Naftali Bennett

Naftali Bennett (Hebreeuws: נפתלי בנט) (Haifa, 25 maart 1972) is een Israëlische politicus en voormalig ict-ondernemer. Afkomstig uit de Likoed is hij sinds november 2012 de politiek leider van Het Joodse Huis (HaBajiet HaJehoedie). Sinds 14 mei 2015 is hij tevens minister van Diasporazaken en minister van Onderwijs in het kabinet-Netanyahu IV. Begin november 2019 werd hij, in de verkiezingsstrijd, door Benjamin Netanyahu benoemd tot tijdelijk minister van Defensie[1] Bennett is een overtuigd religieus-zionist die niets wil weten van een twee-statenmodel voor Israël en Palestina. Hij is een aanhanger van het modern-orthodoxe jodendom.

Naftali Bennett
נפתלי בנט
Geboren25 maart 1972
FunctieKnessetlid,
minister in kabinet-Netanyahu IV
PartijLikoed (tot 2012),
Het Joodse Huis (sinds 2012)
Functies
2012-hedenPolitiek leider
2013-hedenLid Knesset
2013-2015Minister van Industrie, Handel
en Arbeid
2013-2015Minister van Religieuze
Dienstverlening
2015-hedenMinister van Diasporazaken
2015-hedenMinister van Onderwijs
Website
Portaal    Politiek

Levensloop

De Amerikaanse joodse ouders van Bennett emigreerden na de Zesdaagse Oorlog van 1967 naar Israël. Bennet diende daar in de Sayeret Matkal en Sayeret Maglan, commando-eenheden van het Israëlische leger (vocht als reservist mee in de Israëlisch-Libanese Oorlog van 2006), studeerde vervolgens rechten aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem en ging daarna in Manhattan aan de slag als ict-ondernemer. In 1999 was hij medeoprichter van een ict-bedrijf genaamd Cyota dat gespecialiseerd was in anti-fraude software. Hij was er bestuursvoorzitter. In 2005 werd Cyota (uitgezonderd de Israëlische afdeling) voor 145 miljoen dollar verkocht aan RSA Security waardoor hij op zijn 33ste multimiljonair werd.

Politieke loopbaan

Van 2006 tot 2008 was hij stafchef van Likoed-leider Benjamin Netanyahu, die destijds in de oppositie zat. Onenigheid met diens echtgenote Sara zou de reden zijn geweest dat hij er na twee jaar mee stopte. Van begin 2010 tot begin 2012 was Bennett algemeen directeur van de Jesha-raad, de koepelorganisatie van Israëli's woonachtig op de Westelijke Jordaanoever en gaf in die hoedanigheid in 2010 leiding aan het verzet tegen de (voorgenomen) bevriezing van Israëlische nederzettingen aldaar.In 2010 richtte hij samen met Ayelet Shaked Mijn Israël op, een rechtse buitenparlementaire beweging die het zionisme wil bevorderen. Na in 2012 van Likoed naar Het Joodse Huis te zijn overgestapt, werd hij bij een interne partijverkiezing op 6 november 2012 tot lijsttrekker verkozen. -Het Joodse Huis is de voortzetting van de Nationaal-Religieuze Partij, die in een neerwaartse spiraal was gekomen, maar als 'Het Joodse Huis' bij de parlementsverkiezingen van 2013 een comeback maakte en als gevolg daarvan met twaalf zetels in de op 5 februari 2013 gevormde 19e Knesset kwam- Om zijn zetel in te nemen, moest hij zijn Amerikaanse staatsburgerschap opgeven (dankzij zijn uit de Verenigde Staten afkomstige ouders beschikte hij over twee paspoorten). In het op 18 maart 2013 aangetreden kabinet-Netanyahu III waaraan zijn partij ook deelnam, bekleedde hij de posten van minister van Industrie, Handel en Arbeid[2] alsook van Religieuze Dienstverlening. In de daaropvolgende regering, het op 14 mei 2015 aangetreden kabinet-Netanyahu IV, kreeg hij de beschikking over de ministeriële portefeuilles van Onderwijs en van Diasporazaken. Door gebruik te maken van een nieuwe wet (de Noorse Wet) was hij van begin oktober tot begin december 2015 geen lid van de op 31 maart 2015 ingezworen 20e Knesset.

Tijdens de verkiezingsstrijd vanaf april 2019 die eind november nog steeds geen kabinet had opgeleverd, was hij begin november 2019 door premier Benjamin Netanyahu benoemd tot tijdelijk minister van Defensie. Netanyahu die in november 2018 ook de post van minister van Defensie Avigdor Lieberman had overgenomen was aangeklaagd voor onder meer fraude en omkoping en kon daarvoor een proces tegemoet zien.[3][4], een post die Netanyahu op zich genomen had na het aftreden van minister van Defensie Avigdor Lieberman in november 2018.

