino. Om de film een authentieke sfeer te geven werd voor het eerst in 50 jaar gebruik gemaakt van Ultra Panavision 70mm film, welke versie in sommige bioscopen werd getoond. Wegens het geweld in de film heeft de Kijkwijzer hem bestempeld als mogelijk schadelijk tot 16 jaar, daarnaast heeft de film het label grof taalgebruik.[2]

The Hateful Eight
(Filmposter op en.wikipedia.org)
RegieQuentin Tarantino
ProducentRichard N. Gladstein
Stacey Sher
Shannon McIntosh
ScenarioQuentin Tarantino
Voice-overQuentin Tarantino
HoofdrollenSamuel L. Jackson
Kurt Russell
Jennifer Jason Leigh
Walton Goggins
Demián Bichir
Tim Roth
Michael Madsen
Bruce Dern
James Parks
Channing Tatum
MuziekEnnio Morricone
MontageFred Raskin
CinematografieRobert Richardson
ProductiebedrijfShiny Penny
FilmColony
DistributieThe Weinstein Company
Première7 december 2015
(Los Angeles)
6 januari 2016
7 januari 2016
GenreWestern / Thriller
Speelduur187 minuten (70mm)
168 minuten (digitaal)
TaalEngels
Land Verenigde Staten
Budget44-54 miljoen US$
Opbrengst155,8 miljoen US$[1]
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Portaal    Film

Verhaal

Het verhaal speelt zich in 1877 af, enkele jaren na de Amerikaanse Burgeroorlog. Het is in zes hoofdstukken verdeeld.

Hoofdstuk 1: De laatste koets naar Red Rock

De donkere premiejager Majoor Marquis Warren houdt ver buiten de bewoonde wereld een postkoets aan, omdat zijn paard het heeft begeven en hij drie lijken van misdadigers naar het stadje Red Rock wil vervoeren. De koetsier O.B. rijdt de rit exclusief voor John Ruth en probeert een naderende sneeuwstorm voor te blijven. Na korte tijd stemt Ruth met tegenzin in met het extra gezelschap. Warren komt in het rijtuig, waar ook de ter dood veroordeelde Daisy Domergue in zit, geketend aan Ruth. Beide mannen blijken elkaar te kennen en Warren laat een brief zien, die president Abraham Lincoln aan hem stuurde.

Hoofdstuk 2: Zoon van een wapen

Nadat de sneeuwstorm de koets heeft ingehaald zien ze iemand in de verte aan komen lopen. Hij maakt zich bekend als Chris Mannix. Zijn paard heeft hij afgemaakt omdat hij ziek was en hij is onderweg naar Red Rock om daar aangesteld te worden als sheriff. Ruth en Warren wantrouwen hem en spreken daarom af hun gezamenlijke premiegeld onderling te verdelen. De gemoederen lopen hoog op als Mannix over de slag bij Baton Rouge begint, waar zijn vader streed aan de kant van de Confederatie en Warren aan de kant van de Unie.

Hoofdstuk 3: Minnies pleisterplaats

Omdat het steeds harder gaat sneeuwen, houden ze halt bij de afgelegen Minnies pleisterplaats. Hier worden ze welkom geheten door de Mexicaan Bob, die vanwege de tijdelijke afwezigheid van eigenares Minnie en van Sweet Dave de tent runt. Er zijn nog drie andere gasten: Oswaldo Mobray, een beul van Engelse komaf die onderweg is naar Red Rock, cowboy Joe Gage en Sandy Smithers, voormalig Confederatiegeneraal. Ruth ontwapent Mobray en Gage met de hulp van Warren, omdat hij hun ervan verdenkt dat ze zijn gevangene Domergue willen bevrijden. Tijdens het eten beschuldigt Mannix Warren, dat hij de Lincolnbrief heeft vervalst. Warren geeft dit toe en zegt dat deze brief hem veiligheid gaf tegen racisten, waarna Ruth boos wordt omdat hij in de maling is genomen. Warren vertelt vervolgens aan generaal Smithers op welke gruwelijke manier hij zijn zoon om het leven heeft gebracht. Als Smithers naar een revolver reikt, schiet Warren hem dood.

Hoofdstuk 4: Domergue heeft een geheim

In de film wordt er veel geschoten met revolvers.

Terwijl de groep mannen is afgeleid door voorgaande gebeurtenis ziet Domergue dat iemand de koffie vergiftigt. Ruth en O.B. drinken daarna van de koffie, braken bloed en gaan neer. Domergue is vastgeketend aan Ruth en maakt gebruik van de situatie door Ruth met zijn eigen wapen dood te schieten. Na deze daad houdt Warren haar onder schot en ontwapent haar. Vervolgens worden Bob, Mobray en Gage onder schot gehouden en moeten zij tegen de muur gaan staan. Warren vraagt Mannix hem te helpen, want hij verdenkt Mannix niet van het vergiftigen omdat hij juist op het punt stond om ook van de koffie te drinken voordat Ruth en O.B. neergingen. Bob blijkt het niet te hebben gedaan, omdat hij piano speelde op het moment dat de koffie werd vergiftigd. Warren schiet Bob toch neer, omdat hij sterke vermoedens heeft dat hij de eigenares Minnie en Sweet Dave heeft omgebracht. Daarna dreigt hij Domergue de koffie te laten drinken, waarna Gage bekent de koffie te hebben vergiftigd. Warren wordt vervolgens door de vloer in zijn schaamstreek geschoten door een onbekende schutter. Mobray pakt dan een verborgen revolver en schiet Mannix neer. Hoewel gewond, lukt het Mannix om ook Mobray te raken.

