Pierre Heijboer

Pierre Heijboer (Hoensbroek, 7 mei 1937[1] – Amsterdam, 23 maart 2014) was een Nederlands journalist.

Heijboer werd geboren nabij de Staatsmijn Emma als zoon van een mijnwerker.[1] Hij volgde de Hogereburgerschool en de kweekschool, en deed daarna een cursus journalistiek in Nijmegen. Zijn dienstplicht vervulde Heijboer in 't Harde.
Hij werkte aanvankelijk bij het Limburgs Dagblad en de Nieuwe Eindhovense Courant. In 1968 verhuisde Heijboer naar Amsterdam, waar hij bij Het Parool ging werken. Hij vestigde zich in de nieuwe wijk Bijlmer. Vanaf 1980 werkte hij als redacteur Binnenland voor de Volkskrant. In 1983 werd Heijboer redacteur in Maastricht. Samen met collega Hans Horsten deed hij onderzoek naar het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds dat door fraude extra subsidie bleek op te strijken. Staatssecretaris Gerrit Brokx moest als gevolg van de affaire in 1986 aftreden, en er volgde later dat jaar een parlementaire enquête naar bouwsubsidies, onder leiding van Klaas de Vries.[2]

In 1997 ging Heijboer met VUT. Hij onderzocht de Bijlmerramp die in 1992 in de Bijlmer had plaatsgevonden en schreef er een boek over, Doemvlucht, dat in 2002 verscheen. Heijboer was ervan overtuigd dat de parlementaire enquêtecommissie niet de waarheid over de ramp had gevonden; volgens hem was de Boeing 747 van El Al een militair vliegtuig geweest.
In 2003 eiste Heijboer een schadevergoeding van de Handhavingsdienst Luchtvaart, omdat de dienst zou hebben geknoeid met een dossier over helikoptervluchten boven de Bijlmer, dat door Heijboer met een beroep op de Wet openbaarheid van bestuur was opgevraagd. De Nederlandse Vereniging van Journalisten steunde Heijboer in zijn eis.[3] Enkele jaren later publiceerde hij Wachten op de nachtegaal (2006) over veertig jaar Bijlmer, van droomwijk tot meest verguisde wijk van Nederland.

In 1979 had Heijboer al een boek geschreven over de Politionele acties in Indonesië, dat in 1998 in het Maleis was vertaald[4]. In 1987 volgde nog Klamboes, klewangs, klapperbomen. Aan het eind van zijn leven onderzocht Heijboer de ervaringen van Nederlandse en Indonesische soldaten tijdens de schermutselingen op Nieuw-Guinea in 1962. De eer en de ellende verscheen in 2012.

Heijboer overleed op 76-jarige leeftijd aan kanker en nierproblemen. Hij werd op 29 maart 2014 begraven.[5]