Sylvie Goulard

Ze werd licentiaat in de rechten aan de Universiteit Aix-Marseille (1984). Ze is gediplomeerd van het Institut d'études politiques de Paris (1986) en van de École nationale d'administration (ENA), promotie Liberté-Égalité-Fraternité (1989).

Ze was docente aan het Europacollege in Brugge (2005-2009).

Ze verbleef vaak in Duitsland en spreekt behoorlijk Duits.

Ze is getrouwd met staatsraad Guillaume Goulard en heeft drie kinderen.

Van 1989 tot 1999 werkte ze op de directie Juridische Zaken van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Ze maakte deel uit van de cel die meewerkte aan de oplossing van problemen rond de hereniging van Duitsland.

Van 1993 tot 1996 was ze gedetacheerd naar de Raad van State. Terug op het ministerie van Buitenlandse Zaken werd ze belast met Europese zaken in samenwerking met het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken.

Ze werkte vervolgens als onderzoeker in het Centre de recherches internationales (CERI) (1999-2001).

Goulard werd politiek adviseur bij Europees Commissievoorzitter Romano Prodi (2001-2004). Ze volgde onder meer de werkzaamheden op van de Conventie over de Toekomst van Europa voorgezeten door Valéry Giscard d'Estaing met als doel een Grondwet voor de Europese Unie uit te werken.

Ze werd voorzitter van de Europese Beweging Frankrijk in opvolging van Pierre Moscovici (2006-2009).

Romano Prodi en Sylvie Goulard in 2010.

Sylvie Goulard werd in 2009 verkozen tot lid van het Europees Parlement voor de Franse Mouvement démocrate (MoDem) en bleef dit tot aan haar benoeming tot minister. Ze was voorzitter van de Commissie Extreme Armoede en Mensenrechten, in samenwerking met de Vereniging ATD Quart Monde.

In het Europees Parlement was ze lid van de Commissie Economische en Monetaire Zaken, lid van de delegatie voor de relaties met Japan, en plaatsvervangend lid van de Commissie voor Landbouw en landelijke ontwikkeling. Vanaf 2014 was ze lid van de Commissie Grondwetszaken.

Op 15 september 2010 stichtte ze, samen met Daniel Cohn-Bendit, Isabelle Durant en Guy Verhofstadt, de Groep Spinelli, een vereniging van Europese Parlementsleden, academici en politieke personaliteiten die het Europees federalisme willen bevorderen.

In 2010 was ze verslaggeefster in het Europees Parlement aangaande de stichting van een Europees comité betreffende systeemrisico's. Ze vroeg onder meer om striktere regels en controles van de financiële markten, onder meer over entiteiten met een Europese dimensie.[2]

In 2011 was ze verslaggeefster over economisch goed bestuur. Ze behandelde de toe te passen sancties op staten binnen de eurozone die hun Europese verplichtingen niet zouden nakomen. Ze introduceerde ook de euro-obligaties in het debat, waar ze voorstander van is. Ze verdedigde ook de idee om een economische dialoog tot stand te brengen tussen de staten en de Europese Commissie en dit door middel van publieke debatten in het Europees Parlement.[3]

In 2012 publiceerde Sylvie Goulard samen met de Italiaanse eerste minister Mario Monti De la Démocratie en Europe[4], waarin ze voorstellen deden voor de verdere ontwikkeling van de Europese Unie.

In 2016 was ze verslaggever over de rol van de Europese Unie binnen het geheel van internationale organen en instituten met betrekking tot financiële en monetaire organisatie.

Eind 2016 was ze de tegenkandidaat van Guy Verhofstadt om door de liberale groep te worden voorgedragen voor het voorzitterschap van het Europees Parlement.[5][6] Ze haalde het niet en protesteerde tegen het feit dat geen enkel Europees orgaan door een vrouw werd voorgezeten.

In 2017 steunde ze de kandidatuur van Emmanuel Macron voor het Franse presidentschap[7] en organiseerde de ontmoeting van Macron met Angela Merkel.[8]

Van 17 mei 2017 tot 20 juni[9] was Sylvie Goulard minister van Defensie (omgedoopt tot Ministère des Armées) in de regering Édouard Philippe. Zij was de tweede vrouw om dit ambt op te nemen, dat van 2002 tot 2007 al was uitgeoefend door Michèle Alliot-Marie.

Op 20 juni 2017 deelde ze mee niet te zullen toetreden tot de tweede regering-Philippe. Haar naam was genoemd in verband met fictieve jobs waarbij door het Europees Parlement bezoldigde medewerkers, in feite medewerkers van de MoDem waren. Ze wilde zich tegen de beschuldiging in alle onafhankelijkheid verdedigen.

• Le Grand Turc et la République de Venise, Parijs, Fayard, 2004.
• Le Partenariat privilégié, alternative à l’adhésion (samen met Rudolf Scharping, Karl Theodor Freiherr zu Guttenberg, Pierre Defraigne, Carlo Altomonte, Lucas Delattre, Fondation Schuman, 2006
• Le Coq et la Perle, Parijs, Seuil, 2007.
• L'Europe pour les nuls, First, 2007, heruitgave 2014.
• Il faut cultiver notre jardin européen, Parijs, Seuil, 2008.
• (samen met Mario Monti) De la démocratie en Europe, Parijs, Flammarion, 2012.
• Europe: amour ou chambre à part, Parijs, Flammarion, 2013
• Goodbye Europe, Parijs, Flammarion, 2016.