Hoofdstuk 5: De vier passagiers

In dit hoofdstuk wordt teruggeblikt naar de aankomst van een koets met Bob, Mobray, Gage en Jody Domergue eerder die dag in de middag. Na aankomst worden alle reeds aanwezigen in de pleisterplaats doodgeschoten, behalve generaal Smithers. Ze ruimen de lijken en rotzooi op en bereiden een hinderlaag voor om Daisy Domergue te bevrijden. Bij aankomst van de volgende koets verstopt Jody zich onder de vloer. Met generaal Smithers wordt afgesproken dat hij zich afzijdig houdt van enige betrokkenheid met wat staat te gebeuren.

Laatste hoofdstuk: Zwarte man, witte hel

Zowel Warren en Mannix zijn gewond, maar houden Mobray, Domergue en Gage onder schot. Na dreigen met het doodschieten van Daisy Domergue komt haar broer uit de kelder. Warren schiet hem direct dood. Daisy zegt dat de rest van de bende zich in Red Rock bevindt en de stad zullen uitmoorden om zich daarna hierheen te komen. Ze stelt voor dat zij en haar mannen vertrekken en dat Warren en Mannix het premiegeld kunnen opstrijken van alle stoffelijke overschotten. Gage pakt dan een revolver die eerder die dag onder een tafel is verstopt en wordt direct door Warren en Mannix neergeschoten. Warren probeert dan Daisy neer te schieten, maar zijn kogels blijken op. Mannix zegt dat Daisy bluft, maar wil het bloedvergieten beëindigen. Daisy hakt dan de arm door van Ruth en probeert Ruths revolver te pakken, waarna ze neergeschoten wordt door Mannix. Warren en Mannix hangen de nog levende Daisy op aan een plafondbalk, waarna tot slot Mannix de vervalste brief van Lincoln voorleest.

Rolverdeling

Prijzen en nominaties

De belangrijkste:

Jaar Prijs Categorie Genomineerde(n) Uitslag
2016Academy Awards Beste vrouwelijke bijrol Jennifer Jason Leigh Genomineerd
Beste camerawerk Robert Richardson Genomineerd
Beste originele muziek Ennio Morricone Gewonnen
Golden Globe Award Beste filmmuziek Ennio Morricone Gewonnen
Beste Script Quentin Tarantino Genomineerd
Beste actrice in een bijrol Jennifer Jason Leigh Genomineerd

Productie

Tarantino had zich tijdens het schrijven van het script laten inspireren door de televisieseries Bonanza, The Virginian en The High Chaparral en dan met name door de afleveringen waarbij een gijzeling plaatsvond en je je als kijker een tijd lang afvroeg of de daders nou goed of slecht waren. In januari 2013 kondigde Tarantino aan de film te gaan maken. Toen het script twee maanden later uitlekte besloot hij het script alleen nog slechts als roman uit te brengen. Later kwam hij hierop terug en van 23 januari 2015 tot 12 maart 2015 vonden de opnames plaats.

Tijdens hoofdstuk vier (Domergue heeft een geheim) van de film bespeelt het fictieve karakter Daisy Domergue (gespeeld door Jennifer Jason Leigh) een antieke 150-jaar oude Martin-guitar die aan Tarantino uitgeleend was door een Martin-museum. Omdat in het verhaal deze gitaar vernietigd wordt door John Ruth (Kurt Russel) waren er meerdere replica's gemaakt. De scene werd echter in één take geschoten en omdat niemand Russel op tijd waarschuwde, sloeg hij per ongeluk de echte antieke gitaar - ter waarde van zo'n $40.000 - kapot. De geschokte reactie van Jennifer Jason Leigh toen dit gebeurde was dan ook niet geacteerd.[3] Martin was niet op de hoogte dat de gitaar in een scene gebruikt zou worden waarin een gitaar vernietigd werd en nam het voornemen nooit meer gitaren uit te lenen aan films. [4]

Muziek

De originele filmmuziek werd gecomponeerd door Ennio Morricone. De muziek werd gedirigeerd door Morricone en uitgevoerd door het symfonieorkest Czech National Symphony Orchestra. Met deze muziek won Morricone in 2016 voor het eerst een Oscar, hiermee is hij ook de oudste winnaar ooit voor een Oscar. In de film werd er ook muziek gebruikt van onder meer The White Stripes en Roy Orbison.

Ontvangst

De film werd wisselend ontvangen door de pers. Sommige recensenten waren lovend, anderen vonden de film niets. Illustratief hiervoor was het NRC Handelsblad met twee recensenten. De ene gaf de film vijf uit vijf ballen: ‘Zoveel speelsheid, (..) Tarantino in bloedvorm.’ en de andere gaf er slechts een: ‘een decadente verkwanseling van middelen en talent’.[5] De Volkskrant behoorde ook tot de minder enthousiaste groep: ‘De acteurs sprankelen (..) nauwelijks en kunnen niet verhullen dat het (..) plot vrij dun is.[6] Het Algemeen Dagblad zat op dezelfde lijn: ‘Op den duur verliezen de dialogen (..) hun werking.’[7] VPRO gaf echter weer vier uit vijf sterren: ‘een heerlijke mashup van western, thriller en whodunnit.’[8]

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.