Bedoeïenen in Israël

Verdrijving van de inheemse bevolking wordt in resoluties van de Verenigde Naties veroordeeld[16] In 2012 riep de Europese Unie Israël in een resolutie op om het Begin-Prawerplan in te trekken en de rechten van de bedoeïenen te respecteren.[17] Navanethem Pillay, de hoge commissaris voor Mensenrechten van de Verenigde Naties, zei hierover: If this bill becomes law, it will accelerate the demolition of entire bedouin communities, forcing them to give up their homes, denying them their rights to land ownership, and decimating their traditional cultural and social life in the name of development.[18]

In het zuiden van Israël liggen ongeveer veertig niet-door Israël-erkende bedoeïenendorpjes, waarvan de meeste volgens het Plan verwoest zullen worden. De bedoeïenen zullen gedwongen worden verdreven of verplaatst naar geplande Israëlische steden, zoals Hura. Op de meeste plaatsen van de dorpjes zullen uitsluitend joden gehuisvest worden in nieuwe Israëlisch nederzettingen met veelal dezelfde naam als het oude bedoeïenendorp, zoals Susiya op de plek van het Palestijnse dorpje Khirbet Susiya en Hiran op de plek van Umm al-Hiran,[20]

In augustus 2017 ontnam de Israëlische regering zonder enige verklaring, het burgerschap van honderden bedoeïenen in de Negev, waardoor ze stateloos werden gemaakt. [21] Dit vond tegelijkertijd plaats met de verwoesting van Umm al-Hiran.

Volgens de Hebreeuwse krant Israël Today van januari 2019 heeft minister Uri Ariel van Landbouw en Ontwikkeling van de Negev een grootschalig plan klaar om zo'n 36.000 Palestijnse bedoeIenen te verdrijven uit hun niet-erkende dorpen. Daarbij wordt 260.000 dunums land van bedoeïenen. De Israëlische autoriteiten willen er, wat zij noemen, nationale projecten, infrastructuur en andere veiligheids-maatregelen tot stand brengen. Daarvoor is het nodig de bevolking te 'transporteren' naar andere plaatsen. De dorpjes worden niet vermeld op de landkaart van Israël, Basisvoorzieningen als water en elektriciteit wordt hen onthouden, de inwoners hebben geen adressen en hun recht op het land wordt niet erkend. Ze worden gezien als geweldplegers die 'staatsland' inpikken. Met de uitvoering van dat vier-jarenplan zal in 2019 worden begonnen.[22]

De bebouwing van het bedoeïenendorp Al-Araqib[23] werd verscheidene keren met de grond gelijk gemaakt, maar steeds weer opgebouwd. In 2010 barricadeerde het Knesset-lid Taleb el-Sana van de Verenigde Arabische Lijst zichzelf hier om verwoesting te voorkomen.[24] Op 2 januari 2011 riep rabbijn Arik Ascherman het Joods Nationaal Fonds in een open brief op om te stoppen met het verwoesten van het dorpje Al Araqib en de bijgelegen begraafplaats, aangezien er nog rechtszaken bij het Hof liepen waarin bedoeïenen trachtten te bewijzen dat het land hun eigendom is.[25] Op diezelfde dag vonden er ook demonstraties plaats bij de kantoren van het Joods Nationaal Fonds (JNF) in Jeruzalem. Op 2 oktober 2017 werd Al Araqib voor de 119e keer in 7 jaar verwoest[26] De 69-jarige bedoeïen, sjeik Sayeh Abu-Madi'am van de Al-Turi stam, werd op 25 december 2018 naar de gevangenis in Ramla gebracht voor een hechtenis van 10 maanden vanwege zijn strijd met de staat Israël over het eigenaarschap van zijn land, gelegen tussen Rahat en Beersheba, in de Negev. Het recht op dat land was door het Ottomaanse en Britse bestuur erkend.[27] Op 17 april 2019 werd Al-Araqib voor de 143e keer verwoest door het Israëlisch defensieleger.[28] en op 23 juli 2019 voor de 147ste keer waarbij de bewoners onder wie vrouwen, kinderen en ouderen wederom dakloos werden gemaakt.[29]

In mei 2015 werden 700 bedoeïenen, die in 1956 door de Israëlische autoriteiten waren gedeporteerd naar het nooit als lokale gemeenschap erkende Umm al-Hiran[30], gedwongen hun dorp te verlaten omdat het stilaan binnen de invloedssfeer en uitbreidingsplannen van de Israëlische metropool Beër Sjeva was komen te liggen.[31] Een joodse religieus-zionistische gemeenschap, die de naam Hiran had aangenomen, kreeg toestemming om zich op deze verwoeste plaatsen uit te breiden en wil er ook bewoners van elders naartoe halen.[32] De bedoeïenen uit Umm al-Hiran zijn in dit opzicht lotgenoten van 'Atir[33][34] en het op de Westelijke Jordaanoever gelegen Susiya.[35][36] De 1200 inwoners van Umm al-Hiran en Atir, leden van de Abu Elkian-stam, zullen gedwongen worden naar de voor hen geplande stad Hura te verhuizen.

