Pythons

De wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door George Albert Boulenger in 1773. Er zijn 41 verschillende soorten die verdeeld zijn over acht geslachten.

Pythons werden lange tijd beschouwd als een onderfamilie van de boa's of reuzenslangen (Boidae). Tegenwoordig worden de pythons als een aparte familie van de superfamilie Pythonoidea gezien.[2] Niet alle soorten slangen die python worden genoemd, behoren tot deze groep, sommige soorten zandboa's (Ericinae) worden ook python genoemd.

Pythons hebben nog restanten van achterpoten die eruit zien als kleine doorntjes aan weerszijden van de cloaca. Deze kleine aanhangsels zijn de rudimentaire delen van wat vroeger de heupen waren.[3] De verschillende soorten verschillen sterk in lengte en kleur, de meeste soorten worden 1,5 tot drie meter lang. De bekendste soort is de netpython (Malayopython reticulatus), die samen met de anaconda (Eunectes murinus) wedijvert om de titel grootste slang ter wereld.

Groene boompython, rustend op een tak.

Pythons zijn wurgslangen en hebben geen giftanden, het menu bestaat voornamelijk uit knaagdieren en andere zoogdieren, maar ook vogels en reptielen als hagedissen worden gegeten. De meeste soorten hebben warmtegevoelige zintuigen aan de voorzijde van de kop waarmee ze warmbloedige prooien kunnen opsporen. De zwartkoppythons uit het geslacht Aspidites hebben deze niet, deze pythons leven dan ook voornamelijk van andere reptielen zoals hagedissen en slangen.[3] Dergelijke orgaantjes zijn zeer gevoelig en kunnen temperatuursverschillen van één-dertigste graad Celsius waarnemen. De orgaantjes komen ook voor bij de niet-verwante groefkopadders die er hun naam aan te danken hebben.

De meeste soorten zijn boombewoners die veel klimmen, sommige soorten zijn vaker op de bodem te vinden en klimmen zelden. Pythons zijn meestal 's nachts actief maar zonnen overdag in bomen om de spijsvertering te bevorderen.

Pythons hebben veel gemeen met boa's, maar er zijn ook verschillen, pythons produceren bijvoorbeeld eieren, terwijl vrijwel alle boa's eierlevendbarend zijn. Ook kennen pythons een vrij vergaande vorm van broedzorg; het vrouwtje legt haar eieren op een hoop en kronkelt zich er vervolgens omheen.[3] Het vrouwtje is in deze periode zeer agressief, en broedt de eitjes letterlijk uit. Omdat slangen koudbloedig zijn, kan ze dit niet met haar lichaamswarmte, maar door met het lichaam te rillen via spiersamentrekkingen, stijgt de lichaamstemperatuur.

Pythons hebben een enorm verspreidingsgebied in Australië, Afrika en Azië[2], zie de tabel hierboven voor de precieze landen. De habitat bestaat meestal uit tropische en subtropische bossen maar er zijn ook soorten die in drogere gebieden voorkomen zoals woestijnen.