Paradiso (Amsterdam)
Paradiso is een uitgaansgelegenheid aan de Weteringschans, vlak bij het Leidseplein, in Amsterdam. Paradiso is vooral bekend als poppodium; vele bekende namen traden hier op.[1]
Paradiso
| ||||
 | ||||
Paradiso Amsterdam | ||||
| Locatie | ||||
| Locatie | Weteringschans 6, Amsterdam | |||
| Coördinaten | 52° 22′ NB, 4° 53′ OL | |||
| Status en tijdlijn | ||||
| Oorspr. functie | Kerk van De Vrije Gemeente | |||
| Huidig gebruik | concertzaal | |||
| Start bouw | 1880 | |||
| Verbouwing | 1993 | |||
| Architectuur | ||||
| Bouwstijl | neoromaans | |||
| Bouwinfo | ||||
| Architect | G.B. en A. Salm | |||
| Detailkaart | ||||
  | ||||
| ||||
De grote zaal van Paradiso heeft een capaciteit van 1.500 bezoekers. Op de eerste verdieping bevindt zich nog een kleine zaal met een capaciteit van 250 personen.[2] Met enige regelmaat vinden er ook optredens plaats in de kelder.
Geschiedenis
Paradiso is gevestigd in het voormalige verenigingsgebouw uit 1879 van het kerkgenootschap De Vrije Gemeente, dat is ontworpen door de architect G.B. Salm. Het gebouw werd in oktober 1967 door een groep hippies gekraakt om een eigen club te hebben. Zo'n vijftig mensen zetten een in het Vondelpark begonnen 'love-in' voort in het net gekraakte gebouw. De politie viel echter al snel binnen en maakte een einde aan de festiviteiten.
De gemeente zocht een antwoord op de behoefte aan huisvesting vanuit de nieuwe vormen van jeugdcultuur. Onder leiding van H.C.J. Struijk van Bergen als directeur richten het Gemeentelijk Bureau Jeugdzorg zich op het oplossen van het probleem en werden organisaties als de gemeentelijke Stichting Vrijetijdscentra Amsterdam en de Stichting Lijn 3 opgezet. Deze zetten zich in voor de oprichting en instandhouding van jeugdcentra, wat begin 1968 resulteerde in de oprichting van Paradiso.[3] Reeds in de eerste maanden traden er bekende groepen op als Pink Floyd, The Pretty Things en Captain Beefheart. Zo kreeg Paradiso al snel het stempel 'poptempel'. Het succes van Paradiso diende als inspiratiebron voor gemeentelijke jeugdzorgbureau ’s van onder andere Rotterdam en Utrecht die soortgelijke projecten wilden opzetten.
In de jaren zeventig werden de oorspronkelijke glas-in-loodramen van het kerkgebouw vervangen door spiegels aan de binnenkant en houten panelen aan de buitenkant. Bij de verbouwing in 1993 werd besloten door de kunstenaars Hans van Houwelingen en Berend Strik nieuwe glas-in-loodramen te laten ontwerpen.
In het weekend van 31 maart 2018 bestond de poptempel 50 jaar. Om dat te vieren opende eind maart 2018 een tentoonstelling in het Amsterdam Museum aan de Amsterdamse Kalverstraat over de geschiedenis van Paradiso.[4] Het poppodium vierde het 50-jarig bestaan met een bijzonder programma en verschillende optredens.
Popmuziek
In het verleden werden soms video-opnamen van liveoptredens via Fabchannel online gezet, maar wegens gebrek aan samenwerking met de platenmaatschappijen werden op 13 maart 2009 de opnamen van de website van Fabchannel verwijderd.[5]
In februari 2015 richtte het poppodium de Paradiso Vinyl Club op, een platenlabel om het werk van beginnende Nederlandse muziekartiesten te ondersteunen. Per jaar worden er acht 7-inchsingles op de markt gebracht; de artiesten leveren hiervoor zelf de opnamen en het artwork.[6][7]
Literatuur
- (en) Converted Churches. Tectum Publishers, Antwerpen 2007, 178-183. ISBN 978-90-76886-44-2
- Studio Paradiso. Uitgeverij Voetnoot, Amsterdam 2013. ISBN 978-94-91738-029. Meer dan 600 portretfoto's van Paradiso-bezoekers uit de periode 1980 - 1990, door fotograaf Max Natkiel.
Externe links
- Officiële website
- Erfgoed van de Week - Poptempel Paradiso, www.amsterdam.nl; 28 maart 2018
 |
Zie de categorie Paradiso (Amsterdam) van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |
| Poppodia in Nederland | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
|