Op 31 juli 2016 begonnen in Umm al-Hiran Israëlische bulldozers met de uitvoering van de plannen. Daarbij werden zes demonstranten, waaronder twee minderjarigen en rabbijn Arik Ascherman, aftredend voorzitter van Rabbis for Human Rights, gearresteerd.[37] Op 18 januari 2017 vond een hevige confrontatie plaats toen de politie het bedoeïenendorp wilde ontruimen. Daarbij vielen twee doden, een leraar en een politieofficier, en een aantal gewonden waaronder voorzitter Ayman Odeh van de Joint list.[38] President Reuven Rivlin van Likoed noemde de bedoeïen een attacker in a criminal act of terror. Wetgever Esawi Freige noemde het een oorlogsverklaring van een racistische en misdadige regering. Mohammed Baraka, de voorzitter van de overkoepelende groep het 'High Follow-U Committee for Arab Citizens of Israel' waarschuwde Netanyahu om niet meer bloed en daarmee een totale vernietiging te bewerkstelligen. De week ervoor waren 11 huizen in het Palestijnse dorp Qalansuwa in centraal Israël verwoest.[39]

Op 23 augustus 2017 werd Umm al-Hiran door het Israëlische leger verwoest.[40] Na voortslepend verzet tegen een vrijwillig vertrek[41] werden de inwoners uiteindelijk in april 2018 gedeporteerd, nadat ze gedwongen waren een overeenkomst voor vertrek naar Hura te ondertekenen.[42][43]

Bedoeïenengemeenschappen, waaronder de Jahalin, die na de Zesdaagse Oorlog van 1967 door het Israëlische leger uit de Negev naar de heuvels ten oosten van Jeruzalem waren gedeporteerd naar de toen door Israël veroverde en sindsdien militair bezette Westelijke Jordaanoever, worden sindsdien ook daar door de Israëlische autoriteiten stelselmatig gedwongen hun woonplekken te verlaten voor uitbreiding van Israëlische nederzettingen.[44][45] Dit is een uitvoering van het Israëlische E1- masterplan van 1999[46]

In september 2014 begon Israëls Civil Administration, in weerwil van de aanbeveling van het Hooggerechtshof, stappen te ondernemen om duizenden bedoeïenen van hun leef- en grondgebied ten oosten van Jeruzalem met geweld te verdrijven naar een nieuwe stad in de Jordaanvallei.[47] ten gunste van de uitbreiding van Israëlische nederzettingen. Op 19 januari 2016 riepen Robert Piper, de coördinator van de Humanitarian and UN Development Activities for the occupied Palestinian territory (oPt), en Felipe Sanchez, de directeur van United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East (UNRWA) Operations West Bank, Israël op om onmiddellijk zijn plannen te staken om binnen bezet Palestijns gebied Palestijnse bedoeïenen te deporteren. De oproep volgde na een bezoek van diplomaten van 17 landen aan het Palestijnse bedoeïenendorp Abu Nuwar[48] bij Jeruzalem, waar recentelijk verwoestingen waren uitgevoerd en door hulporganisaties gedoneerde materialen door de Israëlische autoriteiten waren geconfisqueerd.[49] Abu Nuwar moet wijken voor uitbreiding van de nederzetting Ma'ale Adoemim en is een van de 46 dorpjes op de Palestijnse Westelijke Jordaanoever die ontruimd zijn of nog worden. De meeste bewoners van deze dorpjes zijn Palestijnse vluchtelingen en bedoeïenen.[50] Het grondgebied van dit en andere Palestijnse dorpjes wordt gebruikt om de nederzetting uit te breiden en bij de Israëlische Gemeente Jeruzalem te voegen.[51][52] Begin juli 2018 werd Abu Nawar verwoest.[53]

Op vrijdag 17 november 2017 kregen ook de inwoners van het bedoeïenendorpje Jabal al-Baba in de omgeving van Jeruzalem bevel om uit hun woningen te vertrekken[54] De kleuterschool werd verwoest[55]. In juli 2018 werd de herbouwde kleuterschool samen met een activiteitencentrum voor vrouwen, die met financiële hulp van de Europese Unie waren gebouwd, verwoest.[56]

Voor Khan al-Ahmar[57] is op 5 juli 2018 bij het Israëlische Hooggerechtshof een kort uitstel afgedwongen en zou op 11 juli een beslissing vallen. Een groot aantal diplomaten van meerdere Europese landen werden bij hun bezoek aan Khan al-Ahmar geweerd.[58] Het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Italië en Spanje hadden bij de Israëlische autoriteiten een dringend officieel protest ingediend tegen de verwoesting. Verwoesting van dorpen tezamen met een uitbreiding van nederzettingen zou de tweestatenoplossing in gevaar brengen en uitzicht op een landurige vrede ondermijnen. Ze wezen Israël op zijn verantwoordelijkheid om zich te houden aan zijn verplichtingen als bezettende macht met betrekking tot de internationale wetten voor de mensenrechten.[59] Vanaf 13 september 2018 blokkeerden Israëlische strijdkrachten met bulldozers de wegen naar Kahan al-Ahmar om de honderden mensen, die uit solidariteit met de inwoners van het dorpje protesteerden tegen de verwoestingen, te weren. Ook vertegenwoordigers van de Wereldraad van Kerken (WCC-EAPPI), die met hun aanwezigheid de Palestijnen onder de bezetting bijstaan en de situatie documenteren, zijn als getuigen hierbij aanwezig. Hun werk wordt echter door de Israëlische regering steeds verder tegengewerkt.[60] Bij dit vreedzame verzet vielen gewonden en er werden arrestaties verricht.[61][62][63]