Ruitpythons

De wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door John Edward Gray in 1842. Tot recentelijk (2014) waren er twaalf soorten, maar de meeste soorten worden tegenwoordig tot het geslacht Simalia gerekend. Een voorbeeld hiervan is Simalia amethistina. Tegenwoordig telt het geslacht vijf soorten, waaronder Morelia azurea, die lange tijd bij de groep Chondropython werd ingedeeld.[2]

Ruitpythons worden ongeveer 1,5 tot bijna vier meter lang. De kleuren zijn heel verschillend, de ruitpython heeft een bruine kleur met een donkere nettekening terwijl de groene boompython een groene kleur heeft. De juvenielen van deze soort zijn helder geel of soms helder rood van kleur.[3]

Ruitpython (Morelia spilota) steekt een weg over in Australië (Nieuw-Zuid-Wales)

De soorten komen voor in delen van Azië en Australië en leven in de landen Indonesië, Papoea-Nieuw-Guinea en Nieuw-Guinea. Binnen Australië komen de soorten voor in de deelstaten Nieuw-Zuid-Wales, Noordelijk Territorium, Queensland, Victoria, West-Australië en Zuid-Australië.[2]

De habitat bestaat uit droge tropische en subtropische bossen, vochtige tropische en subtropische laaglandbossen en tropische en subtropische scrubland.[4]

Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan vier soorten een beschermingsstatus toegewezen. Alle soorten worden beschouwd als 'veilig' (Least Concern of LC).[4]