The Doobie Brothers

De band wordt in 1969 opgericht door zanger/gitarist/songschrijver Tom Johnston en drummer John Hartman. Ze werden aan elkaar voorgesteld door Moby Grape-gitarist Skip Spence (ex- Jefferson Airplane). De band heet in eerste instantie Pud, experimenteert met zowel de bezetting als met diverse muziekstijlen, en doet optredens in de omgeving van San José. Ze vormen hoofdzakelijk een trio met bassist Greg Murphy en krijgen tijdelijk versterking van een blazerssectie.

In de loop van 1970 komen bassist Dave Shogren en zanger/gitarist/songschrijver Patrick Simmons bij de band. Simmons heeft dan al bij diverse andere bands gespeeld maar ook als solo-artiest. Hij is een begenadigd fingerstyle gitarist, en zijn stijl past uitstekend bij de ritmische aanslagtechniek van Johnston. De uiteindelijke bandnaam wordt bedacht door een huisgenoot van Johnston; het is hem opgevallen dat de jongens gek zijn op doobies (de Californische benaming voor joint, stickie) en bovendien vindt hij het veel beter klinken dan Pud.

De Doobie Brothers schaven hun speeltechniek bij door veelvuldig op te treden in Noord-Californië in 1970. Vooral bij de lokale afdelingen van de Hells Angels vergaart de band grote populariteit en krijgt op die manier een residentie in het Chateau Liberte, ook een favoriete locatie van de Hells Angels. Een van deze energieke optredens (in 1980 uitgebracht als de bootleg Introducing The Doobie Brothers) bezorgt de band een platencontract bij Warner Bros.

In deze periode is het imago van de band nog gelijk aan dat van hun grootste fans; leren jacks en motoren. Het in april 1971 uitgebrachte debuutalbum (geproduceerd door Ted Templeman) brengt daar echter verandering in: het bevat duidelijke country-invloeden en legt vooral de nadruk op akoestische gitaren. De eerste single, Nobody, wordt geen hit (net als het album) maar is vandaag de dag nog regelmatig te horen bij liveoptredens.

Tijdens de bijbehorende tournee wordt de bezetting uitgebreid met percussionist/tweede drummer en oud-marinier Michael Hossack. Als de Doobie Brothers daarna de studio ingaan om hun tweede album op te nemen krijgt Shogren ruzie met Templeman en houdt hij het voor gezien. Tiran Porter, met wie Simmons in Scratch heeft gespeeld, wordt de nieuwe bassist; zijn stijl is funkyer en zijn baritonstem is een aanvulling op de samenzang van Johnston en Simmons.

Doobie Bros in TopPop (jan. 1974)

In augustus 1972 verschijnt de single Listen to the Music die op 2 september de 11e plaats in de Billboard top 100 haalt. Het is de voorbode van het tweede album Toulouse Street dat in oktober wordt uitgebracht. Samen met Templeman, manager Bruce Cohn en geluidsman Don Landee (maar ook met hulp van Little Feat-pianist Bill Payne) is de band erin geslaagd om een gepolijste smeltkroes van r&b, country, bluegrass, heavy metal en rock-'n-roll neer te zetten, en dankzij een verblijf van 119 weken wordt het album niet alleen goud maar ook platina. Eind 1972 wordt Jesus Is Just Alright de tweede single; met een 35e plaats doet het een stuk beter dan de Byrds-versie die in februari 1970 niet verder kwam dan nr. 97.

In april 1973 scoren de Doobies hun eerste top 10-hit met Long Train Runnin', de voorbode van het in juni te verschijnen album The Captain & Me; het haalt de zevende plaats en de tweede single China Grove wordt in augustus een nr. 15-notering. Andere nummers op Captain zijn Simmons' country-pastiche South City Midnight Lady en het stevig rockende Without You dat door de hele band is geschreven. Bij liveoptredens wil laatstgenoemd nummer nog weleens uitlopen in een vijftien minuten durende jam met geïmproviseerde teksten van Johnston, zoals te horen in de opnamen die zijn gemaakt voor de eerste aflevering van Rock Concert.

Ondertussen is Michael Hossack in september opgestapt om zijn eigen band (Bonaroo) op te richten; hij wordt vervangen door Keith Knudsen. In december 1973 wordt Tom Johnston gearresteerd wegens marihuana-bezit.

In 1974 verschijnt What Were Once Vices Are Now Habits; dit vierde album haalt toepasselijk de vierde plaats en bevat bijdragen van zowel Hossack als Knudsen en Steely Dan-gitarist Jeff 'Skunk' Baxter die bij enkele optredens meedoet als gastmuzikant. Als Steely Dan in juli met toeren stopt treedt Baxter in vaste dienst van de Doobies. De eerste single Another Park Another Sunday komt niet verder dan nr. 32 maar de B-kant, het door Simmons gezongen Black Water, wordt in december 1974 de eerste #1-hit en verkoopt meer dan twee miljoen exemplaren.

Tijdens de Vices & Habits-tournee krijgt de band regelmatig versterking van de Memphis Horns (ook in de studio); het schema is echter zo zwaar dat Tom Johnston door oververmoeidheid verstek laat gaan voor een oudejaarsconcert met de Beach Boys, Chicago en Olivia Newton John. Dit is slechts een voorproefje van wat hem te wachten staat.

Begin 1975 komen de Doobie Brothers naar Nederland voor twee concerten in de Amsterdamse Jaap Edenhal (29 en 30 januari) en een bezoek aan de Toppop-studio (7 februari) om het dan drie jaar oude Listen To The Music te playbacken.

In het voorjaar verschijnt Stampede, de tweede nr. 4-notering en de vierde gouden plaat. Op dit western-getinte album waagt Johnston zich aan de Motown-cover Take Me In Your Arms en krijgt hij bijval van Ry Cooder in de countrysong Rainy Day Crossroad Blues. Simmons levert het atmosferische I Cheat The Hangman en Neal's Fandango, een eerbetoon aan Santa Cruz in het algemeen en Jack Kerouac en Neal Cassady in het bijzonder.

Take Me In Your Arms wordt de eerste single en haalt in mei de elfde plaats, maar vlak na de aftrap van de Stampede-tournee slaat het noodlot toe; Tom Johnston wordt in het ziekenhuis opgenomen met maagbloedingen. Over de oorzaak vertelt hij in 2004 aan het maandblad Aloha "Op de middelbare school (had ik) al last van dezelfde kwaal, maar het rock 'n roll bestaan heeft de boel wel gekatalyseerd. Niet slapen, slecht eten, altijd onderweg zijn, niet voor jezelf zorgen. Dat heeft me de das omgedaan".

The show must go on en op advies van Baxter Michael McDonald aangetrokken als invaller. De pianist, eveneens afkomstig uit Steely Dan, deelt Jonhnstons zangpartijen - waaronder Take Me In Your Arms - met Porter, Knudsen en Simmons die op zijn beurt de gitaarsolo's met Baxter deelt.

De Doobie Brothers met rechtsonder Michael McDonald (1976)

"Mijn vertrouwen (in de band) was niet al te groot omdat ik alleen maar was ingehuurd om de (tournee) af te maken" vertelt Michael McDonald aan het muziekblad Aloha. Maar dat verandert als de Doobies de studio ingaan voor een nieuwe plaat en Johnston door zijn gezondheidsproblemen slechts een nummer (Turn It Loose) heeft kunnen bijdragen plus wat achtergrondzang op Simmons' Wheels of Fortune terwijl zijn afwezigheid wordt verwoord in Porters For Someone Special. McDonald stelt vier van zijn songs beschikbaar waarmee hij voor een koerswijziging zorgt en definitief tot de band toetreedt.

Het in april 1976 uitgebrachte Takin' It To The Streets wordt echter een groot succes en McDonald's soulstem groeit uit tot het nieuwe handelsmerk van de band. Op 24 augustus 1977 kwam de band in deze bezetting naar Nederland.

Tom Johnston was begin 1976 even terug (onder andere bij het gefilmde concert in de Winterland, San Francisco) totdat hij door oververmoeidheid weer afhaakte. Voor de in 1977 te verschijnen opvolger (Livin' In A Fault Line) schrijft Johnston vier songs, maar vlak voor de release laat hij deze weer verwijderen vanwege de ondermaatse kwaliteit. Tom Johnston houdt het voor gezien en begint een solocarrière; met wisselend succes brengt hij twee albums uit op Warner, Everything You've Heard Is True (1979) en Still Feels Good (1981).

Fault Line gaat verder op de ingeslagen weg en bevat onder andere de Motown-cover Little Darling (I Need You), Echoes Of Love (was oorspronkelijk bedoeld voor Al Green) en You Belong To Me (later heropgenomen door medeauteur Carly Simon met hulp van de Doobies zelve). Het album wordt gepromoot met een gastrol in de comedyserie What's Happening en een concert in het muziekprogramma Soundstage-concert.

De McDonald-jaren bereiken in 1978 hun hoogtepunt met Minute by Minute (waaraan Johnston een gastbijdrage heeft geleverd); zowel het album als de single What a Fool Believes (geschreven met Kenny Loggins die de oorspronkelijke versie opnam) worden #1 en slepen maar liefst drie Grammy Awards in de wacht.

Ondertussen begint het succes z'n tol te eisen; Jeff Baxter (wegens artistieke meningsverschillen met McDonald), John Hartman (hij gaat bij Johnston aan de slag) en de tot percussionist/zanger gepromoveerde roadie Bobby La Kind vertrekken na een televisie-optreden in Saturday Night Live (27 januari 1979) en een tournee door Japan. Vervangers worden gevonden in gitarist John McFee, drummer Chet McCracken en saxofonist/pianist/zanger Cornelius Bumpus (onder andere Jesus Is Just Allright, Listen To The Music Long Train Running). Met deze bezetting worden er in New York (Madison Square Garden en Central Park) twee No Nukes-concerten gegeven met gelijkgestemde artiesten als Bonnie Raitt, Crosby, Stills & Nash, James Taylor, Carly Simon, Jackson Brown en Bruce Springsteen.

In 1980 verschijnt One Step Closer; hoewel Real Love en het door Bumpus gezongen titelnummer weer hits worden blijft het album achter bij de drie voorgangers. De reden is dat de Amerikaanse hitlijsten zo langzamerhand volstaan met platen die klakkeloos de McDonald-sound kopiëren, al dan niet met medewerking van McDonald zelf. In Nederland spreekt de OOR van "het What A Fool Believes-syndroom", en ook anderen vinden dat de Doobie Brothers zijn verworden tot McDonads begeleidingsband.

Ondertussen is Tiran Porter opgestapt omdat hij het eindeloos toeren en het overmatige cocaïnegebruik zat is; hij wordt vervangen door sessiebassist Willie Weeks. Ook Keith Knudsen gaat afkicken; tijdens zijn afwezigheid valt Andy Newmark in. Bobby LaKind daarentegen is terug als vast bandlid.

Backstage in de Greek Theater in Berkeley, Californië in 1982

Als Pat Simmons eind 1981 z'n vertrek aankondigt wordt de rest voor de keuze gesteld; doorgaan als de Doobie Brothers zonder de originele leden en zonder de originele sound of stoppen. Na een repetitie zonder Simmons besluiten ze om te stoppen, maar niet alvorens een afscheidstournee te hebben ondernomen. Simmons, druk bezig met de opnamen van zijn eerste soloplaat, doet mee op voorwaarde dat dit echt de laatste keer is. Het slotconcert in Berkeley (Greek Theater) wordt live uitgezonden op televisie; Tom Johnston komt even langs voor China Grove en tijdens Listen To The Music verschijnen ook Tiran Porter, Michael Hossack en John Hartman op het podium. In plaats van genoemd nummer te zingen (wat Knudsen al doet) gaat Johnston gitaarbattles aan met Simmons en McFee.

In 1983 brengt Pat Simmons zijn eerste soloplaat uit (Arcade); Michael McDonald en Tom Johnston hebben eraan meegewerkt maar een groot succes wordt het niet.

De solocarrière van McDonald wordt wel een succes; al in 1982 had hij zijn eerste hit te pakken met I Keep Forgettin' (in 1994 gesampled door rappers Warren G en Nate Dogg in hun Regulate) en tussen 1984 en 1986 scoort hij met nummers als Ya Mo B There (met James Ingram), On My Own (met Patti LaBelle) en Sweet Freedom (opgenomen voor de soundtrack van de film Running Scared).

In 1985 sluiten Tom Johnston en Michael Hossack zich aan bij Border Patrol, een band die veelvuldig door het Amerikaanse clubcircuit toert maar geen plaatopnamen maakt. In 1986 herenigt Johnston zich met Pat Simmons (die ook korte tijd bij Border Patrol heeft gespeeld) voor een vergeefse poging een duo-album te maken; daarna neemt voor de soundtrack van Dirty Dancing het Huey Lewis & the News-achtige nummer Where Are You Tonight ? op.

Keith Knudsen en John McFee richten de countryband Southern Pacific op waarmee ze vier albums maken.

Tijdens de Doobie-loze jaren hebben diverse leden, in wisselende samenstellingen, kerstconcerten gegeven voor een kinderziekenhuis. In 1987 komt het dan tot een echte reünie wanneer Keith Knudsen een benefietconcert organiseert voor de Vietnamveteranen en elf ex-Doobies zover weet te krijgen om daaraan mee te doen; Tom Johnston, Pat Simmons, Jeff Baxter, John McFee (vier gitaristen), John Hartman, Michael Hossack, Chet McCracken, Bobby LaKind (zes drummers/percussionisten; Knudsen en Templeman incluis) Michael McDonald, Cornelius Bumpus (twee pianisten) en Tiran Porter (de enige bassist; Willie Weeks heeft studioverplichtingen en Dave Shogren is niet uitgenodigd). Door overweldigende belangstelling wordt het concert een tournee langs twaalf steden met elke avond een andere set in een andere bezetting. McDonald, McFee en Knudsen zijn niet aanwezig bij de finale op het Peace Concert in Moskou op 4 juli.

Omdat de tournee een succes is besluit de band om door te gaan in de bezetting waarmee Toulouse Street en The Captain & Me is opgenomen; Johnston, Simmons, Hartman, Porter en Hossack aangevuld met LaKind. In 1989 brengen ze het album Cycles uit dat herinneringen oproept aan het pre-McDonald-tijdperk en twee singles voortbrengt; het China Grove-achtige The Doctor en de Isley Brothers-cover Need A Little Taste Of Love (beide gezongen door Johnston). 'Cycles' is een succes (goed voor goud) en wordt gepromoot met een tournee waaraan ook Bumpus meedoet; samen met Simmons zingt hij het enige nummer uit de McDonald-jaren; One Step Closer. Versterking komt er van toetsenist/gitarist Dale Ockerman en percussionisten/zangers Richard Bryant en Jimi Fox; die laatste twee vervangen Bobby LaKind die door ziekte (kanker) moest afhaken.

In de aanloop naar het volgende album (het in 1991 uitgebrachte Brotherhood) wordt ook het oude imago in ere hersteld. Hoewel het als een van hun beste albums wordt beschouwd (Simmons' Dangerous geldt nu als een live-klassieker) weet Brotherhood het succes van Cycles niet te continueren; het komt niet verder dan de 82e plaats en de bijbehorende tournee (ditmaal zonder Bumpus) wordt een financiële mislukking.

In maart 1992 is McDonald aanwezig bij een eenmalig optreden in Memphis. Op 17 en 18 oktober komt de benefietbezetting bijeen voor twee concerten in Concord, Californië om geld in te zamelen voor het gezin van Bobby LaKind; hoewel de man zelf zichtbaar achteruit is gegaan beschikt hij nog over voldoende kracht om een paar nummers mee te spelen. Beide concerten worden opgenomen en uitgezonden met een oproep om het LaKind-fonds te steunen. Bobby LaKind overlijdt op kerstavond.

In 1993 besluiten John Hartman en Tiran Porter om er definitief mee te stoppen. Porter, die in 1995 zijn enige soloalbum uitbrengt (Playing To An Empty House) toert nog steeds in de omgeving van Noord-Californië; hij maakt deel uit van Stormin' Norman & the Cyclones en de Beatles tribute White Album Ensemble, en daarnaast is hij gastlid van Moby Grape.

Het vertrek van Porter en Hartman betekent echter de terugkeer van Willie Weeks en Keith Knudsen, en ook Cornelius Bumpus is weer van de partij. Pat Simmons is zijn eigen voorprogramma als lid van Four Wheel Drive tijdens de 22 concerten die plaatsvinden tussen 7 augustus en 6 september. Halverwege de tournee stappen Weeks (studioverplichtingen) en Bumpus (weggekaapt door het herenigde Steely Dan) op; ze worden vervangen door John Cowan (FWD) en Danny Hull. Chet McCracken valt in voor een gewonde Hossack.

Ondertussen scoren de Doobies een Engelse top 20-hit met een remix van Long Train Runnin' ; Listen To The Music krijgt dezelfde behandeling maar doet het minder.

In juli 1994 komen Europa, Australië en Nieuw-Zeeland aan de beurt tijdens een dubbeltournee met Foreigner. Er wordt dusdanig met de live-set geëxperimenteerd dat men het weer aandurft om hier en daar Michael McDonald-nummers te spelen; de in 1995 aangetrokken bassist Skylark zingt samen met Simmons Takin' It To The Streets. En dankzij een open deur-beleid voor ex-leden is McDonald himself te gast tijdens de Dreams Come True tournee van dat jaar met de Steve Miller Band; Bumpus is weer aanwezig, Chet McCracken valt in voor Keith Knudsen en Bernie Chiaravalle voor John McFee. In 1996 verschijnt de live-registratie Rockin' Down The Highway: The Wildlife Concert; McDonald is vertegenwoordigd met drie nummers en in de daaropvolgende jaren doet hij af en toe mee tijdens benefietconcerten en besloten feesten.