Politieke opvattingen

Bennett wil dat zo'n 60 procent van de Palestijnse Westelijke Jordaanoever bij Israël wordt ingelijfd. Dit betreft de C-zone waar behalve 350.000 Israëliërs ook (volgens de Verenigde Naties) 150.000 Palestijnen wonen die als gevolg van zijn plan dan het Israëlische staatsburgerschap zouden krijgen. Voor de rest van de Westelijke Jordaanoever is in zijn optiek een beperkte zelfstandigheid weggelegd waar het Israëlische leger de dienst blijft uitmaken. Hij wordt in zijn mening gestaafd door zijn godsdienstige overtuiging op grond waarvan hij meent dat God de Joden een 'Groot-Israël' heeft beloofd waartoe ook de Westelijke Jordaanoever behoort.

Wat economische problemen aangaat, ziet hij wat betreft aanpak overeenkomsten met de Arbeidspartij. Zijn gedachtegoed lijkt niet alleen aan te slaan bij nationalistische Israëli's met een godsdienstige overtuiging maar ook bij seculiere landgenoten met een nationalistische voorkeur, iets waar hij in zijn campagne ook uitdrukkelijk op mikte door bewust te streven naar een vereniging van alle Joodse Israëli's.

Eind juli 2013 kwam hij als minister in opspraak nadat hij had gezegd dat "hij veel Arabieren vermoord heeft, en daar geen problemen mee heeft".[5]

Als minister van Onderwijs wil hij in Israël de positie van het joodse geloof en cultuur verstevigen, door dat in het onderwijs verplicht te stellen. Hij krijgt daarbij tegenstand van onder meer Dr. Zeev Degani, hoofd van de Gymnasia Herzliya Hogeschool in Tel Aviv.[6]

Bennett en dokter Lubotzky

Begin januari 2017 keurde de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties in resolutie 2334 de voortgaande kolonisatie met nederzettingen door Israël op de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem nogmaals af. Bennett reageerde met de woorden:“The solution is to do what we did in Jerusalem and the Golan Heights and extend Israel’s sovereignty there,” en kondigde aan een wetsvoorstel in te dienen om zo snel mogelijk de Israëlische nederzetting Ma'ale Adoemim te annexeren als eerste stap naar annexatie van de, in de Oslo-akkoorden zo genoemde, "C-zone" van de Westelijke Jordaanoever: een maximum aan land innemen met een minimum aan Palestijnen.[7]

Op 8 oktober 2018 viel hij defensieminister Avigdor Liberman aan in een redevoering op het Institute for National Security Studies, die ook op de Israëlische legerradio werd uitgezonden. Volgens Bennett was deze niet hard en niet consequent genoeg in zijn aanpak van Palestijnse terroristen. Hij zou de IDF bevel geven elke Palestijn uit de Gazastrook dood te schieten (to shoot and kill), die illegaal de grens met Israël overstak of die met een vlieger in Israël brand stichtte. Hem werd gevraagd: "Ook als het kinderen zijn?" "Het zijn geen kinderen, het zijn terroristen, ik zie de foto's." Liberman heeft 102 huizen van terroristen klaargemaakt voor sloop, maar verder doet hij niets. Meteen slopen! Tenslotte vroeg hij een direct einde aan de maandelijkse uitkering van 15.000 NIS door de Palestijnse Autoriteit aan de familie van wat hij terroristen noemde. Liberman gaf hem in reactie een sneer en noemde hem zo'n onverantwoordelijke "outpost-jongere" uit Ra'anana ("hilltop youth") [8].

Begin februari 2019 was hij een van de ondertekenaars van een petitie door de Nahala-beweging aan het adres van de (volgende) Israëlische regering, waarin gevraagd wordt héél de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever te koloniseren met twee miljoen joden. Daartoe moet het Twee-statenmodel worden losgelaten en de geldende bouwstop buiten de "officiële settlement-blocs" (die de VN als illegaal beschouwd). Het gaat om een plan van Jitschak Sjamier uit de jaren '90 van de vorige eeuw. De Nahala-petitie heeft het over:Het land Israël: één land voor één volk[9]

Privé

Naftali Bennett is getrouwd en heeft vier kinderen. Heden ten dage is hij niet meer woonachtig op de Westelijke Jordaanoever maar te Ra'anana, een rijke voorstad boven Tel Aviv.

Zie de categorie Naftali Bennett van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.


This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.