Daniel Bryan

Vanaf oktober 1999 richtte Danielson zich op het professioneel worstelen, meer bepaald zodra hij de school had verlaten. Hij bezocht de worstelschool van Dean Malenko, die enige tijd later werd gesloten. Vervolgens ging hij naar Texas Wrestling Academy en werd er getraind door Shawn Michaels, het begin van een lange en geslaagde samenwerking.[4] Michaels verklaarde jaren later dat hij destijds veel potentieel zag in Danielson.[5]

Danielson tekende in 2000 een proefcontract bij World Wrestling Entertainment en werd opgeleid in het opleidingscentrum Memphis Championship Wrestling, dat geen televisieshows bevatte aangezien het louter om een opleidingscentrum ging.

Hij werd getraind door "Lord Steven" William Regal, destijds actief als worstelaar voor WWE en voorts een vaste waarde. Net toen het proefcontract bijna ten einde liep, had Danielson al het plaatselijke 'MCW Light Heavyweight Championship' gewonnen en dankzij een wilde, agressieve stijl kreeg hij de bijnaam American Dragon, een stijl die Danielson toepaste op verzoek van "Lord Steven" Regal. Hij won een keer het 'MCW Southern Tag Team Championship' aan de zijde van The Brian Kendrick. Later was hij te zien in de televisieserie WWE Velocity, waarin hij worstelde tegen John Cena. Niet veel later, in 2003, verliet hij de WWE.

Danielson worstelde even voor de Japanse promotie Frontier Martial Arts Wrestling nadat zijn contract bij WWE werd ontbonden. Hij voegde zich bij de onafhankelijke promotie Ring of Honor (ROH) in 2003. Danielson was er samen met onder andere A.J. Styles en CM Punk een pionier, want de promotie was net opgericht door Rob Feinstein en Gabe Sapolsky. Bij Ring of Honor was hij voornamelijk een face ('goede' worstelaar), net als het merendeel van zijn latere carrière. Een van Bryans eerste wedstrijden duurde 80 minuten. Hij koesterde een rivaliteit met Homicide, en uiteindelijk versloeg hij hem in een steel cage-wedstrijd.

In 2005 zette Danielson zijn zinnen op het 'ROH World Heavyweight Championship' en veroverde het kampioenschap door Jamie Noble te verslaan. Later verdedigde hij met succes diezelfde titel tegen vele andere tegenstanders, onder wie Nigel McGuinness. Hij versloeg McGuinness ook toen ROH het 'Pure Championship' en 'World Heavyweight Championship' samenvoegde. Zijn eerste regeerperiode van 15 maanden was meteen zijn laatste en werd beëindigd door zijn oude rivaal Homicide. Die wedstrijd was emotioneel en fysiek destructief en Danielson leed aan een schouderblessure, waardoor hij even aan de kant stond.

Hij vierde zijn rentree in 2007, waarna ROH uiteindelijk debuteerde op de Amerikaanse televisie in 2009. Het volstond voor Danielson om zich in de kijker te worstelen. In zijn eerste televisiewedstrijd versloeg hij Austin Aries. Later dat jaar meldde WWE zich voor Danielson, en tijdens een afscheidswedstrijd waarin de titel op het spel stond, verloor hij. In september vocht hij echter een laatste keer voor de promotie, waarin hij McGuiness versloeg, die net als hij afscheid nam van Ring Of Honor.

Zie The Nexus voor het hoofdartikel over dit onderwerp

In 2010 deed Danielson mee aan het eerste seizoen van WWE NXT als nieuwkomer (Engels: rookie). Danielson stelde zich op deze wijze voor aan het internationale publiek. NXT was de opvolger van het opleidingsprogramma Florida Championship Wrestling.

Het programma was toen nog een jaarlijks terugkerende tv-reeks waarin men op zoek ging naar de meest geschikte kandidaat om de grote shows Raw en SmackDown! te vervoegen. Twee jaar later promoveerde WWE het programma tot wekelijkse worstelshow, evenwaardig aan Raw en SmackDown!. Tijdens deze periode boekte Danielson echter geen overwinning. Hij werd samen met Mike Tarver als eerste geëlimineerd van het programma.

Op 7 juni 2010 maakte Danielson zijn Raw-debuut met de The Nexus door John Cena aan te vallen tijdens één van zijn duels met CM Punk en de ring af te breken. Na deze acties stapte hij meteen uit The Nexus. Bij het zomerevenement SummerSlam streed hij als lid van Team Cena tegen Team Nexus in een eliminatiewedstrijd en won deze. In september, bij het evenement Night of Champions won Danielson het WWE United States Championship van The Miz.

