Jean-Yves Le Drian

In juli 1981 werd hij maire van Lorient en behield deze functie tot in 1998, toen hij vanwege de cumulregeling ontslag moest nemen. Hij bleef gemeenteraadslid tot in 2004, toen hij voorzitter werd van de regio Bretagne.

Samen met andere verkozenen voerde hij actie teneinde de universitaire faculteiten in Lorient, Quimper en Vannes te ontwikkelen tot een volwaardige universiteit. Het werd de Université de Bretagne-sud, georganiseerd vanaf 1995.

In 1978 werd hij verkozen tot socialistisch volksvertegenwoordiger. Hij bleef gedurende dertien jaar de functie uitoefenen, tot aan zijn benoeming in de regering-Cresson in 1991. Zijn ministerschap duurde niet lang, want hij werd het jaar daarop niet behouden in de regering-Beregovoy. In 1993 werd hij bij de parlementsverkiezingen niet herkozen. Dat werd hij wel in 1997 en opnieuw in 2002. In het parlement werd hij lid van de Commissie van Defensie. In 2007 stelde hij zich niet meer verkiesbaar.

Hotel de Courcy, zetel van de regioraad voor Bretagne in Rennes

Het was de periode waarin Le Drian zich ontwikkelde tot de nummer 1 onder de Bretoense socialistische parlementsleden, ten nadele van eerdere 'chefs' zoals Charles Josselin, Louis Le Pensec en Marylise Lebranchu. Hij kon echter geen meerderheid in de wacht slepen bij de verkiezingen voor de regionale raad en leidde de oppositie, tot in 2002, toen hij opnieuw parlementslid werd.

In 2004 behaalde hij vooralsnog een regionale meerderheid en werd voorzitter van de regio Bretagne. In 2010 bevestigde hij zijn meerderheid en behield het voorzitterschap.

De vriendschap van Le Drian met François Hollande dateerde van 1979 en ze vormden weldra een tandem binnen de Parti socialiste. Ze kregen de steun van Jacques Delors.

Bij de voorverkiezingen voor het presidentschap van 2007, steunde hij de kandidatuur van Ségolène Royal. In 2012 steunde hij de kandidatuur van François Hollande en bracht experten samen in werkgroepen, bestaande uit ambtenaren, kaders uit de wapenindustrie en voormalige kabinetsleden op Defensie, met wie hij delen van het defensieprogramma van Hollande ontwikkelde. Hij bereidde ook de toespraak voor die Hollande over defensieproblemen hield.

Le Drian inspecteert de École Polytechnique

In 2007 werd hij, na de verkiezing van Nicolas Sarkozy als Frans president, uitgenodigd om tot de regering van François Fillon toe te treden, maar hij weigerde.

In 2012, na de verkiezing van Hollande als president, werd hij minister van Defensie. Hij had de aanwezigheid van Franse troepen in Afghanistan te besturen evenals de Franse militaire tussenkomsten in Mali en in de Sahel. In 2015 voerde hij opnieuw in Bretagne de lijst aan voor de regionale verkiezingen. Hij verwierf de meerderheid en, in tegenstelling met de algemene afspraken, bleef voorzitter en tegelijk minister van Defensie. In beide functies bleek hij onvervangbaar.

Nadat hij voor de presidentsverkiezingen, na het afhaken van François Hollande, de voorkeur gaf aan Manuel Valls als socialistisch kandidaat, nam hij geen vrede met de kandidatuur van Benoît Hamon, die het haalde in de voorverkiezingen. Hij keerde zich toen af van de Parti socialiste en liet weten dat hij vanaf de eerste stemronde zou stemmen voor Emmanuel Macron.

Le Drian met Rex Tillerson in 2017

Op 17 mei 2017 werd Le Drian benoemd tot minister van Europese en Buitenlandse Zaken in de regering van Édouard Philippe.

Le Drian trad voor de tweede maal in het huwelijk in 2006 met Maria Vadillo, vicevoorzitter van de Regionale Raad van Bretagne. Sommige media hebben verklaard dat Le Drian lid is geworden van de Grand Orient de France. Hij heeft dit nooit bevestigd of ontkend.