Roodkopdeukschildpad

De maximale lengte bedraagt 14 tot 17 centimeter.[3] De schildpad valt buiten de relatief lange nek op door het platte schild, dat een V-vormig middendeel heeft; achteraan het schild splitst het middendeel op in twee randen, waardoor een driehoekig en naar achteren wijzend 'plateau' in het midden ontstaat. De nek kan niet worden teruggetrokken en wordt onder het schild gevouwen. Verder heeft deze soort een gele tot rode bovenzijde van de kop die doorloopt als een dikke streep tot achter de ogen. Bij de juveniele exemplaren is deze streep vaak felrood, de kleur wordt geler naarmate de schildpad ouder wordt. Het buikschild, ook wel plastron genoemd, is zwart met een gele rand en ook zowel de onderzijde van de schildrand als de buitenrand is geel, bij juvenielen zijn er meestal twee ringen aanwezig om het schild, die per vervelling naar de rand toe schuiven.

De roodkopdeukschildpad is een semi-aqatische soort die meestal in het water verblijft maar ook wel op het land komt. Buiten af en toe een waterplant staan voornamelijk vissen en amfibieën op het menu. De kaken zijn erg krachtig en kunnen een gemene beet geven, de schildpad is hierbij volhardend en laat niet meer los.

Het legsel bestaat uit slechts één enkel ei, dat in een kuiltje of ergens op de grond wordt gelegd. Daarna wordt het met rottende bladeren overdekt. Op 5 augustus 2005 is in reptielenzoo Iguana in Vlissingen een roodkopdeukschildpad geboren. In 18 jaar had de groep van negen schildpadden zich nog nooit voortgeplant.

De roodkopdeukschildpad komt voor in het noorden en midden van Zuid-Amerika; in Colombia, Venezuela, Guyana en Frans-Guyana, Suriname, Ecuador, Peru, Bolivia, en Brazilië. De habitat bestaat uit zoetwaterrivieren, rivierarmen en verbonden meren met veel vegetatie waarin de schildpad kan schuilen maar ook wel van eet. De soort is sterk aan water gebonden en komt er niet graag uit, hooguit om te zonnen op een boomstronk of om naar een andere poel te verhuizen.

• Afbeeldingen van de roodkopdeukschildpad.