Perron (platform)

Door standaardisering van perron en voertuigvloer hoeft de reiziger maar weinig hoogteverschil te overbruggen. Dit is comfortabel en veilig voor de reiziger, maar ook de vervoerder heeft er baat bij, doordat het in- en uitstappen sneller gaat.

In het railtransport is het mogelijk de aansluiting zo goed te maken, dat rolstoelers en kinderwagens zonder hulpmiddelen in kunnen stappen bij haltes, metrostations en spoorwegstations. Bij trams is het niet altijd wenselijk en mogelijk om hoge perrons aan te leggen, maar met lagevloertrams is een instap zonder hoogteverschil bij de meeste haltes mogelijk.

Bij busvervoer kan de afstand tussen bus en perron een probleem zijn. Bij een halte die bij een bocht ligt, kan zelfs een nauwkeurig sturende chauffeur de spleet niet helemaal overbruggen, maar bij rechte haltes is een wielgeleidende trottoirband een uitkomst. Er zijn verschillende alternatieven geprobeerd. Geleide bussen in een speciaal aangelegde busbaan zijn kostbaar en niet overal mogelijk, terwijl elektronisch geleide bussen anno 2019 nog kinderziektes hebben. Knielbussen, waarbij de wagenvloer tot net boven de straat zakt, bleken duur en ingewikkeld, terwijl het knielen tijd kostte en het uitstappen eerder vertraagde. Wel zijn er verschillende bustypes die met een rolstoellift of rolstoelplank uitgevoerd kunnen worden, waaronder de Mercedes-Benz Integro en Intouro, de Berkhof Ambassador 200, de Setra S 417 UL en de MAN Lion's Regio. In het algemeen is de instap vergemakkelijkt door de invoering van lagevloerbussen.

De hoogte van het perron wordt gemeten tot de kop van de spoorstaaf. In veel Europese landen geldt volgens EU-richtlijnen een perronhoogte van 550 of 760 mm. In Nederland werd eerder een standaardhoogte van 840 mm aangehouden, maar vanwege de Europese standaard wordt dit gewijzigd in 760 mm.

De vloer van de meeste treinen is hoger dan 760 mm, zodat reizigers meestal een hoogteverschil moeten overbruggen. Bij lighttrains als de LINT en Talent is de vloer op gelijke hoogte met de Europese norm van 760 mm. De Spurts van Arriva zijn als eerste speciaal aangepast aan de Nederlandse perronhoogte. De perrons in Noord-Nederland bleken niet allemaal even hoog te zijn, waardoor bij de komst van de Spurt toch problemen optraden.[1]

In België komen zowel hoge als lage perrons voor (760 en 550 mm). Zelfs in grotere stations komen nog lagere perrons voor (bijvoorbeeld Antwerpen-Berchem, Gent-Sint-Pieters, en op het traject Luik - Luxemburg). In Tsjechië en in de zeer kleine stations van Duitsland komt het voor dat een perron geheel ontbreekt; de reizigers wandelen over het spoor naar de trein. De hierdoor ontstane hoge opstap kan zowel voor mindervalide reizigers als voor reizigers met veel bagage een (groot) probleem vormen.

De lengte van een treinperron bepaalt de maximale lengte van de reizigerstrein die er kan stoppen. Een trein die op elk station aan een lijn stopt mag dus niet langer zijn dan het kortste perron dat op die lijn voorkomt.

Een perronlengte van 320 meter is geschikt voor de meeste Nederlandse intercitytreinen (tot 12 bakken). De meeste stoptreinstations kennen kortere perrons. Langere perrons komen ook voor - het langste perron in Nederland bevindt zich in Sittard en is 700 meter lang.[2]

Als een stoptrein uitvalt, kan soms worden besloten dat de eerstvolgende intercity of sneltrein op ieder station stopt. Daarbij kan de geringe perronlengte van kleinere stations problematisch zijn. Lange perrons zijn doorgaans onderverdeeld in een a- en b-zijde (soms ook een c-zijde), zodat er twee treinen tegelijk kunnen stoppen. Het spoor wordt dan meestal in tweeën gedeeld met een (kruis)wissel, waardoor de treinen los van elkaar via het naastliggende spoor kunnen arriveren en vertrekken.

Vertrekken er treinen waarin plaatsen gereserveerd zijn, dan is een perron vaak verdeeld in vakken, aangeduid met een hoofdletter. Elk vak is ongeveer even lang als een spoorrijtuig. Vooraf wordt dan (met een bord op het perron of met de omroepinstallatie) bekendgemaakt bij welk vak het rijtuig met een bepaald nummer stopt, zodat de vertrekkende reizigers meteen op de juiste plek van het perron kunnen gaan wachten.

Er kan onderscheid gemaakt worden tussen eilandperrons en zijperrons.

Het perron van een metro of sneltram is 900 mm hoog (gemeten vanaf de kop van de spoorstaaf). Het meeste metromaterieel heeft een vloerhoogte die even hoog is. Hierdoor heeft een metro vrijwel altijd een gelijkvloerse instap.

Metroperrons van de Rotterdamse metro zijn doorgaans 120 meter lang zodat met maximaal vier gekoppelde metrostellen (Type T en B) kan worden gehalteerd. Dit is alleen mogelijk op de lijnen C en D. Perrons aan de sneltramlijnen van de Rotterdamse metro zijn doorgaans 90 meter lang, zodat hier met maximaal drie gekoppelde metrostellen kan worden gehalteerd. Het nieuwe materieel (Metrotype R), beschikt over een tussenbak en is daardoor ruim 12 meter langer dan het standaardmaterieel. Hierdoor zijn twee gekoppelde metrostellen met een lengte van 85 meter vergelijkbaar met drie gekoppelde metrostellen Type T en B. Met drie gekoppelde metrostellen halteren is niet mogelijk.

Wielgeleidende trottoirband te Groningen.

Met de komst van de lagevloertram en -bus, werd het mogelijk een gelijkvloerse instap te creëren door de perrons iets te verhogen. De vloerhoogte van lagevloermaterieel is maximaal 34 centimeter. De hoogte van de geleidende trottoirrand is in Nederland vastgesteld op 18 centimeter. De meeste haltes bij tram- en HOV-lijnen zijn of worden daarom verhoogd naar ongeveer 30 centimeter. De bushaltes worden bijvoorbeeld opgehoogd in de provincie Utrecht.[3] Ook zijn veel bushaltes voorzien van wielgeleidende trottoirbanden wat halteren voor een buschauffeur gemakkelijker maakt.

• Bereiken van het perron
• Eilandperron
• Perronkaartje
• Zakspoor