Bernhard Rust

In de Eerste Wereldoorlog nam hij dienst in het leger waar hij werd onderscheiden met het IJzeren Kruis voor betoonde moed. Hij bereikte de rang van luitenant voordat hij gewond raakte aan zijn hoofd.

In 1922 werd hij lid van de NSDAP, waar hij snel opklom en in 1925 werd hij aangesteld als gouwleider over Hannover-Braunschweig. In 1930 werd hij ontslagen als leraar na te zijn beschuldigd van dronkenschap, hoewel andere bronnen spreken dat hij werd beschuldigd van het betasten van een meisje. Officieel trad hij terug vanwege de hoge werkdruk. Later dat jaar werd hij gekozen voor de Rijksdag.

Toen Hitler in 1933 aan de macht kwam, benoemde hij Rust tot minister van Cultuur voor Pruisen. In 1934 werd Rust benoemd tot minister van Onderwijs voor het gehele rijk. In 1940 werd hij ook Gruppenführer van de SA.

De taak van Rust was om de nazi-ideologie te verspreiden en weerstand uit te roeien. Zo zuiverde hij de universiteiten van Joden en leraren met linkse ideeën. Meer dan duizend geleerden verloren hun baan onder wie James Franck, Fritz Haber, Arthur Korn en Otto Meijerhof, waardoor de Duitse wetenschap ernstig verzwakt werd.[1].

Rust was een aanhanger van Gregor Strasser en had het geluk om de Nacht van de Lange Messen te overleven toen Hitler de linkse vleugel uit de partij zuiverde. Bernhard Rust pleegde op 8 mei 1945 zelfmoord toen het duidelijk werd dat nazi-Duitsland de oorlog had verloren. Op dezelfde dag gaf de 'Wehrmacht', het Duitse leger, zich onvoorwaardelijk over aan de geallieerden.

Zie de categorie Bernhard Rust van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.