Akkadische Rijk

De Akkadische periode wordt meestal 2350–2170 v.Chr. of 2230–2050 v.Chr. gedateerd volgens respectievelijk de Midden en Korte Chronologie. De periode wordt voorafgegaan door de Vroeg-dynastieke Periode en gaat over in de Ur III periode, maar beide overgangen zijn erg vaag. Het is bijvoorbeeld waarschijnlijk dat de opkomst van Sargon al in de late Vroeg-Dynastieke Periode plaatsvond, terwijl de laatste Akkadische koningen tegelijkertijd regeerden met de Gutische koningen en die van Uruk en Lagasj. De Akkadische periode is gelijktijdig met Vroeg-Brons IV in Palestina, Vroeg-Brons IVA en Vroeg-Jezirah IV in Syrië en Vroeg-Brons IIIB in Turkije.[1][2]

De stad Akkad, in het Sumerisch Agade genoemd, wordt het eerst vermeld op een inscriptie van koning Enšakušanna van de Sumerische stad Uruk, waarin hij beweert Akkad te hebben verslagen. Men schat dat deze inscriptie uit de 26e eeuw stamt, wat aangeeft dat de stad Akkad een stuk ouder moet zijn geweest dan Sargon de Grote, aan wie de stadsstichting wordt toegedicht door latere historische bronnen.

Sargon de Grote heeft waarschijnlijk niet de stad Akkad gesticht, maar haar wel tot grootmacht gemaakt door de omliggende steden te veroveren. Van daaruit breidde hij zijn heerschappij eerst uit over geheel Sumer, en vervolgens over de 'Vier Werelddelen': Elam, Noord-Mesopotamië en Syrië (Mari) met Cappadocië.

Onder Sargon en zijn opvolgers - de bekendste is zijn kleinzoon Naram-Sin, die evenals hijzelf legendarische roem verwierf - was Akkad een centraal georganiseerde staat, met een uitgebreid ambtenarenapparaat en aan het hoofd een koning met goddelijke waardigheid.

Het noordelijke alluviale deel van Mesopotamië, waar Eufraat en Tigris elkaar het dichtst naderen, ten noorden van het eigenlijke Sumer, kwam door de dominantie van de hoofdstad Akkad eveneens bekend te staan als Akkad. Er ontstond een traditie waarbij de heersers zich "koning van Sumer en Akkad" gingen noemen, als een twee-eenheid. Deze traditie is door de latere Babylonische koningen overgenomen.

Bronzen hoofd uit de Akkadische periode (nu in het Nationaal Museum van Irak, stelt mogelijk Maništušu of Naram-Sin voor

Het bergvolk der Goetaeërs maakte aan de Akkadische staat een eind. Uit onderzoek is echter gebleken dat een klimaatverandering een bijgaande factor kan zijn geweest die de mensen uit de staat deed wegtrekken: door droogte mislukte oogst na oogst.[4] Rond 2200 v.Chr. zette een megadroogte in, de 4200 BP megadroogte die mogelijk ook bijdroeg aan het einde van het Oude Rijk in Egypte en nederzettingen uit de Vroege Bronstijd in Anatolië, het Aegeïsche gebied en de Levant.[5]

Mogelijk is Akkad zo grondig verwoest door de Goetaeërs dat er vrijwel niets van overgebleven is, wat zou verklaren waarom de stad nooit is teruggevonden. Het verdwijnen van Akkad had een heropleving van de Sumerische stadstaten onder de Derde dynastie van Ur tot gevolg, waardoor het nieuwe tijdperk ook wel wordt aangeduid als de Sumerische renaissance (ca. 2100-2000 v.Chr.).

• De Akkadische taal
• Geschiedenis van Irak

Zie de categorie Akkadian Empire van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.