In het voorjaar van 2011 kroonde Danielson zich tot Mr. Money in the Bank nadat hij zegevierde in de traditionele ladder match die recht gaf op een kans voor een mogelijk WWE World Heavyweight Championship. Hij gebruikte het contract bij het evenement TLC: Tables, Ladders & Chairs en won het World Heavyweight Championship van Big Show. Hij verloor de titel echter aan zijn uitdager Sheamus bij WrestleMania XXVIII. Bryan moest zich na 18 seconden gewonnen geven, wat evenwel geen record is.

Op Night of Champions won Danielson samen met Kane het WWE Tag Team Championship van R-Truth en Kofi Kingston onder de naam "Team Hell No". Nadien worstelde het duo een wedstrijd tegen The Shield (Dean Ambrose, Roman Reigns & Seth Rollins), waarin ze werden vermenigvuldigd door The Undertaker. Bij SummerSlam won hij het WWE Championship van John Cena, maar hij speelde de titelriem meteen kwijt aan Randy Orton, die op zijn beurt het contract gebruikte. Orton werd dat jaar Mr. Money in the Bank. Danielson heroverde het WWE Championship bij het evenement Night of Champions, maar hij moest de titel letterlijk afgeven aan Triple H. Die laatste meende dat Bryan geen bekwame kampioen was, op basis van "zijn uiterlijk en kwaliteiten".

Aangezien de (fictieve) bedrijfsleiding bestaande uit Triple H en diens (werkelijke) echtgenote Stephanie McMahon, op het scherm beter bekend als "The Authority", hem geen kans meer op de wereldtitel wilde geven, startte Bryan de "Yes-movement". Steeds meer fans schaarden zich achter Bryan. Hij kaapte eens samen met het publiek de ring.

Triple H bezweek onder de druk en gaf hem een kans op de wereldtitel, onder impuls van Bryan's protestactie. Triple H verlangde echter een tegenprestatie van Bryan. Hij diende twee achtereenvolgende wedstrijden te winnen bij WrestleMania XXX, waaronder een partij tegen Triple H zelf. Bryan sloot beide wedstrijden winnend af. Eerst nam hij de maat van een gefrustreerde Triple H, later op de avond vloerde hij zowel Randy Orton als Dave Batista.

Op 29 maart 2015, bij WrestleMania 31, veroverde Danielson het WWE Intercontinental Championship in een ladder match. Daarnaast was hij dat jaar kortstondig lid van The Wyatt Family.

Daniel Bryan kondigde op 8 februari 2016 zijn pensioen aan, ten gevolge van een reeks hersenschuddingen. Hij stopte definitief met worstelen en werd in totaal vier keer WWE World Heavyweight Champion en een keer Intercontinental Champion.

Na twee jaar General Manager te zijn geweest (regelen wie er tegen wie worstelt, mensen aannemen, schorsen, ontslaan, etc.) voor de show SmackDown!, werd Danielson hersteld verklaard op 20 maart 2018 en keerde hij terug naar de ring.

Op 13 november won hij het WWE Championship door A.J. Styles te verslaan, mede door een low blow (klap, slag of trap in het kruis) die hij uitdeelde aan Styles, wat de scheidsrechter niet zag. Als dusdanig speelde Bryan voor het eerst sinds 2012 de rol van heel (slechterik). Hij gedroeg zich opmerkelijk arroganter dan in voorgaande jaren. Vier dagen later, bij het evenement Survivor Series, nam Bryan het op tegen toenmalig Universal Champion Brock Lesnar. Beiden hadden een titel in hun bezit, maar die stonden niet op het spel. Lesnar speelde het spel geslepen en was finaal te sterk voor de veel kleinere en lichtere Bryan. Tijdens de wedstrijd had Lesnar al eerder kunnen winnen, maar hij besloot Bryan nog wat belachelijk te maken. Dit kwam hem bijna duur te staan.

Vanaf 2019 kreeg Bryan steun van de robuuste Erick Rowan, waarna die laatste Bryan meermaals behoedde voor een nederlaag. In maart 2019, exact een jaar na zijn terugkeer, versloeg hij Kevin Owens en Mustafa Ali bij het evenement Fastlane. Bryan verloor van Kofi Kingston bij WrestleMania 35 in april 2019, waardoor hij het WWE Championship verspeelde. Het was voor Kingston het eerste WWE Championship in zijn carrière. Kingston was tevens de allereerste Afro-Amerikaanse wereldkampioen in de geschiedenis. De wedstrijd kreeg lovende reviews van verschillende media.[6]