Onechte spitskopschildpad

Deze soort is tegenwoordig de enige uit het geslacht Pseudemydura en de geslachtsnaam kan het best gelezen worden als pseudo-emydura, wat onechte Emydura betekent. Emydura is namelijk het geslacht van de 'echte' spitskopschildpadden, al worden ze ook wel grootkopschildpadden genoemd. De onechte spitskopschildpad heeft onder andere een afwijkende schedelbouw en andere afwijkende kenmerken en kreeg een nieuwe naam.

Met een schildlengte van nog geen 15 centimeter is deze schildpad een kleine soort, vrouwtjes blijven kleiner dan mannetjes en hebben een kortere staart. De schildkleur is bruin tot zwart, de schildrand is lichter tot witgeel. Van bovenaf gezien doet het brede schild enigszins vierkant aan en ook het buikschild is breed. De kop, poten en staart zijn grijs tot donkergrijs, de onderzijde is lichter tot wit en heeft zwarte vlekjes. De kop is relatief groot en eindigt spits, de nek is niet opvallend lang zoals veel Chelidae, maar steekt duidelijk uit. De zwemvliezen zijn goed ontwikkeld en zowel poten als staart zijn vrij kort.

De onechte spitskopschildpad komt alleen voor in Australië, en slechts in twee parken, het 53 hectare tellende Ellen Brook National Park en het 142 hectare grote Twin Swamps in het zuidwesten. De schildpad is bijna uitgestorven en staat op de lijst van 25 meest bedreigde schildpadden. Er zijn nog 100 tot 200 exemplaren in het wild, maar slechts enkele tientallen zijn volwassen en kunnen zich voortplanten. De habitat bestaat uit moerassen, en de schildpad is alleen in de winter en lente actief; in de zomer vallen de moerassen droog en houdt de schildpad een zomerrust. Deze soort graaft geen holen maar gebruikt bestaande holen of verstopt zich onder bladeren. Op het menu staat vooral vlees, de onechte spitskopschildpad is een carnivoor die leeft van insectenlarven, kreeftachtigen en kikkervisjes.[4]

Lange tijd stond deze soort op de rand van uitsterven, er waren nog maar 30 exemplaren over in een enkele populatie, de enige andere populatie (Twin Swamps) werd beschouwd als uitgeroeid. In plaats van lijdzaam toekijken heeft men er alles aan gedaan om de soort er weer bovenop te krijgen, zoals

• Het plaatsen van hekken tegen roofdieren,
• Het aanvoeren van water in de moerassen waar de soort leeft in droge jaren,
• Het in de gaten houden van genetische variatie opdat geen inteelt optreedt,
• Het scannen en monitoren van de populatie op aantallen, zwangere vrouwtjes en nesten,
• Het herstellen en uitbreiden van de natuurlijke habitat,
• Het vangen van jonge dieren en de opkweek en uitzet zodat ze meer kans maken,
• Het inlichten van de bevolking en het verbod op het vangen of als huisdier houden van deze soort.

De groei van de Australische miljoenenstad Perth zorgt echter voor een bedreiging van de ondiepe moerassen waar deze soort zijn habitat vindt, de toekomst van de soort is niet meer zo kritiek als eind jaren tachtig, maar nog niet bepaald rooskleurig.