Rohan Dennis

Dennis startte zijn wielercarrière op de piste in de discipline achtervolging. Hij won het WK achtervolging per ploeg voor junioren in 2008. Bij de beroepsrenners haalde hij diverse titels en ereplaatsen bij de wereldkampioenschappen en Australische kampioenschappen achtervolging, individueel en per ploeg. In 2012 nam Dennis deel aan de Olympische Spelen. Samen met Glenn O'Shea, Jack Bobridge en Michael Hepburn behaalde hij een zilveren medaille op de ploegenachtervolging.

Dennis vergaarde bij de beloften reeds een aantal titels. Hij ving in 2009 zijn loopbaan op de weg aan in dienst van de Australische ploeg Team Jayco-AIS. Als tijdritspecialist behaalde hij zijn eerste successen in de Ronde van Thüringen (zevende) en de Herald Sun Tour (vierde). In 2010 nam hij voor het eerst deel aan de Tour Down Under.

In 2010 werd Rohan Dennis Australisch kampioen tijdrijden bij de beloften.[1] In 2011 verhuisde hij naar Europa en werd lid van de opleidingsploeg Rabobank CT.[2] In september van dat jaar behaalde hij de tweede plaats in de proloog van de Ronde van de Toekomst.[3] In 2012 won hij opnieuw het Australisch kampioenschap tijdrijden bij de beloften[4] en ook het kampioenschap op de weg bij de beloften drie dagen eerder.[5]

In 2015 won Dennis in Utrecht de openingstijdrit van de Ronde van Frankrijk.[6] Hij mocht daarom ook de gele trui aantrekken, die hij een dag later verloor aan Fabian Cancellara.[7] Later dat jaar werd hij met zijn ploeg BMC wereldkampioen op de ploegentijdrit bij het WK wielrennen in Richmond in de Verenigde Staten.[8] In 2016 nam Dennis deel aan de wegwedstrijd op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro, maar hij reed deze niet uit. Vier dagen later werd hij vijfde in de tijdrit, waarin hij door een fietswissel niet mee kon doen om de winst.[9]

Van 2016 tot 2018 werd Dennis drie jaar op rij Australisch kampioen tijdrijden bij de elite.[10] In 2017 veroverde hij voor één dag de rode leiderstrui in de Ronde van Spanje,[11] nadat hij met zijn team BMC de eerste etappe (een ploegentijdrit) gewonnen had.[12] In 2018 droeg Dennis tevens enkele dagen de roze trui in de Ronde van Italië, waarmee hij een van de weinige wielrenners is die in alle drie de grote rondes het algemeen klassement heeft aangevoerd.[13] Later in deze Giro schreef Dennis de zestiende etappe op zijn naam (een individuele tijdrit).[14]

Dennis won in september 2018 het wereldkampioenschap tijdrijden in Innsbruck, Oostenrijk. Hij reed ruim een minuut sneller dan Tom Dumoulin en Victor Campenaerts.[15]

In de Ronde van Frankrijk 2019 gaf hij in de etappe voorafgaand aan de tijdrit, waarin hij een belangrijke kanshebber zou zijn, om onduidelijke redenen op.[16]

Na zeven jaren voor het Amerikaanse Garmin-Sharp en diens opvolger BMC te hebben gereden tekende Dennis in augustus 2018 een tweejarig contract bij Bahrain-Merida.[17] Op 13 september 2019 ontsloeg Bahrain-Merida de Australische tijdritspecialist.[18] Nog diezelfde maand won hij het Wereldkampioenschap tijdrijden 2019 in Yorkshire in het Verenigd Koninkrijk met meer dan een minuut voorsprong op Remco Evenepoel en Filippo Ganna.[19] Vanaf het seizoen 2020 is hij aan de slag bij het Britse INEOS.[20]

Op 8 februari 2015 deed Dennis een succesvolle poging om het werelduurrecord te verbreken. Hij reed 52,491 km en verbeterde hiermee de afstand van Matthias Brändle met 641 meter.[21] Op 2 mei van dat jaar moest hij zijn record al afstaan aan Alex Dowsett, die zijn topprestatie verbeterde met 433 meter.[22] In juli 2019 kondigde Dennis aan dat hij na de Olympische Zomerspelen 2020 een nieuwe aanval op het werelduurrecord, momenteel in handen van Victor Campenaerts, plande.[23]

Jaar	Tour Down Under	Parijs-Nice	Tirreno-Adriatico	Ronde van Catalonië	Ronde van het Baskenland	Ronde van Romandië	Critérium du Dauphiné	Ronde van Zwitserland	Ronde van Polen	Eneco Tour
2013			77e			76e	8e
2014	61e					43e		89e		98e
2015	↑ (1)	opgave			42e	38e	34e
2016	23e			opgave			68e			opgave (1)
2017	6e		2 ↑ (1)	opgave				97e (2)	45e
2018	30e		79e			7e			60e

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen