Chicago (band)

De band werd in 1967 opgericht als Chicago Transit Authority (vaak afgekort als CTA ), maar op last van de echte Chicago Transit Authority moest dat al na de eerste dubbelelpee worden verkort tot Chicago. Op dat eerste album staan vier opvallende composities: I'm a man (cover van de Spencer Davis Group), The Whole World Is Watching en Liberation (opgenomen tijdens een demonstratie) en Free form guitar (een eerste versie van een distortiongitaarsolo van Terry Kath). Andere nummers zijn Does Anybody Really Know What Time It Is ? (pas in 1971 op single uitgebracht), Beginnings en Questions 67 & 68.

De band maakte in eerste instantie stevige rockmuziek waarin jazzinvloeden een hoofdrol spelen. Leadzangers waren Terry Kath, pianist Robert Lamm en bassist Peter Cetera. Qua populariteit had Chicago in de begintijd stevige concurrentie van het gelijkgestemde Blood, Sweat and Tears.

In 1972 verscheen Chicago V waarvan Saturday in the park (4th of July) in de Verenigde Staten een nummer 3-hit wordt; het succes was dusdanig dat er bijna twintig jaar later een festival naar werd vernoemd.

In 1974 werd de band uitgebreid met de Braziliaanse percussionist Laudir de Oliveira (ex-Sergio Mendes Brazil 66). Robert Lamm nam datzelfde jaar een soloplaat op met gastbijdragen van Peter Cetera en de Pointer Sisters; het titelnummer Skinny Boy stond ook op het tegelijkertijd uitgebrachte Chicago VII maar dan met blazers. De band ging op tournee met de Beach Boys die meezongen op de single Wishing You Were Here.

In juni 1976 verscheen Chicago X met daarop de succesvolle single If You Leave Me Now; dit betekende het begin van een periode waarin er vooral met ballads werd gescoord en Peter Cetera tot de voornaamste frontman uitgroeide. Opvolgers van If You Leave Me Now waren Another Rainy Day In New York City van Robert Lamm en het Braziliaans getinte You Are On My Mind. Die laatste single werd gezongen door trombonist James Pankow nadat alle andere zangers in de band het vergeefs hadden uitgeprobeerd.

Naar aanleiding van het (Amerikaanse) succes van You Are On My Mind nam Pankow ook op Chicago XI een nummer voor zijn rekening. De grootste hit die dit album voortbracht was wederom een ballad van Cetera: Baby What A Big Surprise.

Gitarist Terry Kath was niet blij met deze koerswijziging; op 23 januari 1978 overleed hij aan Russische Roulette (hij dacht dat het pistool ongeladen was). Waar Blood Sweat and Tears ten onder ging aan de vele bezettingswijzigingen, besloot Chicago om door te gaan. Kaths plaats werd ingenomen door gitarist Donny Dacus, eerder actief bij Chris Hilman, Stephen Stills en Roger McGuinn. Hij debuteerde op het twaalfde album dat de titel Hot Streets meekreeg. De Bee Gees deden de achtergrondzang op het nummer Little Miss Lovin', en lieten als tegenprestatie de blazers meespelen op hun album Spirits Having Flown.

In 1979 verscheen Chicago 13 dat voor de verandering in gewone cijfers werd genummerd. De disco-track Streetplayer (een cover van funkband Rufus) werd pas in 1994 een Nederlandse hit als sample in The Bomb van The Bucketheads (zie onder). In 2009 gebruikte rapper Pitbull vrijwel dezelfde sample in zijn zomerhit I Know You Want Me (Calle Ocho).

Chicago XIV uit 1980 had weer de Romeinse cijfers, maar de blazers vervulden een ondergeschikte rol; de plaat werd geen succes. Dacus had de band dan ondertussen alweer verlaten omdat de benodigde chemie met de rest van de band ontbrak. Zijn plaats werd ingenomen door pianist Bill Champlin die tijdens zijn bijna dertigjarig verblijf bij de band de nummers van Kath op zich nam. Ook Laudir de Oliveira vertrok na dit album omdat zijn latin-percussie niet bij de nieuwe sound paste.

In 1981 nam Cetera een solo-album op dat niet werd gepromoot omdat de platenmaatschappij bang was dat hij Chicago zou verlaten. Zijn Hard To Say I'm Sorry van Chicago 16 zorgde eind 1982 weer voor hitsucces, mede dankzij de productie van David Foster. Op dit album, waarop de rol van de blazers nog kleiner werd en ook Robert Lamm het grotendeels liet afweten, speelden Jeff Porcaro, Steve Lukather en David Paich van Toto mee. Omgekeerd had Pankow een bijdrage geleverd aan het album Toto IV (onder andere de single Rosanna).

In mei 1984 verscheen Chicago 17, dat alle voorgaande successen overtrof met de singles Stay The Night, Hard Habit To Break, You're The Inspiration en Along Comes A Woman; allemaal gezongen door Peter Cetera.

Na de 17-tournee wou Cetera weer een solo-album opnemen; zijn voorstel om een pauze te nemen werd echter afgewezen en dus hield hij het in juli 1985 voor gezien. In 1986 scoorde hij zijn eerste solohit met het voor de soundtrack van Karate Kid II opgenomen Glory of Love. Cetera treedt nog steeds op met solomateriaal en Chicago-hits.

Chicago ging verder met Jason Scheff, welke zoon van voormalig Elvis Presley-bassist Jerry Scheff over een soortgelijke stem als Cetera beschikte. De albums Chicago XVIII en Chicago XIX bewezen dat de band ook zonder Cetera wist te scoren; onder andere met Look Away van Diane Warren.

In 1989 verscheen de hitverzamelaar Chicago XX en werd er na veertien jaar weer met de Beach Boys getoerd.

Op het in 1991 uitgebrachte Chicago Twenty1 maakte drummer Tris Imboden zijn debuut; de blazers traden langzaamaan weer op de voorgrond, maar hits werden niet meer gescoord.

In 2004–2005 ging Chicago voor het eerst op tournee met het bevriende Earth, Wind & Fire; hun hit After the Love Has Gone uit 1979 is mee geschreven door Bill Champlin. Het dubbelconcert in de Greek Theatre, Los Angeles werd opgenomen voor dvd-uitgave en naar aanleiding van dit succes kwam er een tweede reeks gezamenlijke optredens. Daarna werd het kerstalbum Chicago XXV uitgebracht.

In 2006 verscheen Chicago XXX en was er een dubbeltournee met Huey Lewis and the News.

Op 17 juni 2008 werd Chicago XXXII: Stone of Sisyphus uitgebracht; dit album was oorspronkelijk opgenomen in 1993 en had in maart 1994 moeten verschijnen (als Twenty 2), maar bleef uiteindelijk op de plank liggen. Datzelfde jaar toerde de band met The Doobie Brothers.

In 2009 namen verscheen een gezamenlijke single van Chicago en EWF; You, geschreven door Maurice White. Op de B-kant stonden wederzijdse covers van Wishing You Were Here en Can't Let Go. Deze single, waarvan de opbrengsten naar de voedselbank gingen, werd gepromoot met dertig dubbelconcerten. Daarna hield Bill Champlin het om artistieke redenen voor gezien.

In 2010 toerde Chicago weer met de Doobie Brothers en maakte Robert Lamm bekend dat er een nieuw album op komst was dat door Phil Ramone zou worden geproduceerd; Chicago XXXVI: Now verscheen in 2014.

In 2016 werd de band, inmiddels uitgebreid met ex-Santana-bandlid Walfredo Reyes jr. op percussie, ingehuldigd in de Rock & Roll Hall Of Fame; Danny Serafine speelde nog een keer mee. Peter Cetera was ook uitgenodigd, maar bedankte voor de eer. Ook Jason Scheff verliet de band na meer dan dertig jaar de plaatsvervanger van Cetera te zijn geweest. Via invalbeurten werd hij vervangen door Jeff Coffey die zijn debuut maakte tijdens de vierde tournee met Earth Wind & Fire.

In 2017 werden Cetera, Lamm en Pankow ingehuldigd in de Songwriters Hall of Fame; Lamm kondigde een nieuw album aan. Op 17 september 2017 stierf Laudir de Olivieria (77) tijdens een optreden in Rio de Janeiro. In januari 2018 vertrokken zowel Tris Imboden als Jeff Coffey; Walfredo Reyes schoof door van percussie naar drums, en Coffey werd vervangen door Neil Donnell, zanger van de tribute-band Chicago Brass Transit. Walter Parazaider maakt sinds juli 2018 geen deel meer uit van de band.

Datzelfde jaar verscheen Chicago II: Live on Soundstage; waarop de huidige bezetting (in 2017) het tweede album integraal uitvoerde. Na nog een live-registratie verscheen op 4 oktober 2019 Chicago XXXVII: Chicago Christmas; dit album bevat voornamelijk eigen nummers.

In 2020 nam Chicago een oeuvreprijs in ontvangst tijdens de Grammy Awards.

Chicago in 2004

• 1969 – Chicago Transit Authority;
• 1970 – Chicago II;
• 1971 – Chicago III;
• 1971 – Chicago IV, live at Carnegie Hall, direct live ingespeeld;
• 1972 – Chicago V, ze verdienen er een optreden met Duke Ellington mee;
• 1973 – Chicago VI;
• 1974 – Chicago VII, met de laatste jazzkarakteristieken;
• 1975 – Chicago VIII, begin van de hitmachine;
• 1975 – Chicago IX, Greatest Hits;
• 1976 – Chicago X met de hit If you leave me now;
• 1977 – Chicago XI met de hit Baby, What a Big Surprise;
• 1978 – Chicago XII, Chicago Hot Streets;
• 1979 – Chicago XIII;
• 1980 – Chicago XIV;
• 1981 – Chicago XV, Greatest Hits vol.2;
• 1982 – Chicago XVI met de hit Hard to say I'm sorry;
• 1984 – Chicago XVII met de hit You're the inspiration;
• 1986 – Chicago XVIII;
• 1988 – Chicago XIX;
• 1990 – Chicago XX, Greatest Hits 1982 - 1989;
• 1991 – Chicago Twenty I;
• 1995 – Chicago XXII met bewerkingen van jazz-evergreens (bigbandmuziek);
• 1997 – Chicago XXIII, The Heart of Chicago, 1969 - 1997 30th Anniversary;
• 1998 – Chicago XXIV, The Heart of Chicago, 1969 - 1998 30th Anniversary vol. 2;
• 1998 – Chicago XXV het kerstalbum, (in Europa moeilijk verkrijgbaar);
• 1999 – Chicago XXVI livealbum (idem)
• 2002 – Chicago XXVII Verzamelalbum Only In the beginning (*)
• 2003 – Chicago XXVIII Verzamelalbum The Box: 5 cd's en 1 dvd (*)
• 2005 – Chicago XXIX Verzamelalbum Love Songs (*)
• 2006 – Chicago XXX
• 2007 – Chicago XXXI The Best of Chicago, 40th Anniversary Edition (*)
• 2008 – Chicago XXXII Stone of Sisyphus, de "verloren" cd, (eigenlijk Chicago XXII)
• 2014 – Chicago XXXVI: Now

Albums met (*) zijn niet officieel genummerd, maar hier voor het overzicht wel.