Otto Georg Thierack

v.l.n.r.: Roland Freisler, Franz Schlegelberger, Otto Thierack en Curt Rothenberger (augustus 1942)

Op 1 augustus 1932 werd Thierack lid van de nazipartij en leider van de Rechtswahrerbund (Rechtshandhaversbond), een Nationaalsocialistische organisatie van juristen. Op 12 mei 1933 werd hij benoemd tot Minister van Justitie in Saksen. Hij kreeg de opdracht de rechtspraak aan te passen naar de richtlijnen van de nazi-ideologie in het kader van de Gleichschaltung en deze toe te passen in Saksen. In 1935 werd hij aangesteld als vicepresident van de Rijksrechtbank in Leipzig; tegelijkertijd was hij opdrachtgever namens de Rijksminister van Justitie om het justitieel gezag binnen de Duitse landen over te dragen aan het Rijksgezag.

Op 1 mei 1936 werd hij president van het Volksgerichtshof, een door Hitler in 1934 opgerichte rechtbank als politieke tegenhanger van het traditionele Gerechtshof in Leipzig; de rechtbank was belast met de veroordelingen voor hoog- en landverraad en werd gevestigd in het Koning-Wilhelm-Gymnasium te Berlijn.

De snelle promotie van Thierack was vooral te danken aan zijn lidmaatschap van de Rechtswahrerbund. Als president van de Volksgerechtbank bleef hij aan tot 1942, met een onderbreking in 1939-1940, toen hij werd ingezet bij het begin van de Tweede Wereldoorlog. Tijdens zijn ambtsperiode werd de rechtspraak van het Volksgerichtshof verscherpt. Vanaf 1937 was hij ook voorzitter van de commissie voor Duits-Italiaanse Rechtsbetrekkingen. In 1942 werd hij opgevolgd door Roland Freisler.

Mede op voordracht van Joseph Goebbels, die hem omschreef als “een echte nationaalsocialist” werd hij op 20 augustus 1942 aangesteld als Rijksminister van Justitie en een week later tevens als president van de academie van Duitse Wetgeving. In oktober 1942 introduceerde hij de ‘Richterbriefe’, in welke gestandaardiseerde rechterlijke uitspraken – gebaseerd op het standpunt van de nazi’s – stonden die als basis voor de Duitse jurisprudentie moesten gelden. Ook introduceerde hij de ‘Vorschauen’ en ‘Nachschauen’: deze hadden tot doel vooraf te bepalen hoe een bepaalde zaak behandeld en berecht moest worden vóór de zaak voor de rechter kwam.

Mede door een overeenkomst met Heinrich Himmler werden straffen voor dwangarbeid, opgelegd aan ongewenste groepen (Joden, Polen, Russen etc.), harder en werden deze veroordeelden sneller uitgeleverd aan de SS om ingezet te worden in de concentratiekampen. Eén van Thieracks uitlatingen daarover was, dat „die Justiz nur in kleinem Umfange dazu beitragen kann, Angehörige dieses Volkstums auszurotten“.

Andere maatregelen van Von Thierack:

• Het benodigde papierwerk voor gratieverzoeken voor ter-dood-veroordeelden werd drastisch verminderd. Het doel hiervan om de executie van de veroordeelden te versnellen.
• In de Plötzensee gevangenis in Berlijn liet hij de faciliteiten zodanig aanpassen, dat er meerdere personen tegelijkertijd opgehangen konden worden. Werden gevangenen “per ongeluk” opgehangen, dan werden deze “vergissingen” door Thierack verdoezeld.