Chet McCracken, Dave Shogren en Cornelius Bumpus vallen echter buiten dat open deur-beleid nadat ze een Doobie Brothers-tribute oprichten en door de echte Doobies voor de rechter worden gesleept wegens naamsmisbruik; Shogren en Bumpus overlijden in 1999 (doodsoorzaak onbekend) en 2004 (hartaanval in het vliegtuig naar Californië).

Ondertussen is Dale Ockerman vervangen door Guy Allison (ex-Moody Blues en Air Supply) en Danny Hull door Marc Russo. Pat Simmons brengt zijn tweede solo-album uit dat alleen in Japan verkrijgbaar is.

Na de cd-box Long Train Runnin' 1970-2000 (geremasterde nummers, restmateriaal, live-opnamen en een studioversie van de succesvolle live-cover Little Bitty Pretty One) verschijnt in 2000 dan eindelijk een nieuw album. Siblin' Rivalry bevat nummers van alle bandleden en levert daardoor een diversiteit aan stijlen op. Volgens critici is dat juist de reden dat het album niet verkoopt; zelfs Tom Johnston blijkt geen voorstander van deze elk-wat-wils aanpak.

In 2001 krijgt Michael Hossack een motorongeluk; tijdens zijn herstel neemt M.B. Gordy zijn plaats in terwijl Marc Russo tijdelijk wordt vervangen door Ed Wynne.

In 2004 worden de Doobies opgenomen in de Vocal Group Hall of Fame en komen ze naar Europa voor een paar concerten; 3 februari (overlijdensdag van Bumpus) staan ze in de Heineken Music Hall.

Na terugkeer van Hossack blijft Gordy tot 2005 aanwezig als percussionist. Datzelfde jaar overlijdt Keith Knudsen aan leukemie; Ed Toth (ex-Vertical Horizon) neemt zijn plaats in.

Datzelfde jaar geven de Doobie Brothers de eerste van drie jaarlijkse benefietconcerten voor Bruce Cohn; in 2006 krijgen ze versterking van Michael McDonald die na een magere periode in de jaren 90 weer succes heeft met zijn soulcoveralbums.

In 2007 ondergaat Tom Johnston een keeloperatie en moet hij een deel van de zomertournee aan zich voorbij laten gaan. Simmons en McFee vangen zijn afwezigheid op en ook nadat Johnston terugkeert bieden ze vocale ondersteuning.

In augustus 2008 raakt Michael Hossack gewond bij een taxi-ongeluk; hij is meer dan een half jaar uit de running. Ondertussen toert de band met Chicago.

Op 1 januari 2009 spelen de Doobies tijdens de pauze van de FedEx Orange Bowl footballwedstrijd in Miami, Florida. In de zomer doet de band een reeks gezamenlijke optredens met Bad Company.

In de zomer van 2010 toert de band weer met Chicago. Skylark en Hossack zijn er om gezondheidsredenen niet bij. In september verschijnt het album World gone crazy dat als vanouds door Templeman is geproduceerd en gastbijdragen bevat van onder anderen Michael McDonald, Willie Nelson en Santana-percussionist Karl Perazzo. Het titelnummer is volgens Johnston "deels geïnspireerd door het feit dat de wereld is doorgeslagen; wat er nu allemaal gebeurt zou twintig jaar geleden ondenkbaar zijn geweest".

In 2012 overlijdt overlijdt Hossack (maart) aan kanker en verschijnt een dvd met een documentaire en televisieoptredens.

In 2014 brengt de band het countryalbum Southbound uit waarop Michael McDonald weer meedoet als vast bandlid.

Op 6 november 2017 gaven de Doobie Brothers een concert in de TivoliVredenburg in Utrecht. De band bestond o.a. uit Tom Johnston, Patrick Simmons, Marc Russo (o.a. sax), John McFee (o.a. viool), Ed Toth (drums), John Cowan (bas) en Little Feat-bandlid Bill Payne (keyboard).

Op 15 en 16 november 2018 gaf de band twee concerten met integrale uitvoeringen van Toulouse Street en The Captain and Me plus andere nummers.

De Doobie Brothers geven nog altijd 70 a 80 concerten per jaar; in de zomer van 2019 toeren ze met Santana.