George Harrison

In november 1968 werd de eerste soloplaat van Harrison uitgebracht onder de titel Wonderwall Music. Het jaar erop verscheen Electronic Sounds waarop Harrison met de minimoog-synthesizer experimenteerde. Nadat McCartney de Beatles in april 1970 verliet, ging ieder zijns weegs. Harrison begon een solocarrière. Nog in 1970 verscheen zijn derde album All Things Must Pass, met daarop de grote hit My Sweet Lord. Het is meteen een driedubbel album: het is duidelijk dat Harrison wil laten horen wat hij al die jaren niet kwijt kon op de Beatles-albums. Veel materiaal werd al uitgeprobeerd in de Beatlestijd. De titelsong All Things Must Pass bijvoorbeeld, maar ook Let It Down, Hear Me Lord en Isn’t It A Pity.

Het muziekblad Rolling Stone plaatste All Things Must Pass op de 437ste plaats in een lijst van de "500 Greatest Albums of All Time". Het is een klassiek album van de jaren zeventig. Later kon hij het album kwalitatief niet meer evenaren.

Zijn belangstelling voor oosterse spiritualiteit (die veroorzaakt werd doordat hij op de set van de film Help! een aantal Indiase muzikanten die in de film het lied A Hard Day's Night op sitar speelden ontmoette) bracht hem aan de voeten van Indiase goeroes. Dit had zijn weerslag op zijn muziek. Midden jaren zestig al verwerkte hij oosterse instrumenten zoals de sitar in nummers van de Beatles (Lennons Norwegian Wood (This Bird Has Flown) (1965) en zijn eigen Love You To uit 1966). Later trad hij op met Ravi Shankar zoals tijdens het benefietconcert voor Bangladesh in 1971, waar ook Eric Clapton en Bob Dylan optraden. Het feit dat niet de gehele opbrengst van dit concert bij de bevolking van Bangladesh terechtkwam, vergrootte zijn wantrouwen in de muziekindustrie.

In 1974 startte Harrison een liefdadigheidsstichting en een platenlabel die naar zijn laatste twee albums werden vernoemd; ook ging hij als eerste oud-Beatle op tournee door de Verenigde Staten. De verwachtingen waren hooggespannen, maar in plaats van een greatest hits show te spelen liet Harrison een aantal nummers over aan Billy Preston en in een van de spaarzame Beatle-klassiekers zong hij "In my life I love God more". Harrison, die voor zijn perspakket een tien jaar oude vragenlijst actualiseerde, verwierp alle kritiek met de uitspraak "Wie 'Beatle George' wil kan bij Wings terecht".

In 1976 werd Harrison voor de rechter gedaagd wegens plagiaat; als reactie nam hij voor zijn album Thirty-three and a Third het nummer This Song op dat ook de eerste single werd. Begin 1977 verscheen de opvolger Crackerbox Palace; Harrison kwam naar Nederland voor promotie en gaf een tv-interview.

In 1979 bracht Harrison een titelloos album uit met de Amerikaanse top 20-hit Blow Away. Datzelfde jaar speelde hij met Paul McCartney en Ringo Starr op de bruiloft van zijn ex-vrouw Pattie Boyd en Eric Clapton. De kans om dit over te doen met de volledige Beatlesbezetting, zoals McCartney had gehoopt, is na 1980 voorgoed verkeken doordat John Lennon werd vermoord.

Als eerbetoon schreef Harrison All Those Years Ago dat hij in 1981 met McCartney en Starr opnam; het werd een hit in de Verenigde Staten en staat op het album Somewhere in England.

Na Gone Troppo uit 1982 leek Harrison zich uit de muziekwereld terug te willen trekken; hij noemde z'n Beatles-tijd "een nachtmerrie", verhuisde voor enige tijd naar Australië en weigerde het ereburgerschap van Liverpool. Incidenteel waren er gastoptredens bij het heropgerichte Deep Purple, Carl Perkins en Electric Light Orchestra.

In 1987 maakte Harrison z'n comeback met het door Jeff Lynne geproduceerde album Cloud Nine; Got My Mind Set on You en When We Was Fab brachten hem terug naar de hoogste regionen van de hitparade.

In 1988-90 had Harrison veel succes als prominent lid van de band Traveling Wilburys. Deze band maakte twee albums en werd tussendoor getroffen door het overlijden van Roy Orbison en kort daarop de dood van diens beoogde opvolger Del Shannon.

Eind 1991 toerde Harrison samen met de band van Eric Clapton door Japan, en ditmaal speelde hij wel Beatleklassiekers. Op 6 april 1992 volgde een benefietconcert zonder Clapton; Gary Moore en Ringo Starr verzorgden gastoptredens. Plannen voor verdere concerten werden afgeblazen, al deed Harrison in oktober nog wel mee aan het concert ter ere van Bob Dylans 50e verjaardag; zijn bijdragen waren Absolutely Sweet Marie, If Not For You en het laatste couplet van de gezamenlijke afsluiter My Back Pages.

In 1997 bracht Harrison een cd uit met Ravi Shankar; deze werd echter overschaduwd door controversiële uitspraken over hedendaagse acts als Oasis, de Spice Girls en U2.

In 2002 verscheen postuum zijn laatste album Brainwashed. Het album is afgemaakt door zoon Dhani Harrison en Jeff Lynne en ontving lovende kritieken.

George Harrison trouwde tweemaal, op 21 januari 1966 met Pattie Boyd, de latere echtgenote van Harrisons vriend Eric Clapton, van wie hij op 9 juni 1977 scheidde, en op 2 september 1978 met Olivia Arias, met wie hij een zoon heeft, Dhani, die een maand voor hun huwelijk geboren werd.

In 1998 werd bekend dat George Harrison werd behandeld voor keelkanker. Op 9 juli 2001 maakte Harrison bekend dat hij opnieuw kanker had en in Zwitserland werd bestraald. Op 29 november 2001 overleed hij op 58-jarige leeftijd in Los Angeles[1] aan de gevolgen van de ziekte. Zijn laatste woorden waren: "Love one another" ("Hou van elkaar").

Op 30 december 1999 betrapte George Harrison een inbreker in zijn eigen huis, waarbij hij steekwonden en een klaplong opliep.